Για να πιείς –όχι να δοκιμάσεις!- μεγάλα κρασιά είτε πρέπει είσαι πλούσιος είτε να έχεις πλούσιους γνωστούς. Προσωπικά δεν ανήκω σε καμία από τις δύο αυτές ομάδες, γεγονός το οποίο εξηγεί γιατί αν και ασχολούμαι με το κρασί 25 χρόνια, έχω απολαύσει τόσο λίγες ετικέτες που να ανήκουν πραγματικά στην σφαίρα του μύθου!
Παρόλα αυτά έχω μερικούς φίλους –πραγματικούς οινόφιλους, με τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια μοιραζόμαστε τα λιγοστά πολύτιμα κρασιά των συντηρητών μας. Βέβαια με τον θυελλώδη Μάνο Σημαντήρα έχουμε …μοιραστεί και αξέχαστους διαξιφισμούς, μιας και η βεντέτα μας γύρω από το Παλαιό και τον Νέο Κόσμο κρατά από τον προηγούμενο αιώνα!
Όμως τα χρόνια περνούν, τα πάθη σβήνουν και ο σασμός έρχεται, επισφραγιζόμενος μάλιστα με δυο από τα πιο μυθικά, ποθητά και ακριβά Συρά –ελληνική η γραφή ως ένδειξη ανακωχής! – της Γης.
Όσοι με παρακολουθείτε υποθέτω ότι ήδη θα με φαντάζεστε να περνώ το κατώφλι του σπιτιού του με ένα Syrah από το Ροδανό ανά χείρας! Όμως κατέφθασα κρατώντας μόνο με ένα home –made γλυκό και μια κούτα με ποτήρια Riedel Vinum αφού ο γενναιόδωρος οικοδεσπότης έβγαλε και ένα τέτοιο από το σεντούκι του, εκτός φυσικά από το Shiraz της αγαπημένης του Αυστραλίας.
Απέραντη ως εκ τούτου η ευγνωμοσύνη και μοναδική η εμπειρία της δοκιμής δύο οινικών γιγάντων, κάθε ένας εκ των οποίων έχει κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των πλέον εμβληματικών εκπροσώπων της βαθύχρωμης ποικιλίας.
Την χρονιά που γεννήθηκα (1968) κάποιος Αυστραλός παραγωγός φύτευε 3,3 εκτάρια στην Clare Valley της Νότιας Αυστραλίας. Το πρώτο γεγονός μόνο κακά έμελε να φέρει στην ανθρωπότητα, το δεύτερο όμως της άφησε παρακαταθήκη ένα ύψιστο Shiraz, αφού ο Jim Barry διέβλεψε το μοναδικό δυναμικό αυτού του αμμώδη αμπελώνα που αρτύζεται με 600mm βροχής ετησίως.
Μάλιστα το terroir αυτό διασφαλίζει σχεδόν άκοπα τις τρομακτικά χαμηλές αποδόσεις των 400κιλών /στρέμμα, με τον μεγάλο οινοποιείο να τις μετουσιώνει σε αριστουργήματα σαν το The Armagh Shiraz 1997. Τα 25 χρόνια είχαν ελάχιστα στερήσει από αυτό το icon κρασί το αδιαπέραστο του χρώματος, ωστόσο το αδιαπέραστο της μύτης ήταν ακόμα εδώ συνθέτοντας ένα κονσέρτο για ευκάλυπτο, νοτισμένο χώμα, ανατολίτικα μπαχάρια και ώριμο φρούτο. Φοβερός ο πλούτος και στο στόμα, που ακόμα δικαιούται τον full bodied χαρακτηρισμό με το ατελείωτο flavor να δρα ως καταλύτης ηδονής. Αν πάντως κάποιος φροντίζει περισσότερο για την τελευταία αυτές είναι οι τανίνες, που πραγματικά εκπλήσσουν με το απίστευτο βελούδο τους. Ναι, το σύνολο πλέον είναι σχεδόν γλυκό, όμως ποτέ δεν έχει κανείς την αίσθηση ότι κάτι λείπει από το νεύρο αυτού του εξωτικού Shiraz.
Oι βίοι των Jim Barry και Etienne Guigal ήταν σχεδόν παράλληλοι, αφού αμέσως μετά τον πόλεμο ο πρώτος έπαιρνε το πτυχίο οινολογίας ενώ ο δεύτερος ίδρυε τον ομώνυμο οίκο στo Ampuis του Βόρειου Ροδανού. Έναν οίκο που έμελε να κάνει το Cote Rotie ξακουστό σε όλο τον κόσμο με αιχμή του δόρατος τα περίφημα La Mouline, La Landonne και La Turque. Οι 3 αυτές singe vineyard ετικέτες είναι ίσως τα πλέον ποθητά Syrah του κόσμου, με την τελευταία να προέρχεται από τα τρομακτικά επικλινή και γεμάτα σίδηρο σκουρόχρωμα εδάφη της Cote Brune και να κυκλοφορεί σε 400 μόλις κάσες.
Κοντεύει να 30αρήσει το Guigal, Cote Rotie “La Turque” 1994 και έτσι δεν δυσκολεύτηκε να μας ξεγελάσει με την μανιταρένια μύτη του. Όμως μετά από λίγη ώρα στο ποτήρι άλλαξε φορεσιά και έβαλε το κουστούμι της νιότης, καταπλήσσοντας με την φρεσκάδα των κόκκινων φρούτων αλλά και τις μοναδικές “νοσοκομειακές” νότες, το δακτυλικό αποτύπωμα αυτού του ευλογημένου τόπου.
Οι Jethro Tall μπορεί να τραγουδούν “too old to rock’n’roll, to young to die” όμως αυτό το συγκλονιστικό Cote Rotie μάλλον προτιμεί το “too young to rock’n’roll, too young to die”! Και δεν μένει μόνο στα τραγούδια, αφού με την περίσσεια οξύτητας και ένα τρομακτικό οπλοστάσιο λεπτοϋφασμένων τανινών δηλώνει ικανό να σβήσει ακόμα και τα κεράκια στην τούρτα των 40 χρόνων!
Δύο μοναδικές φιάλες, δύο διαφορετικοί κόσμοι, μια συγκινητική σύρραξη οινικής τέχνης. Μάνα μου Μάνο μου!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση