Κατ’ αρχήν θα ξεκινήσω από την αρχή, τα αφρώδη και το Καρανίκας Cuvee Special. Ο Λάουρενς και η Ανέτ Χάρτμαν αποδεικνύουν έμπρακτα ότι παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες η επιμονή και το πάθος μπορούν να κάνουν θαύματα. Από το Αμύνταιο λοιπόν η Καρανίκας Cuvee Special είναι το αφρώδες της χρονιάς που φεύγει.
Το Τ-Οίνος Ασύρτικο από τους Τηνιακούς Αμπελώνες έδωσε νέα διάσταση στο Ασύρτικο, τον πιο γνωστό πρεσβευτή των ελληνικών ποικιλιών στο εξωτερικό. από την Σαντορίνη. Η Τήνος έρχεται να δώσει μια άλλη έκφραση μιας ποικιλίας στην οποία τελικά η ορυκτότητα δεν είναι το παν.
Σας προτείνω να αφήνετε το Τ-Οίνος Ασύρτικο 2011 στο ποτήρι για πάνω από 20 λεπτά για να ξεδιπλώσει τις χάρες του η ευγενέστερη λευκή ελληνική ποικιλία.
Το Κτήμα Γεροβασιλείου Λευκός δεν χρειάζεται συστάσεις γιατί είναι ένα κρασί που και ο πιο αδαής θα πιει με ευχαρίστηση.
Ιδιαίτερα στη χρονιά του 2012 όμως, προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα κρασιά που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
Η Μαλαγουζιά στα καλύτερα της, σε αρμονία με το Ασύρτικο, δια χειρός του Master Γεροβασιλείου.
Η Νεμέα είναι η μεγαλύτερη ζώνη ΠΟΠ κρασιών στην Ελλάδα. Μπορείς να βρεις τα πάντα κυριολεκτικά . Οι προσπάθειες της Σεμέλης σε σχέση ποιότητας και τιμής είναι ασυναγώνιστες. Νεμέα Reserve 2007 Semeli λοιπόν σε τιμή και ποιότητα μοναδικές.
Το Ξινόμαυρο είναι δύσκολη ποικιλία αλλά δίνει μοναδικά κρασιά, αρκεί οι συνθήκες να το επιτρέψουν. Η Διάπορος από το Κτήμα Κυρ Γιάννη, με την προσθήκη λίγου Syrah, για το 2008 δίνει ένα μοναδικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε σε μια τυφλή δοκιμή να διακριθεί ως ένα σπουδαίο κρασί σε παγκόσμιο επίπεδο!
Ο Γιάννης Τσέλεπος είναι από τους καταξιωμένους παραγωγούς με δείγματα γραφής σε όλα τα στυλ κρασιών. Προσωπικά εκτιμώ την τριβή του με τα αφρώδη και το gewürztraminer, αλλά το Αυλοτόπι 2009 είναι το καλύτερο κρασί του. Το ελληνικό Cabernet Sauvignon σε μια από τις καλύτερες του εκφράσεις.
Η Τέχνη Οίνου διατηρεί χαμηλών τόνων προφίλ αλλά δημιουργεί καλοφτιαγμένα κρασιά με προσωπικότητα. Η διαθεση τους να πειραματίζονται αποτελεί ένα από τα κύρια και δυναμικά στεοιχεία τους. Οι ετικέτες της Μαλαγουζιάς και του Nebbiolo είναι αποτελέσματα αυτής της συνέπειας τους.
Ένα Αγιωργήτικο όμως μιας πειραματικής οινοποίησης του 2008 που δοκίμασα πρόσφατα σε magnum φιάλη θεωρώ ότι είναι η επόμενη τους κατεύθυνση. Περιορισμένες μεν φιάλες αλλά πραγματικά ένα σπουδαίο κρασί.
Ο Γαβάλας από την Σαντορίνη κάνει μια μεγάλη προσπάθεια δίπλα στο πολύ προβεβλημένο –και όχι άδικα- Ασύρτικο να περισώσει, να διατηρήσει και να αναδείξει το Κατσανό και την Γαϊδουρία. Και μόνο η προσπαθεια θα ήταν απλά αξιέπαινη αλλά και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Ο πλούτος των έλληνικών ποικιλίων και οι δυνατότητες τους, από μια σχεδόν μονολιθική ποικιλιακά περιοχή, έρχεται να διευρύνει τους γευστικούς ορίζοντες.
Ανέκαθεν πιστευα ότι τα γλυκά κρασιά στην Ελλάδα δεν έχουν την εκτίμηση που τους αξίζει. Ο λόγος; Είτε επειδή οι παραγωγοί απλά τα έβγαζαν για την «τρέλα» τους είτε γιατί οι καταναλωτές τα είχαν για κέρασμα στο τέλος του γεύματος. Υπάρχουν όμως μοναδικά γλυκά κρασιά στην Ελλάδα και η σχέση ποιότητας-τιμής είναι, σε παγκόσμιο επίπεδο, ασυναγώνιστη. Ένα σπουδαίο γλυκό κρασί είναι και του Θανάση Παρπαρούση το Μοσχάτος Ρίου Πατρών. Ένα πολύπλοκο και πολυεπίπεδο κρασί με δυνατότητες παλαίωσης.
Τέλος από σταφύλια το Dark Cave Τσίπουρο Τσιλιλή παλαιωμένο για 5 χρόνια σε βαρέλια από Vinsanto είναι το ελληνικό απόσταγμα του 2012. Η απόλυτη ολοκλήρωση του γεύματος για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι!
Καλές γιορτές και Χρόνια Πολλά με υγεία και αισιοδοξία για όσα είναι να έρχονται.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση