The Clumsies, με τη σιγουριά των επιτυχημένων…

Ακόμα θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε ο παλμός του χώρου εκείνο, το πρώτο βράδυ, δεύτερη μέρα Χριστουγέννων του 2014, που μόλις είχε ανοίξει το παγκοσμίως διάσημο -σήμερα πια- μπαρ της οδού Πραξιτέλους. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει από νωρίς, θες γιατί ήταν καινούργιο, θες γιατί η δημοτικότητα των δύο βασικών Clumsies (Βασίλης Κυρίτσης και Νίκος Μπάκουλης) ήταν ήδη ψηλά, λόγω της εξαιρετικής τους παρουσίας πίσω από τις μπάρες του Gin Joint, θες απλά γιατί σε κάποια γωνιά του κτιρίου είχαν κρύψει κι ένα κοκαλάκι νυχτερίδας… Πάντως τα σημάδια της επερχόμενης επιτυχίας τους ήταν ήδη φανερά. Ανακαλώ στη μνήμη μου πρώτο κοκτέιλ που δοκίμασα τότε, το Nobility, με το Bulleit Rye, το ελιξίριο λουλουδιών και την αποξηραμένη βιολέτα, που με έκανε να ψελλίζω “kukumi”! Όπως θυμάμαι πόσο μου είχε αρέσει, λίγο αργότερα, το γεγονός ότι μας παρουσίασαν δικό τους τζιν, The Clumsies Old Tom Gin, σε συνεργασία με την εταιρεία Roots. Ασήμαντες, σε πρώτη ανάγνωση, λεπτομέρειες, που στην πορεία αποδείχτηκαν σημαντικές γιατί έβαζαν τη βάση για ένα υψηλών προδιαγραφών μπαρ, το οποίο-προς τιμήν τους-πέρασαν στο μυαλό του κόσμου ως κάτι «εύκολο» και mainstream, ακριβώς επειδή δεν υποχρέωναν κανέναν να αντιληφθεί τι παίζεται πίσω από τη μπάρα τους, για να περάσει ένα ευχάριστο δίωρο σε αυτόν τον τόσο χαλαρωτικό χώρο.

Δεν μπορώ βέβαια να αγνοήσω πως τα όσα γίνονται στο Clumsies ή εκπορεύονται από αυτό συντελούν ώστε να διατηρείται πάντα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Κι ο λόγος είναι ότι το μπαρ δεν περιορίζεται στα αδιαμφισβήτητα καλά cocktails του, αλλά συνεχώς τροφοδοτεί το ενδιαφέρον μας, πότε με ανακλήσεις σπουδαίων bartenders (Erik Lorincz, από το Savoy του Λονδίνου, Mr.Lyan, του White Lyan και του Dandelyan στο ξενοδοχείο Mondrian του Λονδίνου), πότε με φεστιβάλ, όπως αυτό των Sunday Brunch από γνωστούς κι αγαπητούς μας σεφ, πότε με τη δημιουργία pop-up bars, όπως το Palmitas, στο Γκάζι και το Clumsies Pop-up Hotel bar μιας βραδιάς, που συγκέντρωσε στο μοναδικό σκηνικό ενός «παλιού ξενοδοχείου» τους κορυφαίους bartenders 7 εμβληματικών μπαρ (Savoy American bar (Λονδίνο), Broken Shaker (Μαϊάμι), Lobster bar (Χονκ Κόνγκ), Nomad (Νέα Υόρκη), Dandelyan (Λονδίνο), Manhattan bar (Σιγκαπούρη), Dry Martini (Βαρκελώνη) δίνοντας έτσι μια ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να αποκτήσει σαφέστερη αντίληψη για όσα διαδραματίζονται στη διεθνή σκηνή.

Αυτό λοιπόν που διαισθάνθηκα εκείνο το πρώτο βράδυ ήταν απλώς μια πρόγευση ενός πραγματικού high end μπαρ, που έχει επιτύχει όχι μόνο να κάνει επιτυχίες μέχρι και τα πιο σοφιστικέ κοκτέιλ του, αλλά με τον καιρό κατάφερε να διαμορφώσει το γευστικό κριτήριο του κοινού του έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να ακολουθεί ευκολότερα την αισθητική των κοκτέιλ του.

Απόδειξη των όσων γράφω αποτελεί το cocktail menu Super Relativity, που παρουσίασε ο Νίκος Μπάκουλης, πριν από καμιά 20άρια μέρες. Είναι ένας τολμηρός κατάλογος που παρουσιάζει μεν μερικά εύκολα προσβάσιμα κοκτέιλ, σαν το «Catch me if you can» (με Tanqueray London dry gin και ανθώδη αρώματα παπαρούνας και βιολέτας, που σε κερδίζουν με την πρώτη) ή το Seasonal Daiquiri (με δικό τους ρούμι που συνδυάζεται με φρούτα εποχής), αλλά περιέχει και κοκτέιλ που ζητούν να τα σκεφτείς καλύτερα, όπως το «Do not disturb the bees» (με Tanqueray London dry gin, χαμομήλι, γάλα-όχι γάλα, μαύρη τρούφα, μέλι και καπνό) στη λογική του… μελισσοκόμου, το εντελώς umami Circle of Life (με βότκα Ciroc, επιδόρπιο κρασί Sauternes, άλμη παρμεζάνας, brine και πίκλες βατόμουρων, που βρίσκει ισορροπία μεταξύ γλυκού και ξηρού) και το κορυφαίο Above & Beyond Punch (με Zacapa 23, μπίρα Guinness και σοκολάτα, το οποίο επαναφέρει το Pineapple Oleo Saccharum-ένα μείγμα ζάχαρης και αιθέριων ελαιών φρούτων, που χρησιμοποιήθηκε πολύ στα punch το 19ο αιώνα).

Χρειάζεται να έχει δικαιωθεί κανείς για να μπορεί να κάνει το κέφι του, χωρίς να ανησυχεί μήπως δεν αρέσει…

Πραξιτέλους 30, Αθήνα, τηλ. 210 3232682