Φαντάζομαι ότι κανένας αναγνώστης του FNL Guide δεν έχει ανάγκη για έναν γενικό πρόλογο σχετικά με το εμβληματικό οινοποιείο Χατζηδάκη. Πάντως έτσι και αλλιώς η γευστική δοκιμή που περιγράφεται παρακάτω ήταν τόσο …mega που δεν θα άφηνε χώρο για τίποτα παρά μόνο για σχόλια γύρω από εκπληκτικά κρασιά.
Έχω εκφράσει αμέτρητες φορές την πεποίθησή μου ότι το οινοποιείο που ίδρυσαν το 1997 ο Χαρίδημος Χατζηδάκης και η Κωνσταντίνα Χρυσού δεν έχασε ποτέ τον εντυπωσιακό βηματισμό του, παρόλο το τραγικό όσο και αναπάντεχο γεγονός της απώλειας του σπουδαίου οινοποιού το 2017.
Είχα πολλές ευκαιρίες να ισχυροποιήσω αυτή μου την άποψη κατά την τελευταία 7ετία, όμως καμία δεν ήταν τόσο καταιγιστική όσο η τελευταία, αφού αυτή περιελάμβανε σχεδόν όλη την δουλειά της μετά- Χαρίδημου εποχής.
Πρελούδιο της το Αηδάνι 2024 (8/10), η πρόσφατη εσοδεία μιας ξεχωριστής cuvee που ήταν η πρώτη που δημιούργησε το οινοποιείο του «ορεινού» (για Σαντορίνη!) Πύργου. Εκφραστικό στα αρώματα αγιοκλήματος, στρόγγυλο και μπαχαρένιο προσέφερε μια επίμονη ηρεμία πριν την καταιγίδα...
Το Σαντορίνη Familia αποτελεί την «βασική» ετικέτα του οινοποιείου και προέρχεται από αμπελουργούς του Πύργου και του Ακρωτηρίου που αποτελούν για αυτό «οικογένεια». Το 2024 (8,5/10) είναι ακόμα κλειστό και κυριαρχείται από ορυκτότητα, όμως είναι ιδιαίτερα πληθωρικό και μακρύ, χωρίς ίχνος τανινών.
5 χρόνια απαιτεί για να φθάσει σε ένα καλό στάδιο, 2-3 λιγότερα το 2023 (8/10). Παρόλη την βοτανικότητά του είναι πιο «ζεστό», τανικό και σύντομο σε σχέση με το εντυπωσιακό ’24. Στο ίδιο επίπεδο ποιότητας αλλά σε εντελώς διαφορετικό αναφορικά με το προφίλ βρίσκεται το 2022 (8/10). Αν και η χρονιά παινεύεται ιδιαιτέρως, προσωπικά την βρήκα αρκετά εξελιγμένη και γεμάτη πετρόλ μνήμες. Αν πάντως ήθελα να απολαύσω Familia εδώ και τώρα, αυτή θα ήταν η χρονιά!
Ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού στον …οικογενειακό χρόνο με προβλημάτισε αφού το 2020 (?/10) ήταν εξαιρετικά δυνατό γευστικά αλλά και αναγωγικό αρωματικά. Ο χρόνος θα δείξει αν το ασχημόπαπο θα μεταμορφωθεί σε κύκνο στο μέλλον, όμως αμφιβολίες δεν αφήνονται να αιωρούνται στην περίπτωση του υπέροχου 2018 (9/10). Πετρόλ και τσακμάκι μπλέκουν με ξηρούς καρπούς σε ένα ήρεμο αλλά ιδιαίτερα μακρύ σύνολο.
Παρακαταθήκη που άφησε ο Χαρίδημος και σκυτάλη που πέρασε στα παιδιά του, το Σκυτάλη περνάει 12 μήνες με τις οινολάσπες και παλαιώνει για άλλους 6 στην κάναβα. Και εδώ το 2020 (?/10) προβληματίζει, όμως τα 2023, 2022 και 2018 (όλα 9/10) κάνουν επίδειξη μάκρους, δύναμης και δυναμικού παλαίωσης. Το πρώτο είναι γλυκόξινο, άγριο και γεμάτο βουτυράτη αλατότητα ενώ το δεύτερο εκφραστικό στο χαρακτήρα του τσακμακιού, λιπαρό και γλυκόπιοτο. Τέλος το ’18 είναι απίθανα ισορροπημένο, ξηροκαρπάτο και ικανό να χαρίζει ευτυχία και στην επόμενη δεκαετία!
Το σπάνιο Σκυτάλη Βαρέλι 2021 Magnum (8,5/10) προσθέτει 12 μήνες βαρέλι στην παραπάνω συνταγή και το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο πλούσιο και τανικό. Ωστόσο η κυριαρχία ζυμαριού στην μύτη με αναγκάζει να πω το ακόμα πιο σπάνιο «ήθελε και άλλο βαρέλι»!
