Tatsis Roditis 2012

Χρώμα σκούρο πορτοκάλι και ελαφρά θολό, όπως μας προειδοποιεί η ετικέτα του, ως αφιλτράριστο. Όλως περιέργως το άρωμα ακολουθεί το χρώμα του. Νότες φλούδας πορτοκαλιού και εσπεριδοειδών, νεραντζιού. Εντυπωσιακή απουσία οξείδωσης. Πίσω από τα εσπεριδοειδή εμφανίζονται αρώματα ζυμωμένων και αποσταγμένων κίτρινων φρούτων και μαρμέλαδας. Με ανακίνηση, το βαρέλι καταφέρνει να έρθει στην επιφάνεια. Στόμα με ζωντάνια, γλύκα και οξύτητα. Εδώ τα αρώματα αποκτούν μια διάσταση μαρμέλαδας και νότες βουτύρου. Στην επίγευση τα αρώματά του κολλούν στο στόμα και αρνούνται να το εγκαταλείψουν.

Ένα ζωντανό κρασί.

Βαθμός 87/100 για ένα σπάνιο σε χρώμα κρασί. Φυσικά τίποτε δεν θυμίζει την ταπεινή προέλευσή του. Μια σχετικά ουδέτερη ποικιλία, ο Ροδίτης, δίνει αρώματα που δύσκολα φαντάζεται κάποιος ότι μπορούν να δημιουργηθούν από κρασί μίγμα χωρικής οινοποίησης πολλές δεκαετίες πίσω και προσεκτικής μη εφαρμογής της μοντέρνας οινολογίας. Καταφέρνει όμως να γίνει ευγενικό χωρίς κανένα τεχνολογικό ελάττωμα, αφού όλως περιέργως η πτητική του οξύτητα δεν είναι παρά ελάχιστα αντιληπτή, κυρίως στο κατέβασμα της γουλιάς ενώ δεν έχει κανένα σημάδι βίαιης οξείδωσης. Στη δεύτερη γουλιά, αναζητώντας με περισσότερη προσοχή την ύπαρξη τανινών, αυτές γίνονται ελαφρά αισθητές δημιουργώντας την τέλεια αίσθηση γεφύρας μεταξύ αρώματος και στόματος. Αλκοόλη και το αρκετό σώμα έρχονται αντιμέτωπα με μια αρκετά τραχιά οξύτητα που συνεπικουρείται από τις όποιες τανίνες του, δίνοντας ένα αποτελέσματα που μόνον απαρατήρητο δεν περνά. Ένα κρασί που έχει αρνηθεί να πάρει κάθε μέτρο προφύλαξης από αυτά που προσφέρει σε αφθονία η σύγχρονη οινολογία.

Ένα αιώνα πριν σε πολλά μέρη της Ελλάδας η χωρική οινοποίηση ήταν στο μεγαλύτερο της μέρος αυτή, δηλαδή σύντομη ερυθρή οινοποίηση λευκών ποικιλιών με συνύπαρξη διαφόρων ποικιλιών κάποιες από τις όποιες ήταν κόκκινες με αποτέλεσμα το κρασί να έχει χρώμα πορτοκαλοκόκκινο.

Ένα κρασί ζωντανό κάτι που πέρα από τη βιοδυναμική και την κοσμική ακτινοβολία θα μπορούσε να σημαίνει τη μη προσθήκη θειώδους και την απουσία διήθησης. Το πρώτο αποτρέπει την αναγκαστική πρόωρη θανάτωση ενός μέρους του αρχικού πληθυσμού των αυτοχθόνων ζυμών, ενώ η απουσία φιλτραρίσματος διατηρεί στη φιάλη ένα ικανό μέρος των κυττάρων μέχρι τη στιγμή της κατανάλωσής του.

Είναι παράξενο να διαβάζει κάποιος στην ετικέτα του ότι το κρασί αυτό είναι λευκό. Άλλωστε κανένα δεν κρασί δεν είναι λευκό, άσπρο. Αφού το δοκιμάσετε θα αναρωτηθείτε πώς θα το πιείτε. Η κατανάλωσή του γεννά ερωτηματικά που θέλουν παραπάνω έρευνα.