Κτήμα Γαβαλά, Βηλάνα 2016

Η αλήθεια είναι ότι τρέφω πολύ μεγάλη εκτίμηση για τις γηγενείς ποικιλίες της Κρήτης, αφού πιστεύω ότι σταφύλια όπως το Βιδιανό, το Θραψαθήρι, το Δαφνί, το Μοσχάτο Σπίνας και το Λιάτικο είναι ικανά να προσφέρουν σπουδαία κρασιά τόσο σε ποιότητα όσο και σε χαρακτήρα.

Υπό αυτό το πρίσμα, η Βηλάνα δεν κατάφερε ποτέ να με συναρπάσει. Εδώ και 2 δεκαετίες παρακολουθώ τις αμέτρητες προσπάθειες αξιόλογων παραγωγών, όμως η πλέον πολυφυτεμένη ποικιλία της Κρήτης δείχνει ότι “δεν μπορεί” μιας και τα αποτέλεσμα όλου αυτού του αγώνα είναι πενιχρά, δίνοντας (στην καλύτερη περίπτωση!) συμπαθητικά, ευχάριστα κρασάκια.

Ο Νίκος Γαβαλάς κάνει την δική του προσπάθεια στην ποικιλία και με δεδομένη την εκτίμηση που έχω στην δουλειά αλλά και στην σεμνότητα του παραγωγού που δραστηριοποιείται στην περιοχή Βοριάς Μονοφατσίου, ανυπομονούσα να δοκιμάσω.

Ο Ηρακλειώτης παραγωγός έχει επιλέξει το αμπελοτόπι Κρεμνόλια στα 350 μέτρα για να συλλέξει το βιολογικό σταφύλι για την Βηλάνα του, η οποία γεμίζει το ποτήρι με κιτρινοπράσινο χρώμα. Όσο έντονο όμως είναι αυτό τόσο άτονη είναι η μύτη, η οποία απαίτησε πολλές αλλαγές ποτηριών και απόλυτη συγκέντρωση προκειμένου να μου χαρίσει κάποιες νότες βερίκοκου, αχλαδιού, άχυρου, μελιού και φρυγανιάς.

Ως εχθρός των έντονων αρωμάτων τα παραπάνω δεν θα με ενοχλούσαν διόλου αν το στόμα μου προσέφερε νεύρο, γευστικό μάκρος  και έντονο flavor. Και η Βηλάνα αυτή χάριζε απλόχερα το πρώτο, μιας και το ελαφρύ σώμα τουρμπιζόταν από άφθονες δόσεις λεμονάτης αίσθησης, χαρακτηριστικό που αν μη τι άλλο δεν μου δίνει κανένα δικαίωμα να την κατηγορήσω για πλαδαρότητα.

Όμως το κρασί δεν κατάφερε να μου χαρίσει τα άλλα δύο, με την έλλειψη φρούτου να αφήνει την ξινή αίσθηση ξεκρέμαστη και το flavor να είναι σχεδόν ανύπαρκτό με ότι αυτό συνεπάγεται για την διάρκεια και την επίγευση του.

Πάντως οι 10-11° C και μια απλή τουλίπα όπως το Wine Star 35 θα επιτρέψουν στο κρασί να αποδώσει τον καλύτερο του εαυτό, ενώ η όξινη κυριαρχία παίρνει το αίμα της πίσω στο τραπέζι αφού θα το κάνει να ταιριάζει ιδανικά με ωμά όστρακα, τηγανιτά ψαράκια, φρέσκιες σαλάτες και αλμυρά ορεκτικά.

Αν και η προσπάθεια αυτή του Νίκου Γαβαλά δεν είναι πειστική, ο ικανός παραγωγός  φαίνεται ότι ξεπέρασε τον βασικό σκόπελο της ποικιλίας που είναι η πλαδαρότητα. Από εδώ και πέρα όμως μένει να μπολιάσει με φρούτο και άρωμα στόματος την Βηλάνα του, χαρίζοντάς μας ένα κρασί που θα επιτρέψει στους αμέτρητους εχθρούς που έχω στο νησί (λόγω της αποστροφής μου στην ποικιλία) να γελάσουν χαιρέκακα!

Βαθμολογία: 5,5/10