«H μέρα μου ξεκινάει γύρω στις 7, ξυπνάμε με τα παιδιά πίνουμε το γάλα μας και ετοιμαζόμαστε για το σχολείο. Εμένα η πρώτη μου γαστριμαργική συνήθεια... είναι δυστυχώς το χάπι για τον θυρεοειδή και πρέπει να περιμένω τουλάχιστον μισή ώρα για να βάλω στο στόμα μου την πρώτη μπουκιά. Συνήθως πίνω ένα τσάι και τρώω δημητριακά με λίγο γάλα –δεν είμαι πολύ φαν του γάλατος. Όσο για καφέ; Δεν είναι αναγκαιότητα μου και δεν είμαι από τους ανθρώπους που για να ξυπνήσω πρέπει να πιω καφέ... Για να ξυπνήσω πρέπει να φάω κάτι για να αρχίσει να λειτουργεί το στομάχι μου. Ωστόσο πίνω καφέ απλά δεν είναι το πάθος μου. Ο αγαπημένος μου είναι ο αιθιοπικός, ο πιο παλιός καφές... στην ιστορία του καφέ και άρα δικαιολογημένα ο καλύτερος στον κόσμο. Είναι ένας καφές που μοιάζει με τον ελληνικό σαν διαδικασία είναι όμως πολύ πιο αρωματικός.
Μαγειρεύω καθημερινά όχι μόνον γιατί πρέπει αλλά κυρίως γιατί μ` αρέσει. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μού άρεσε τόσο πολύ. Αυτό που φτιάχνω με μεγαλύτερο πάθος είναι ό,τι έχει να κάνει με πίτες, πιτάκια και ψωμιά στα οποία έχω εξειδικευτεί πλέον τόσο πολύ που μπορώ να ανοίξω και φούρνο. Θα σας αποκαλύψω τη βασική συνταγή μου για ψωμί... την οποία εγώ πλέον έχω εξελίξει καθώς βάζω τρία διαφορετικά αλεύρια στο ψωμί. Εσείς όμως που θα ξεκινήσετε πρώτη φορά να φτιάξετε ψωμί χρησιμοποιήστε ένα είδος αλεύρι. Τα υλικά είναι τα εξής: Δύο φακελάκια ξηρή μαγιά, ένα κιλό αλεύρι χωριάτικο, μέλι και λίγο αλάτι. Ρίχνεις τη μαγιά σε ένα μπολ και την ανακατεύεις με μισό ποτήρι χλιαρό προς το κρύο νερό μέχρι να διαλυθεί. Εκεί προσθέτεις λίγο αλεύρι μέχρι να γίνει ένας χυλός. Αφήνεις το μείγμα σκεπασμένο με μια πετσετούλα μισή ώρα μέχρι να φουσκώσει η μαγιά. Όταν φουσκώσει και βγάλει φουσκαλίτσες, προσθέτεις τα υπόλοιπα υλικά: 1 μεγάλη κουταλιά μέλι διαλυμένη στο ένα ποτήρι χλιαρό νερό που έτσι και αλλιώς οφείλεις να βάλεις, προσθέτεις άλλο μισό ποτήρι νερό και ενάμιση κουταλάκι του γλυκού αλάτι. Αρχίζεις και τα ανακατεύεις σιγά- σιγά προσθέτοντας σταδιακά και το αλεύρι και με αρκετή ώρα ζύμωμα γίνεται μια ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια. Μετά, τη ζύμη, την κόβεις και την πλάθεις σε δύο φρατζολάκια που τα αφήνεις να «ξεκουραστούν» σκεπασμένα με μία πετσέτα για μία ώρα. Όταν είναι έτοιμα τα χαράζεις - εγώ τους προσθέτω και σουσάμι, το οποίο για να κολλήσει το βρέχω με λίγο νεράκι και προσθέτω στο ταψί λίγο λάδι για να αρπάξει ο πάτος και να γίνει πιο τραγανό το ψωμί. Το βάζεις σε προθερμασμένο φούρνο για μία ώρα αρχικά στους 200 βαθμούς, και μετά χαμηλώνεις. Εγώ στο ίδιο ψωμί μπορεί να προσθέσω και αρωματικά όπως κρεμμύδι, σκόρδο ή ελιές. Όπως επίσης πλέον κάνω και πολύ καλή λεπτή ζύμη για πίτσα! Κάποτε αν μου έλεγε κανείς να τα κάνω όλα αυτά, θα του έλεγα «πλάκα μου κάνεις». Τώρα είμαι τρελή με τις ζύμες! Με το που έρθει ένας φίλος, κάθομαι και ανοίγω φύλλο ή το πρωί μπορεί να κάτσω να φτιάξω μικρά πιτσάκια για να πάρουν τα παιδιά στο σχολείο... Δεν το περίμενα ότι θα πάθαινα τέτοιο έρωτα με τη μαγειρική, γιατί εγώ ως εργένισσα και σκληρά εργαζόμενη γυρνούσα σπίτι και βαριόμουν να μαγειρέψω οπότε παράγγελνα συνεχώς delivery. Τώρα πια σπάνια παραγγέλνουμε σαν οικογένεια.
Ανακάλυψα ότι η μαγειρική είναι τέχνη. Αυτό που με ιντριγκάρει όμως περισσότερο είναι να μαγειρεύω κάτι με αυτά που έχουν μείνει στο ψυγείο ή το ντουλάπι. Μια φορά που δουλεύαμε και εγώ και ο συζυγός μου, έτυχε να μην πάμε σούπερ μάρκετ, ανοίγω το ψυγείο και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτα. Έτσι με κάτι φακές, και κάτι πιπεριές τουρσί, λίγο σκόρδο –για το οποίο τρελλαίνομαι- και κρεμμύδι, αλλά και πορτοκάλι και λεμόνι, και ούτε θυμάμαι τι άλλο, βγήκε ένα καταπληκτικό φαγητό που έμεινα και εγώ άναυδη. Απλά μου ταιριάζανε τα χρώματα... Εγώ μαγειρεύω με τα χρώματα. Μου αρέσει αυτό που θα βάλω στο φούρνο να το κοιτάω και να θαυμάζω τους χρωματικούς συνδυασμούς . Η μαγειρική είναι και εικόνα, όχι μόνον γεύση, άλλωστε. Για μένα ότι δεν ταιριάζει αισθητικά στο μάτι, δεν μπορεί να ταιριάζει και στη γεύση.
Προσπαθώ όσο μπορώ και όσο ακόμα δεν το αντιλαμβάνονται... να περάσω στα παιδιά μου την υγιεινή διατροφή. Ακόμα δεν ξέρουν τι είναι χάμπουργκερ ή hot dog και η αλήθεια είναι ότι δεν βιάζομαι να τα μάθουν! Επίσης τηγανητές πατάτες δεν υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Φτιάχνω όμως τις πατάτες της Μπαρμπαρίγου, που μοιάζουν με τηγανητές αλλά είναι φούρνου. Τις βράζεις λίγο ίσα –ίσα για να μαλακώσουν ενώ ταυτόχρονα έχεις βάλει το ταψί στο φούρνο να κάψει άδειο, βάζεις μετά λάδι στο ταψί και ανακατεύεις τις πατάτες μαζί με λίγο αλάτι... και δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο νόστιμες γίνονται! Προς το παρόν τρελαίνονται για ψάρι και για σούπες, ιδιαίτερα για ψαρόσουπα, φακές και μπρόκολο, τρώνε ολόκληρες σκελίδες σκόρδο, πίνουν απίστευτες ποσότητες γάλα, τόσο που νομίζω ότι πρέπει να πάρω μία αγελάδα, καταναλώνουμε οικογενειακώς πολύ μέλι ενώ προσπαθώ να τους κάνω να αγαπήσουν και το ταχίνι σαν γεύση. Είναι μικρά και όταν μεγαλώσουν θα καταλάβουν τι είναι αυτά που τα ταϊζω και θα αλλάξουν γνώμη!
Μ` αρέσει να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ πάντα με λίστα γιατί χωρίς αυτήν μπορεί να φύγεις από το κατάστημα και να μην έχεις πάρει τελικά αυτά τα οποία χρειάζεσαι και κάτι τέτοιο οι εποχές δεν το σηκώνουν. Θυμάμαι παλιότερες ότι έκανα απίστευτες σπατάλες στο σούπερ μάρκετ , τα οποία είναι φτιαγμένα για σπατάλες, βασιζόμενα στην ψυχολογία του καταναλωτή. Έπαιρνα πράγματα, που έληγαν και τα πέταγα, πράγμα που πλέον το θεωρώ απαράδεκτο, να πετάω φαγητό σε τέτοια περίοδο που όλοι είμαστε πολύ ζορισμένοι. Εκεί που κάθομαι με τις ώρες στο σούπερ μάρκετ είναι ο διάδρομος με τα απορρυπαντικά. Ιδανικά θα ήθελα να έχω στο σπίτι μου χιλιάδες απορρυπαντικά, όμως επειδή ο άλλος μισός εαυτός μου έχει έντονη οικολογική συνείδηση τελικά παίρνω μόνον κάποια βιολογικά τα οποία μπορεί να μην έχουν τόσο έντονη μυρωδιά, κάνουν όμως καλό, ή λιγότερο κακό, στο περιβάλλον. Επίσης πράγματα που μπορώ να πάρω από τα συνοικιακά μαγαζάκια της γειτονιάς στο Κάτω Χαλάνδρι, τα παίρνω από εδώ για να στηρίξω και την τοπική επιχειρηματικότητα.
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίςτυρί. Έχω μανία με όλα τα τυριά αλλά περισσότερο με την καλή γραβιέρα Κρήτης και επειδή έχω καταγωγή από την Κρήτη και μας στέλνουν συχνά από εκεί, μπορώ να φάω όλο το κεφάλι. Αντίθετα αντιστέκομαι στα σαλιγκάρια –τα οποία θα φάω μόνον με απειλή όπλου- αλλά και στο κόκκινο κρέας το οποίο έχω να φάω 20 χρόνια. Πριν τις εγκυμοσύνες δεν έτρωγα ούτε κοτόπουλο. Τώρα το μαγειρεύω για τα παιδιά αλλά εγώ δεν το τρώω. Γελάω πολύ, γιατί σε όποιον κλασικό Έλληνα κρεατοφάγο, αναφέρω ότι δεν τρώω κόκκινο κρέας γίνεται πάντα η ερώτηση «τι εννοείς δεν τρώς κρέας;» και μετά ακολουθεί πάντα η επόμενη «μπιφτέκι όμως τρως;»... Εμένα η περίοδος που χάνω κιλά είναι συνήθως οι μέρες του Πάσχα. Το τι πείνα έχω ρίξει, όταν πηγαίνουμε την Ανάσταση ή την Κυριακή του Πάσχα σε φίλους για φαγητό και έχει μόνον κρέας... Έχω τύχει να πάω σε τραπέζι, όπου δεν είχε ούτε καν σαλάτα! Παρόλ` αυτά οι παιδικές αναμνήσεις μου περιέχουν... κρέας και είναι συνδυασμένες με την Κρήτη και τη γιαγιά μου. Η αίσθηση της θάλασσας , μετά μια πετσέτα ζεστή από τον ήλιο και κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές από τη γιαγιά. Θυμάμαι ότι το σπίτι ήταν μπροστά στη θάλασσα, βγαίναμε από τη θάλασσα και έτσι όπως ήμασταν με μια πετσέτα, μας περίμενε το πιο νόστιμο φαγητό. Δεν νομίζω ότι μπορώ να ξεπεράσω αυτή τη γεύση όπως και το ψωμί με τη μαρμελάδα βερίκοκο της γιαγιάς μου για απογευματινό. Όλα έχουν να κάνουν με την Κρήτη και την ανεμελιά των καλοκαιριών μου εκεί. Από το ταξίδι στο παρελθόν θα σας πάω στην καλύτερη γαστρονομική μου ανάμνηση από το εξωτερικό. Είναι η πίτσα στη Ρώμη. Αυτή την τραγανή πίτσα με αυτή τη ζύμη και αυτή τη νοστιμιά, δεν την έχω φάει πουθενά αλλού, που για να πεις ότι χόρτασες έπρεπε να φας τρεις. Τρέλα! Σε ένα μαγαζάκι τρύπα στη Ρώμη θυμάμαι έφαγα μια πίτσα όνειρο, ένα έργο τέχνης. Επίσης στην Πράγα είχα φάει πολύ ωραία πιάτα με ψάρια ποταμίσια.
Λόγω Κρητικής καταγωγής μου αρέσει και το Αλάτσι. Εκτιμώ που έχει μικρό μενού και προσιτές τιμές. Και βέβαια γιατί ανάμεσα στα γλυκά του έχει και κόλλυβα για τα οποία τρελαίνομαι. Δεν με ενοχλεί καθόλου ότι είναι συνδυασμένα στο μυαλό των ανθρώπων με κάτι δυσοίωνο. Προσπερνώ ότι είναι ένα έθιμο που έχει επιβληθεί από τη θρησκεία και στέκομαι κυρίως στο ότι είναι μια υγιεινή τροφή. Κατά τα άλλα όλα τα αγαπημένα εστιατόρια έχουν πλεόν... μετατραπεί σε αγαπημένες ταβέρνες επειδή είναι πιο children friendly. Εμείς έχουμε τον κύριο Μανώλη που είναι κοντά στο Χαλάνδρι και πάμε χρόνια τώρα, για να φάμε ψάρι. Είναι σαν στέκι για μας εκεί, γιατί μαζευόμαστε και με φίλους για φαγητό.
Μια ακόμα αγαπημένη μας οικογενειακή διασκέδαση είναι να κάνουμε πικνικ στο Τατόι με φίλους και τα παιδιά μας. Καθόμαστε στο χώμα, στρώνουμε τα τραπεζομάντηλα μας, τα φαγητά μας και τα κρασιά μας, τα παιδιά παίζουν στο δάσος και καθόμαστε ώρες εκεί. Αυτή τη διασκέδαση δεν μπορώ να την αλλάξω με κάτι άλλο. Στο εξωτερικό αυτά τα πάρκα είναι η φυγή από την πόλη μέσα στην πόλη. Εμείς δεν έχουμε αυτή την επιλογή και το Τατόι το κρατούν κλειστό, και ο κόσμος πηγαίνει εκεί, παράνομα ενώ θα μπορούσε να το χαίρονται όλοι και με κάποιο μικρό αντίτιμο! Μεγάλη κουβέντα άνοιξα...
Αλλάζω θέμα, αλλάζω κλίμα! Μου αρέσει Ιαπωνική κουζίνα και αυτονόητα καταλαβαίνετε ότι λατρεύω το σούσι. Το επόμενο μου πρότζεκτ είναι να μάθω να φτιάχνω. Λατρεύω όμως και την Μεσογειακή διατροφή έτσι όπως προτείνεται από την ελληνική κουζίνα. Πώς μπορεί ο Έλληνας να χρησιμοποιήσει άλλο λάδι εκτός από το ελαιόλαδο, πραγματικά δεν καταλαβαίνω!
Διαβάζετε τόση ώρα για υγιεινά πιάτα και υγιεινή διατροφή, όμως υπάρχουν φορές που δεν θα φάω έτσι. Αυτές οι φορές είναι όταν είμαι αγχωμένη. Τότε δε θα με δείτε να τρώω μπρόκολο, αλλά πατατάκια, τα οποία λατρεύω και μπορώ να φάω όλα τα πατατάκια του κόσμου, πίτσα σωστή υπερπαραγωγή από delivery, και μετά να φάω παγωτό. Αυτό όλο λειτουργεί τόσο αγχολυτικά πάνω μου που δεν έχω ιδιαίτερες ενοχές μετά, γιατί γενικά προσέχω τη διατροφή μου. Αυτό που θέλω να πω και στα μικρότερα κορίτσια είναι ότι αν τρώνε υγιεινά και ισορροπημένα στη ζωή τους, μια φορά να φάνε και κάτι ανθυγιεινό, δεν έγινε και τίποτα ή αν έχουν και λίγη κυτταρίτιδα δεν χάλασε και ο κόσμος. Όλα μπορείτε να τα φάτε αλλά με μέτρο. Και αν μια μέρα ξεφύγατε, λίγη άσκηση, λίγη καλή διατροφή χωρίς υστερίες και εμμονές με τα κιλά.
Δεν είμαι παρα πολύ των γλυκών. Υπάρχουν βέβαια μέρες που μπορεί να θέλω να φάω μια συσκευασία Merenda ολόκληρη αλλά δεν το κάνω. Δεν θα το ψάξω και πάρα πολύ με τα γλυκά και για έναν επιπλέον λόγο. Η μαμά μου και η αδελφή μου έχουν το Μπισκότο, ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής. Η μαμά μου ειδικεύεται στα μπισκότα τα οποία κατά γενική ομολογία είναι εξαιρετικά και η αδελφή μου, η Εβίτα, που έχει μαθητεύσει δίπλα στο Στέλιο Παρλιάρο, φτιάχνει καταπληκτικές τούρτες. Έτσι λοιπόν όταν θέλω γλυκό προσανατολίζομαι κατευθείαν σε κάτι από αυτά ή διαφορετικά θα ενδώσω στην Πάβλοβα του Στέλιου Παρλιάρου. Για κάτι πιο καθημερινό βέβαια θα φάω μια Kinder Bueno που είναι η αγαπημένη μου σοκολάτα.
Και από τη γλύκα... στην πίκρα! Αν ήταν η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη ίσως θα ήθελα να φάω μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα το παστίτσιο της μαμάς μου ατενίζοντας τη θέα από ένα βουνό. Αν πάλι θα μπορούσαμε να είχαμε καλεσμένο και έναν άγνωστο αλλά διάσημο, θα ήθελα στην παρέα τον Freddy Mercury... για να μας ξεναγήσει στον άλλο κόσμο».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση