Λονδίνο-Berners Tavern: The WOW Factor

Βρίσκεται στο ολοκαίνουργιο London Edition Hotel που άνοιξε ο Ian Schrager και μόνο με ταβέρνα δε μοιάζει. Και ευτυχώς δεν είναι η νίκη του στυλ σε βάρος της ουσίας γιατί την κουζίνα έχει αναλάβει ο υπερταλαντούχος και πολυ-βραβευμένος Jason Atherton.

Θα σταθώ λίγο στο χώρο γιατί παρ’όλο που είναι εξαιρετικά grand είναι ταυτόχρονα καλόγουστος και η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή με σωστό φωτισμό και το ψηλότερο μπαρ που έχω δει. Έχοντας κρατήσει τα original αρχιτεκτονικά στοιχεία μπόρεσαν να προσθέσουν διακριτικά μοντέρνες πινελιές ώστε να μη δείχνει σαν παλιό κτίριο πολύ σωστά συντηρημένο αλλά ένας χώρος ζωντανός και φιλόξενος που σερβίρει πρωινό, γεύμα, afternoon tea και δείπνο μέχρι τα μεσάνυχτα για 140 ατόμα! Όσο για τους πολυέλαιους είναι επηρεασμένοι από τους αντίστοιχους στο Grand Central station της Νεας Υόρκης.

Η ομάδα του Berners Tavern έχει επικεφαλής τον Phil Carmichael που δουλεύει μαζί με τον Jason πάνω από δέκα χρόνια, από την εποχή του Maze και φυσικά τη λίστα κρασιών έχει επιμεληθεί η Laure Patry μόνιμη συνεργάτης του Atherton σε όλα του τα εστιατόρια. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην ομάδα του μπαρ που σερβίρει μερικά από τα πιο ευφάνταστα κοκτέιλ της πόλης με δικό μου αγαπημένο το cereal killer με ρούμι, λικερ καφέ, λευκή σοκολάτα και δημητριακά Coco Pops.

Το πιο έξυπνο απ’όλα όμως είναι ο τρόπος που ο Atherton έχει χτίσει το μενού. Όταν σερβίρεις συνεχόμενα για 17 ώρες την ημέρα φαγητό ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις υψηλή γαστρονομία γιατί θα αποτύχεις όχι μόνο τεχνικά αλλά και επιχειρηματικά. Έτσι λοιπόν προσφέρει άψογης ποιότητας comfort food με μερικά στοιχεία που το ανεβάζουν σε ένα πιο υψηλό επίπεδο που αποδεικνύει την αξία του σεφ. Είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελε να πετύχει το Wolseley και δεν τα κατάφερε. Και υποψιάζομαι οτι πολύ σύντομα το Berners tavern θα πάρει στις καρδιές μας τη θέση που είχε το Wolseley την τελευταία δεκαετία ειδικά επειδή έχει και πολύ καλές τιμές.

Δεν θα ασχοληθώ με το πρωινό που από μόνο του θα δικαιολογούσε ειδικό αφιέρωμα αλλά θα σταθώ σε μερικά σημεία που δείχνουν πως το μενού καλύπτει κάθε είδους απαιτήσεις και γευστικές και για κάθε είδους budget. Υπάρχουν burgers και sandwiches που μαζί με τα συνοδευτικά τους κάνουν 11.5 λίρες και όταν λέμε sandwich εννοούμε roll με γαρίδες και όχι ζαμπόν τυρί (sic). Κάθε Παρασκευή έχει fish and chips και την Κυριακή το παραδοσιακό ψητό, ενώ καθημερινά υπάρχουν πιάτα που μπορεις να μοιραστεις και η σχέση ποότητας-ποσότητας-τιμής είναι η καλύτερη που μπορείς να βρεις στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή. Αισθάνεσαι και τρως σαν βασιλιάς και πληρώνεις σε τιμές ύφεσης.

Φυσικά δεν λείπουν τα στοιχεία εκείνα που το κάνουν ένα χαρακτηριστικό Atherton εστατόριο όπως το “egg, ham and peas” ένα πιάτο που αποτελείται από ένα μελάτο αυγό μέσα σε τραγανή κρούστα που κάθεται πάνω σε πουρέ από αρακά και μπεικον και συνοδεύεται από ένα mini cup με τηγανητές πατάτες ή η σαλάτα καβούρι με τριμμένο brioche. Όπως και στα γλυκά το σοκολατένιο ντόνατ με κανέλλα και παγωτό αμύγδαλο ή η κρεμ μπρυλέ με γλυκοπατάτα και σύκο δείχνουν ένα σεφ “on the top of his game”. Αλλά πάνω απ’όλα όταν τρως το μοσχαράκι γάλακτος με πουρέ λεμονιού ή το αρνάκι με πέστο μέντας και η ακρίβεια στην εκτέλεση, η υπέροχη γεύση και τα πλούσια αρώματα σε κάνουν να ξεχνάς την ανθρώπινη παρέμβαση και να απολαμβάνεις αυτό που πραγματικά είναι «καλό φαγητό».

Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί στην εστιατορική σκηνή του Λονδίνου αλλά το Berners tavern μας κάνει να αναρωτιόμαστε πως μπορούσαμε να ζούμε χωρίς αυτό.

ΒΑΘΜΟΣ: 8 / 10

Οι φωτογραφίες είναι από το The Critical Couple