Για μένα το Πεντελικό δεν ήταν ένα απλό ξενοδοχείο. Είναι, μαζί με το Bajazzo και το GB Corner, τα τρία μέρη όπου ένιωσα να δημιουργείται –σε πολύ μικρή ηλικία- η αγάπη μου για την γαστρονομία, το κρασί, την καλή ζωή. Είναι από τα μέρη εκείνα που με καθόρισαν (οι άνθρωποι που με επηρέασαν είναι ένα άλλο, διαφορετικό άρθρο) και με έκαναν να ασχοληθώ με την δουλειά που κάνω από το 1993.
Το εμβληματικό, γαστρονομικό εστιατόριό του, το Vardis ήταν το πρώτο καλό εστιατόριο που πήγα μόνος μου. Ήταν 1987, εγώ τελείωνα την 3η λυκείου (ναι, ήμουν πυροβολημένος από μικρός) όταν πήρα την τότε αγαπημένη μου και πήγαμε να γιορτάσουμε κάτι. Η πρώτη μου επαφή με τον αξέχαστο Jean de Grylleau ήταν εκείνο το βράδυ, όταν με έσωσε από μέγα ατόπημα. Από λάθος ήρθε πρώτα το δικό μου κύριο πιάτο και όταν με είδε να κινούμαι απειλητικά προς τα μαχαιροπίρουνα ενώ το πιάτο της κοπέλας δεν είχε φτάσει ακόμη, όρμησε και το άρπαξε από μπροστά μου λέγοντάς μου: «Επιτρέψτε μου να σας το κρατήσουμε ζεστό μέχρι να έρθει και το πιάτο της κυρίας».
Τα επόμενα χρόνια το Πεντελικό έγινε κατά κάποιο τρόπο στέκι μου και ένα από τα μέρη που συστηματικά κατέθετα τις αμοιβές μου από τα ιδιαίτερα. Θυμάμαι τα χρόνια του πανεπιστημίου να ξυπνάω πολύ πρωί και να περνάω 1-2 φορές την εβδομάδα από το La Terrasse για πρωινό πριν πάω στο μάθημα. Θυμάμαι ακόμη την σαντιγί για τον καφέ που δεν είχε πήξει ακόμη εντελώς και τα ζεστά κρουασάν που μου φαίνονταν τότε αριστουργηματικά …ίσως και να ήταν, θα σας γελάσω.
To make a long story short ήταν κάπου εκεί, στην θερμή πολυτέλεια του ξενοδοχείου, στην ζεστασιά των δερμάτινων καναπέδων του GB Corner, στα φευγάτα πιάτα του Klaus Feuerbach στο θεατρικό Bajazzo, στις σελίδες των βιβλίων για το κρασί του Hugh Johnson και της Jancis Robinson που αποφάσισα ότι τα μαθηματικά και η φυσική δεν είναι για μένα και ότι προτιμώ να ασχοληθώ με όλα αυτά.
Το κλείσιμο του Πεντελικού είναι το τέλος μιας εποχής… και για μένα προσωπικά.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση