Passepartout: Κάτι ενδιαφέρον στο Κολωνάκι

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν πως το Κολωνάκι είναι -ή έστω πρέπει να είναι- το κέντρο της Αθήνας. Πρέπει να είναι το “στολίδι” μας, πρέπει να είναι το σημείο που θα υποδεικνύουμε, πρέπει να διαθέτει τις καλύτερες επιχειρήσεις (εστίασης) της πόλης. Και ενώ υπάρχουν ορισμένα αξιόλογα παραδείγματα, κυρίως στον τομέα του φαγητού, όταν έρχεται η στιγμή για το ποτό, κάτι σα να μην πάει και τόσο καλά...

Αυτά όμως θα τα πούμε άλλη φορά καθώς σήμερα το θέμα μας είναι το Passepartout.

Ένας all day χώρος που βρίσκεται πάνω στην Σκουφά, που μετρά σχεδόν δέκα (!) χρόνια ζωής, και που άλλοι το έχουν για στέκι, άλλοι απλώς το προσπερνούν εξ αιτίας του “φασαριόζικου” της φύσης του. Προσωπικά δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Ή μάλλον θα επέλεγα να ανήκω στην δεύτερη μιας και τα “μεγάλα-φασαριόζικα” μαγαζιά δεν είναι του γούστου μου, ωστόσο επειδή από την φύση μου είμαι αρκετά περίεργη όταν βλέπω μεγάλες μπάρες, είπα αυτή την φορά να του δώσω την πρέπουσα σημασία και να δω τι πίνει ο κόσμος που μαζεύεται εδώ λες και μοιράζουν λεφτά κάθε βράδυ -και πρωί.

Λοιπόν λεφτά δεν μοιράζουν, αλλά μπορώ να μπω στην λογική της επιτυχίας του. Πρόκειται για ένα μαγαζί ευχάριστο, που απλώνεται σε δύο επίπεδα και ένα επιπλέον σχεδόν “κρυφό” υπόγειο χώρο, που ανανεώνεται τακτικά (τώρα ειδικά με την τεράστια κόκκινη μπάρα έχει γίνει αρκετά εντυπωσιακό), που παίζει τις περισσότερες ώρες μουσική αρεστή σε όλους (τις περισσότερες είπαμε. Αν πάτε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ θα παίξει και τα ελληνικά του οπότε κάντε τα κουμάντα σας...), και που -μπουμ- διαθέτει μία από τις πιο πλήρεις και μεγάλες κάβες της πόλης.

Ε, κάπου εκεί βρήκα με κάτι να ασχοληθώ και έτσι αποφάσισα να μιλήσω με τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το μπαρ του, τον Σωτήρη Λυμπέρη ο οποίος περνά εδώ τα περισσότερα από τα βράδια του. Η κάβα του διαθέτει μια μεγάλη γκάμα αποσταγμάτων από κάθε κατηγορία και όπως έχω ξαναπεί, για εμένα αυτό είναι ένα από τα βασικότερα στοιχεία σε ένα μπαρ, οποιουδήποτε είδους. Γιατί μπορεί για παράδειγμα ο bartender να μην ξέρει τι του γίνεται, ή μπορεί η φαντασία του να φτάνει μόνο μέχρι το βότκα-φράουλα-ζαρζαβατικά (κάτι που εδώ δεν ισχύει, για να ξεκαθαριζόμαστε!)... Αν έχεις όμως δέκα καλά ρούμια μπροστά σου, 5 ιδιαίτερα τζιν και άλλες τόσες επιλογές σε ουίσκι, απλά μπορείς να αγνοήσεις τον υπεύθυνο του μπαρ και να πιεις αυτό που πραγματικά θέλεις.

Επιστρέφοντας ωστόσο στο μπαρ του Passepartout, συναντάμε μία ακόμη έκπληξη: Τον κατάλογο υπογράφουν δύο από τους πιο ικανούς bartender της πόλης, οι κύριοι Κυρίτσης και Μπάκουλης, οι οποίοι έχουν επιπλέον εκπαιδεύσει και το προσωπικό του μαγαζιού. Στο πρώτο μέρος του καταλόγου βλέπουμε έναν “απελευθερωμένο” Κυρίτση να προτείνει ποτά τα οποία νιώθω πως θα ήθελε και ο ίδιος να πίνει, που δεν θέλουν να αποδείξουν τίποτα και που δημιουργήθηκαν με την λογική του να αρέσουν στο ευρύ κοινό χωρίς να το προβληματίζουν. Ένα “Ice Cream” για παράδειγμα, με βότκα αρωματισμένη με βανίλια, λεμόνι, σιρόπι ζάχαρης, triple sec, λικέρ φράουλας και λίγο passion fruit, ή ένα “Honeymoon” με gin, πεπόνι, σιρόπι από μέλι, λεμόνι και λικέρ Midori, το οποίο όπως ενημερώθηκα αποτελεί μία από τις πιο δημοφιλείς επιλογές των πελατών.

Την ίδια “μην προβληματίζεστε” λογική έχει και το δεύτερο μέρος του καταλόγου, υπογεγραμμένο αυτή την φορά από τον Νίκο Μπάκουλη. Ο κύριος Μπάκουλης δεν χάνει και πάλι ευκαιρία να βάλει ένα touch των εξαιρετικών δυνατοτήτων του και να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Ποτά που ξεχωρίζουν -όσο mainstream κι αν είναι-, ποτά που δεν έχεις ξαναπιεί, ποτά “προσεκτικά” που αφήνουν πάντα την παρουσία του δημιουργού τους να γίνεται αισθητή. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως αυτό το συναίσθημα το έχω αισθανθεί ξανά μόνο πίνοντας cocktail από τον Γιάννη Σαμαρά του Dalliance House και έτσι αποφάσισα -έτσι, στο άσχετο- να το αναφέρω.

Μ` αυτά και μ` αυτά ο κύριος Λυμπέρης μου έφτιαξε ένα εξαιρετικό Titicaca με Pisco, σιρόπι από αχλάδι, χυμό από lime, Orange Curacao αρωματισμένο με μπόλικο μαύρο πιπέρι και φρέσκο κόλιανδρο, ένα cocktail απλό αλλά σπουδαίο, με έντονα αρώματα στη μύτη και μπόλικη κάψα από το πιπέρι, ένα cocktail που στην επόμενη επίσκεψή μου θα δοκιμάσω σίγουρα με ένα από τα πιάτα του καταλόγου και είμαι σίγουρη πως θα ταιριάζει άψογα.

Η επόμενη δοκιμή μου έγινε με ένα από τα cocktail της τρίτης κατηγορίας του καταλόγου, η οποία αποτελείται από τις πιο δημοφιλείς προτάσεις σε όλη την πορεία του Passepartout. Το “Home Sweet Home” φτιάχνεται με παλαιωμένο ρούμι, σιρόπι ζάχαρης, σιρόπι βανίλιας, χυμό από lime και φρέσκο ανανά και ρόγες από κόκκινο σταφύλι. Ήταν ένα cocktail ευκολόπιοτο και γλυκό, δροσιστικό και “βατό”, μακριά από τα γούστα μου αλλά εδώ που τα λέμε... είναι εδώ και χρόνια στα τοπ των πωλήσεων, οπότε δεν μου πέφτει παραπάνω λόγος.

Σε γενικές γραμμές το μπαρ του Passepartout θα το επισκεφθώ ξανά. Ίσως όταν βρίσκομαι στο Κολωνάκι, ίσως μετά το γραφείο... μάλλον όχι κάποιο βράδυ΄, αλλά και πάλι αυτό δεν έχει σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς κάθε βράδυ εδώ γίνεται χαμός.
Τι επιπλέον θέλω να δω; Ποτά από τον κύριο Λυμπέρη. Τρία χρόνια επιμελείται το μπαρ του. Δεν μου άρεσε και πολύ που απλώς εκτελεί συνταγές και δεν μας δείχνει τις δυνατότητές του...

(Σκουφά 47, Κολωνάκι)