Το (Ρ)αμπελιά είναι μια single vineyard Σαντορίνη από ένα αμπελοτόπι στον Πύργο, η πρώτη που δημιούργησε εξ ολοκλήρου η νέα ομάδα του οινοποιείου με επικεφαλής τους Σπύρο Παπανδρέου και Νεκταρία Βλάχου. Το 2022 (8/10) προβάλει νότες κάστανου, παρουσιάζοντας την ίδια γρήγορη εξέλιξη που παρατήρησα και στο Familia της ίδιας χρονιάς. Όμως το 2021 (9/10) είναι ένα αριστούργημα συμπύκνωσης γλυκού λεμονιού, πετρόλ εκφραστικότητας , πληθωρικής δύναμης και ατελείωτου μάκρους. Ακόμα νέο, ίσως φθάσει και στα επίπεδα του «μεγάλου» σε 5-7 χρόνια…
Το Νυχτέρι είναι μια από τις λίγες ετικέτες που δεν προσφέρει τις συγκινήσεις του παρελθόντος. Όχι ότι το προϊόν υπερώριμου τρύγου που παλαιώνει για 12 μήνες σε βαρέλι δεν είναι ένα εξαιρετικό κρασί, που υπερτροφοδοτεί μάλιστα τον πλούτο του σώματος και
την τανική δύναμη. Όμως τόσο το 2022 (8,5/10) όσο και το 2021 (8,5/10) θυμίζουν περισσότερο ένα σύγχρονο βαρελάτο λευκό και λιγότερο την βελούδινη οξειδωτική ηδονή που το καθιστούσε μεγαλειώδες.
Από την άλλη μεριά τα «χρωματιστά» ξηρά κρασιά έχουν σταματήσει να είναι η αχίλλειος πτέρνα της συλλογής και έχουν μεταμορφωθεί σε άξιους παραστάτες των λευκών. Το Rosette μπορεί να διαθέτει ένα κοκκινελί χρώμα που θα κάνει πολλούς να του γυρίσουν την πλάτη, όμως αυτό το ροζέ από Μανδηλαριά διαθέτει παντοδύναμη παρουσία, τανική αγριάδα αλλά και καθαρό φρούτο όπου κανείς διακρίνει ρόδι, πετροκέρασο και μήλο. Το Rosette 2024 (8/10) υπογράφει τα παραπάνω με άφθονη οξύτητα και το 2022 (8,5/10) με ξεχωριστή κρεμώδη αίσθηση, ενώ το 2023 (7,5/10) αναζητεί εντάσεις και περισσότερο φρούτο.
«Είμαι ακόμα σκουρότερο, είμαι ακόμα καλύτερο!» φωνάζει το Μαυροτράγανο 2022 (8,5/10). Αν και θα ήθελε 5-10 χρόνια για να μας ξεδιπλώσει όλη τη σαγήνη του, το ερυθρό από την σπάνια ποικιλία είναι πολύ εκφραστικό και πυκνό στα ανθώδη αρώματα. Και παρόλο το μέτριο σώμα του, τερματίζει το όξινο και τανικό δυναμικό του!
Αν και όλα τα κρασιά διέθεταν άφθονη οξύτητα, η γευσιγνωσία άφηνε μια πολύ γλυκιά αίσθηση. Έτσι, θεωρητικά δεν ήταν απαραίτητα τα γλυκά κρασιά, όμως ποιος θα μπορούσε να πει όχι σε 2 απίθανα λιαστά ελιξίρια; Το Liassimo NV (8,5/10) είναι από Μανδηλαριά και προέρχεται από ανάμειξη εσοδειών τις οποίες χωρίζουν πάνω από 20 χρόνια! Χουρμάς και φασκόμηλο υπερτροφοδοτούνται από μια γερή δόση πτητικής, ενώ το έντονα γλυκό στόμα οδηγεί σε μια μεγάλη, τανική επίγευση. Ακόμα και αν δεν σου αρέσει το είδος, το Vinsanto 2004 (9,5/10) μόνο ως επικό μπορεί να χαρακτηριστεί! Αυτή η 20χρονη βόμβα προσφέρει μια πανδαισία αποξηραμένου σύκου, βερίκοκου και βερμούτ, αλλά και ένα γλυκόξινο παιχνίδι το οποίο δεν τελειώνει ποτέ…
Ακόμα και μετά από μια τέτοια πολυπληθή οινική εμπειρία –όπου προφανώς δεν θα μπορούσαν και τα 22 κρασιά να είναι τέλεια- όχι μόνο θα εμείνω στην αρχική μου εκτίμηση αλλά θα τολμήσω να υποστηρίξω ότι ο μέσος όρος ίσως και να είναι υψηλότερος από την προ- Χαρίδημου εποχή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ικανότατη ομάδα δεν έχει πράγματα να ζηλέψει από την προσέγγιση του μεγάλου οινοποιού. Και το σημαντικότερο όλων είναι αυτή η αξεπέραστη αίσθηση του ρίσκου, αίσθηση που προσέδιδε σε κρασιά όπως στο Νυχτέρι ή στο (αγαπημένο μου) Cuvee No15 μια διάσταση που δύσκολα μπορεί περιγραφεί με λόγια. Πάντως είμαι σίγουρος ότι τώρα που το οινοποιείο δείχνει να έχει σταθεί για τα καλά στα πόδια του ο δείκτης κινδύνου θα ανέβει φέρνοντας αυτή την … αλανιάρικη διάσταση που λείπει και η οποία θα γίνει το αλατοπίπερο σε αυτή την συγκινητική προσπάθεια.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση