Άνοιξε πέρυσι και δεν πήγε καλά αλλά η ομάδα αναδιοργανώθηκε και το αποτέλεσμα είναι ένα μικρό διαμάντι που σερβίρει Νοτιο-Αμερικάνικη κουζίνα με ραφινάτες ανατροπές.
Ο καινούριος σεφ είναι ο Bradford McDonald που αφού πέρασε από τις κουζίνες του Per Se και του Νόμα άνοιξε με επιτυχία το δικό του εστιατόριο στο Μπρούκλυν. Δυστυχώς ο τυφώνας Σάντυ το κατέστρεψε κι έτσι για καλή μας τύχη ήρθε στο Λονδίνο. Ψηλόλιγνος και με μακριά γενειάδα ένα μείγμα χίπστερ και φολκ τραγουδιστή παρουσιάζει μια κουλ εκδοχή της κουζίνας του αμερικάνικου νότου αλλά και αρκετά εκλεπτυσμένη ώστε να κάνει το Lockhart το καινούριο hot spot. Στην αίθουσα κυριαρχεί με την παρουσία του ο Bunmiο περίφημος maitre d’ του Dinner by Heston και του Lima London συμπληρώνοντας έτσι μια δυνατή ομάδα.
Το μενού είναι μικρό αλλά κάθε πιάτο είναι άψογο κι εξαιρετικά χορταστικό αν και το μέγεθος της μερίδας δεν είναι αμερικάνικο XXL. Τα Chicken oysters ήταν ζουμερά και η σως μπάρμπεκιου με κίτρινη μουστάρδα έδινε την απαραίτητη ένταση ενώ οι τηγανητές ψαρομπουκιές ήταν τραγανές και αρωματικές. Must πιάτο το “shrimps and grits” που δεν έχει καμμία σχέση με την εκδοχή που βρίσκεις στα diners της Αμερικής. Εδώ είναι μια τυρένια απαλή πολέντα με γαρίδες, μανιτάρια και μικρά τραγανά κομμάτια μπέικον κι έντονο άρωμα λεμονιού, ίσως το κορυφαίο comfort πιάτο αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο. Και φυσικά στο τέλος ένα ορτύκι γλασαρισμένο υπέροχα και γεμιστό με dirty rice απογείωσε το δείπνο. Η γέμιση φτιαγμενη με ρύζι Carolina Gold και συκωτάκια δεν ήταν απλά dirty αλλά και to die for.
Δεν μου αρέσουν τα αποδομημένα γλυκά- δεν υπάρχει λόγος για μένα να καταστρέψεις κάτι τόσο ακριβές όσο η ζαχαροπλαστική- αλλά η αποδομημένη lemon pie του Brad ήταν εξαιρετική, ένα λεμονένιο Eton Mess με μια μαρεγκα φτιαγμενη σαν από marshmallows.
Το Lockhart σέρβίρει και Κυριακάτικο brunch με εξαιρετικό fried chicken and waffle με maple syrup που το συστήνω ανεπιφύλακτα. Η κάβα έχει σχέδον αποκλειστικά αμερικάνικα κρασιά αλλά και μπύρες και bourbon.To σέρβις είναι αποτελεσματικό και οι τιμές κυμαίνονται γύρω στις 50 λίρες το άτομο αν πεινάτε πολύ και πάρετε όλο τον κατάλογο.
Επειδή έχω βαρεθεί λίγο την εστιατορική εκδοχή του street food που κυριαρχεί τα τελευταία δυο χρόνιαστο Λονδίνο , η refined παρουσία της Αμερικάνικης κουζίνας είναι μια τέλεια επιλογή για ποιότητα και comfortκαι το Lockhart είναι ο σωστός προορισμός.
ΒΑΘΜΟΣ: 7,5 / 10
- 0 - 4
- Κακό
- 4.5 - 5
- Μέτριο
- 5.5
- Αποδεκτό
- 6 - 6.5
- Καλό
- 7 - 7.5
- Πολύ Καλό
- 8 - 8.5
- Εξαιρετικό
- 9 - 10
- Άριστο
| 0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
| Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
| *«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. | ||||||
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Ταπεινό μου σχόλιο, τόσο η Αμερικάνικη όσο και η Λατινο-Αμερικάνικη κουζίνα αναδεικνύεται στην επόμενη τάση στο Λονδίνο. Μπορεί να λείπουν οι high-end εκφάνσεις της (κατά βάση της Αμερικάνικης κουζίνας) αλλά συνδυάζει βαθιά, comfort νοστιμιά με fun dining στοιχεία. Εστιατόρια που ξεπηδάν συνέχεια και σερβίρουν hamburger, hot-dogs, chili con carne, bbq, burritos αλλά και εστιατόρια όπως το Lima London αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Επιτέλους, κάποιος έβγαλε το dirty secret στη φόρα για την αποδομημένη ζαχαροπλαστική. BTW, το άρθρο αναφέρεται στην κουζίνα του αμερικανικού νότου και όχι σε εκείνη της… Λατινικής (Νότιας) Αμερικής!