Abovo updated, νέο πόστο, νέα δυναμική ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

Το νέο Abovo είναι όμορφο και ανοιχτόκαρδο. Λιτή, αλλά ζεστή σάλα με έναν κατακόρυφο «κήπο» και έναν τεράστιο καθρέφτη στον ένα τοίχο που της χαρίζει βάθος και αισθητικό ενδιαφέρον, μια ανοιχτή κουζίνα που σε φέρνει σε απευθείας επαφή με τον σεφ Μιχάλη Νουρλογλου και την ομάδα του και ένα ιδιαίτερο μπαρ στο πατάρι όπου ο bartender Βασίλης Τσομπανίδης δημιουργεί πραγματικά ενδιαφέροντα κοκτέιλ που σιγοντάρουν τις μαγειρικές αναζητήσεις του σεφ.

Το νέο πόστο και ο λειτουργικός, εντυπωσιακός χώρος του Abovo του δίνουν νέα δυναμική. Ο Μιχάλης Νουρλόγλου εδώ έχει ότι χρειάζεται για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και να πάει ακόμη ψηλότερα. Ήδη, μέσα στις πρώτες εβδομάδες του νέου χώρου, έχει φτάσει στο επίπεδο που τον αφήσαμε στο παλιό Abovo και προτείνει νέες ιδέες και ένα πολύ ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικό μενού που το μεσημέρι κινείται σε πιο απλή και comfort λογική για να φτάσει το βράδυ στην πιο δημιουργική κουζίνα για την οποία έχει διακριθεί. Τολμηρή και πολύ ενδιαφέρουσα και η πρότασή του για το μενού «Put the blame on me» όπου μας προκαλεί να αφήσουμε τον ίδιο να διαχειριστεί το μενού της βραδιάς ανάλογα με τα υλικά, την έμπνευσή του και βέβαια τις όποιες διατροφικές προτιμήσεις μας.

Σιγουριά, τεχνική και ευφυείς συνδυασμοί είναι τα τρία στοιχεία που αποπνέουν οι δημιουργίες του Μιχάλη Νουρλόγλου. Είτε μιλάμε για τα πιο απλά πιάτα του όπως το άψογο μοσχαρίσιο ταρτάρ που ανεβαίνει επίπεδο χάρη στο έξοχο παγωτό μουστάρδας και τα φίνα ψητά στρείδια σε μια κρέμα λευκού κρασιού και άνηθου, είτε για τις πιο απαιτητικές δημιουργίες του όπως αυτό το έξοχο φουαγκρά. Έχω ξαναγράψει για τα φουαγκρά του Μιχάλη όμως η σημερινή εκδοχή του είναι ίσως η κορυφαία καθώς η κρέμα αμυγδάλου και το μανταρίνι ταιριάζουν εξαιρετικά με το άριστα ψημένο φουαγκρά, ενώ οι ψεύτικες φετούλες μανταρίνι δίπλα, που είναι στην πραγματικότητα τερίνα καλυμμένη με ζελέ μανταρίνι, αντλούν έμπνευση από το διάσημο meat fruit του Dinner by Heston Blumenthal και είναι απολαυστικές^ μόνη μου ένσταση το μέτριο μπριοσάκι δίπλα τους. Άψογο τέλος και το καπνιστό χέλι στην σχάρα με παντζάρι και εσπεριδοειδή, που επιδεικνύει στην εντέλεια αυτό που ανέφερα νωρίτερα για τους ευφυείς συνδυασμούς.

Περνώντας στα κύρια πιάτα, η κουζίνα γίνεται –αναμενόμενα- λίγο πιο «ήσυχη». Όμως τα καλοδιαλεγμένα υλικά και η σχεδόν αλάνθαστη τεχνική κάνουν το αποτέλεσμα εξίσου απολαυστικό. Κορυφαίος ο τέλεια ψημένος τόνος τατάκι με ζεστή σαλάτα αβοκάντο και τσορίθο, ζουμερή και τρυφερή η πάπια που συνδυάζεται άψογα με καπνιστό παντζάρι, μούρα και μαύρο σκόρδο. Πιο κάτω το δημοφιλές και απλό μοσχαρίσιο διάφραγμα με πουρέ και μια –λίγο πιο γλυκιά από ότι θα την ήθελα- σος από Port, ενώ πιο αδύναμο πιάτο από το μενού βρίσκω το συκώτι με miso, κυδώνι και λαχανίδα που χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στο φιλετάρισμα και το ψήσιμό του και ο συνδυασμός των υλικών περισσότερο «δέσιμο».

Τα επιδόρπια πάντα καλά, αγωνίζονται ωστόσο να παρακολουθήσουν την εξέλιξη του υπόλοιπου μενού. Μαντεύω ότι στο μέλλον, καθώς το εστιατόριο θα εξελίσσεται, ενδεχομένως θα χρειαστεί βοήθεια στο κομμάτι αυτό. Κλείνοντας, να πω ότι η λίστα των κρασιών ενισχύεται αλλά θα χρειαστεί κι άλλη δουλειά και πιο επαγγελματική προσέγγιση για να φτάσει το επίπεδο του υπόλοιπου εστιατορίου. Καθώς το Abovo έχει μπει πλέον σε νέα τροχιά, αυξάνονται και οι απαιτήσεις μας από αυτό.