Το γλυκό κεράσι με πικραμύγδαλο από την Dolopia

Ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου ένιωσα αυτήν την ακατανίκητη λαχτάρα για ένα  δροσιστικό παγωτό.  Σημειωτέο ότι, εάν υπήρχε το στρατόπεδο των γλυκατζήδων και των αλμυροφάγων, εγώ σαφέστατα  θα ανήκα στο δεύτερο.  Υπάρχουν όμως αυτές οι στιγμές, όπου το σώμα ζητάει βασανιστικά κάτι γλυκό.  Αντί λοιπόν να πάω να αγοράσω ένα παγωτό, άνοιξα το ψυγείο και τότε μου ήρθε η εικόνα ενός κρύου γιαουρτιού με γλυκό του κουταλιού. Πήρα ένα κατσικίσιο Ροδόπη -που αυτή την εποχή είναι στα καλύτερά του- και το περιέλουσα με  μία πολύ γενναιόδωρη κουταλιά της σούπας  γλυκό κεράσι με πικραμύγδαλο, από ένα βάζο  της Dolopia, το οποίο περίμενε καρτερικά να το δοκιμάσω. Ένα λιτό αριστούργημα  γεύσης.  Ήταν τόσο απόλυτη η  ικανοποίηση της επιθυμίας μου, που αναγκαστικά οδηγήθηκα σε μία σειρά από σκέψεις: Η νοστιμιά ήταν μεγαλύτερη από αυτήν ενός  τυποποιημένου παγωτού. Η δροσιά τουλάχιστον ισοδύναμη. Η γευστική πληρότητα σαφώς μεγαλύτερη και ως προς τη θρεπτική ικανότητα νομίζω, ότι η διαφορά είναι προφανής και δεν χρειάζεται σχολιασμό. Και τέλος η ερώτηση: είναι διαιτητικό; για μένα διαιτητικό-  δεν έκανα ποτέ σύγκριση θερμίδων-  είναι αυτό που σε χορταίνει ουσιαστικά.  Μετά το γιαούρτι με το γλυκό του κουταλιού, άργησα να πεινάσω  πάλι, ενώ το παγωτό σπάνια μου “κόβει” - ως θα όφειλε-  την όρεξη, και συνήθως ζητάω και  δεύτερο.

Στις μέρες μας δεν τρατάρουμε πια τον επισκέπτη με γλυκό του κουταλιού, ούτε αφιερώνουμε χρόνο για να φτιάξουμε το βάζο με το  σιροπιασμένο φρούτο,  καρπό ή  λαχανικό.  Η μόδα δεν το προκρίνει,  η οικιακή οικονομία άλλων εποχών  δεν αφορά κανέναν,  η ζάχαρη του τεύτλου και του ζαχαροκάλαμου ξορκίζεται και τη θέση της παίρνει η στέβια, η αγαύη, η ζάχαρη καρύδας.  Ακρότητες, που  δεν ξέρω πόση αλήθεια κρύβουν μέσα τους, ειδικά αν αναλογιστούμε, ότι υπήρχε μία σοφία στους ανθρώπους, που μπορούσαν να αφουγκράζονται αυτά που τους έλεγε ο τόπος τους. Ευτυχώς  γεννήθηκαν οικοτεχνίες, που έρχονται να συμπληρώσουν  την απουσία της οικιακής παραγωγής.

 Το γλυκό κεράσι με πικραμύγδαλο από την Dolopia, που προανέφερα, μοιάζει μαμαδίστικο  στην υφή, στη μορφή και στη γλύκα.  Διαφοροποιείται μόνο από το ελαφρύ άρωμα του πικραμύγδαλου που περιέχει.

ΥΓ  και αν σας φαίνεται πολύ ντεμοντέ το γιαούρτι με το γλυκό του κουταλιού,  μπορείτε πάντα να το χρησιμοποιήσετε σε ένα cheesecake, σε μία πανακότα ή σε ένα trifle.