Το ότι τα γλυκά δεν είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του γεύματος δεν σημαίνει βέβαια ότι καμιά φορά δεν εκτιμώ και δεν απολαμβάνω ένα φινετσάτο ή ένα πληθωρικά νόστιμο επιδόρπιο στο τέλος ενός δείπνου. Ή ότι από την άλλη ότι δεν μουτρώνω, όταν στο φινάλε μιας βραδιάς που έχει κυλίσει ρολόι μου σερβίρουν -στην προσπάθεια τους να εξελίξουν τις παραδοσιακές σπεσιαλιτέ- μια ακόμη αποτυχημένη αποδόμηση της πορτοκαλόπιτας, του ραβανί, του τιραμισού και πάει λέγοντας. Μεγάλη και δύσκολη υπόθεση η ζαχαροπλαστική. Και ιδιαίτερα μέσα στα εστιατόρια. Απαιτεί στέρεη τεχνική, αίσθηση της λεπτότητας και του γευστικού βάθους, φαντασία και προχωρημένο τεχνικό επίπεδο στην εκτέλεση μιας κλασικής συνταγής. Γι’ αυτό και οι ζαχαροπλάστες που ξεχωρίζουν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Αν υπάρχει, μάλιστα, μια εποχή του χρόνου που θα μπορούσε να ταιριάξει περισσότερο από κάθε άλλη στην (υπερ)κατανάλωση γλυκών είναι αυτή που διανύουμε τώρα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακούγοντας Χριστούγεννα, τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται συνειρμικά και μένα στο μυαλό είναι τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες, το red velvet, ένας μυρωδάτος μπαμπάς με ρούμι. Αν και μεταξύ μας, δύσκολα θα εκθρονίσω τη σοκολάτα για τη χάρη ενός άλλου επιδορπίου. Από εκεί και πέρα αναγνωρίζω ότι οι σεφ και οι εστιατόρες τα τελευταία χρόνια έχουν πιάσει σε ένα μεγάλο βαθμό το σφυγμό του κοινού που όχι μόνο θέλει το γλυκό του περιποιημένο και νόστιμο στο τέλος ενός δείπνου, αλλά εντυπωσιάζεται και με το παιχνίδι της δημιουργικότητας, όταν αυτό υπάρχει. Και τέλος καλό, όλα καλά. Φεύγει από το εστιατόριο με μια ανάμνηση γλυκιάς ευτυχίας στο τσεπάκι. Μπορώ να το καταλάβω.
Στα αθηναϊκά εστιατόρια, λοιπόν, γίνεται πολύ ωραία δουλειά. Πάρτε για παράδειγμα τα συναρπαστικά επιδόρπια της Σπονδής (φωτό), που υπογράφει ο νεαρός και πολύ ταλαντούχος pastry chef, Σπύρος Πεδιαδιτάκης. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον all time classic πλέον καφέ με τις αριστουργηματικές μαρέγκες και το λεμονοθύμαρο ή για την πάντα κορυφαία σοκολάτα Coeur de Guanaja με τον καρπό του κακάο και το τζίντζερ. Στο Βαρούλκο, ο Θοδωρής Μωυσίδης, ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή για το υψηλό επίπεδο και την λεπτότητα των γλυκών του που έχουν αναφορές και στην Ελλάδα, ενώ και ο Δημήτρης Χρονόπουλος μας απέδειξε για ακόμη μια φορά την μεγάλη κλάση του, υπογράφοντας τα επιδόρπια στο CTC. Το τσαντάκι σοκολάτας που έφτιαξε για το εστιατόριο του Άλεξ Τσιοτίνη είναι τόσο όμορφο και κομψό που λυπάσαι να το χαλάσεις. Εξαιρετικό και το υποβρύχιο της παιδικής ηλικίας του Έκτορα Μποτρίνι στο Botrini’s με τις απίθανες σφαίρες βανίλιας που αρωματίζει με ροδόνερο και πηγαίνοντας σε πιο κλασικούς δρόμους μου αρέσει πολύ κάθε φορά που δοκιμάζω τον κύλινδρο σοκολάτας του Μιχάλη Νουρλόγλου, στο Premiere. Μπορεί να γκρινιάζω γενικώς για τις κακές αποδομήσεις αλλά στο Tudor Hall, ο Ευγένιος Βαρδακαστάνης έχει φτιάξει ένα υπέροχο και μοντέρνο εκμέκ, που αξίζει να πάτε επί τούτου για να το απολαύσετε.
Ο Σωτήρης Κοντιζάς δεν τολμάει να κουνήσει από το μενού του Nolan την νοστιμότατη και δημοφιλή πλέον τάρτα μελάσας με ρούμι και καφέ, αλλά και ο Μπάμπης Ζηντίλης στο Zurbaran έχει κάψει καρδιές με το υπέροχο μιλφέιγ με κρέμα από ταχίνι, μέλι, καβουρδισμένο σουσάμι και παγωτό μαύρου σουσαμιού. Κλείνοντας, θυμήθηκα και το σπουδαίο κιουνεφέ στο Τραβόλτα με το ντελικάτο βούτυρο και την τραγανή υφή από το ψήσιμο που κάνουνε στο κανταΐφι. Ποίημα! Δεν έχετε πάντως παράπονο. Κι εσείς προσθέσατε στη λίστα σας εννιά επιπλέον πειρασμούς για να ενδώσετε μέρες που έρχονται κι εγώ αισθάνομαι ότι ξεχρέωσα με αυτό το μίνι (;) αφιέρωμα για τα γλυκά, που τόσο καιρό σκεφτόμουν ότι πρέπει να κάνω.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση