Θα μπορούσα να σπεύσω να απαντήσω αρνητικά. Άλλωστε, στην Ελλάδα δεν νομίζω να έχουμε και πολλά να αναπολούμε από την γαστρονομία των 80s! Αν ωστόσο το δούμε λίγο ψυχραιμότερα θα διαπιστώσουμε μικρές λεπτομέρειες που φανερώνουν μια νοσταλγία. Δεν είναι μόνο η αποενοχοποίηση κάποιων κλασικών συνταγών που με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα ξαναδούμε γαρίδες κοκτέιλ ή εσκαλόπ χόφμαν σε κανένα μοδάτο εστιατόριο. Είναι και πιο συντεταγμένες κινήσεις όπως αυτή του Tudor Hall τα μεσημέρια με την αστική ελληνική-διεθνή κουζίνα τύπου μπιντόκ αλά ρους ή η κίνηση του Trapezaria με το retrovation που αφήνει –προσωρινά έστω- την νέα ελληνική κουζίνα για να ασχοληθεί με πιο κλασικές συνταγές (και διασκέδαση).
Πώς μου ήρθαν τώρα όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι μου προέκυψαν από δυο πρόσφατες επισκέψεις σε πολυσυζητημένα και μοδάτα εστιατόρια του Κολωνακίου. Όχι επειδή ως μαγαζιά αναπολούν τα 80ς, αλλά επειδή και στα δύο αυτά συναντάμε ως οικοδεσπότες-μετρ τις δυο πιο θρυλικές ίσως φιγούρες του χώρου εκείνης της δεκαετίας! Αναφέρομαι ασφαλώς στην κυρία Κατερίνα του Mohnblumchen που έχει αφήσει εποχή στο ιστορικό Εργοστάσιο και τον κύριο Γιώργο Μακρυγιάννη που συνάντησα χθες στο Li-LiShu και ο οποίος υπήρξε ο δημιουργός του θρυλικού Ηριδανού (το πρώτο bar-restaurantπου δημιούργησε την πιάτσα πίσω από το Hilton) και κατόπιν οικοδεσπότης στο Mercedes και σε άλλα θρυλικά νυχτερινά μαγαζιά της πόλης.
Άνθρωποι χαρισματικοί και οι δύο, με βαθιά αίσθηση του στιλ και της φιλοξενίας, δίνουν στα μαγαζιά που τους φιλοξενούν αυτή την αίσθηση της νοσταλγικής οικειότητας που μας κάνει να νοιώθουμε σαν στο σπίτι μας κάθε φορά που περνάμε την πόρτα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση