World Class, 2nd burst, οι νικητές

Έχουμε και λέμε λοιπόν, οι έξι φιναλίστ (δύο από κάθε δοκιμασία) είναι μοιρασμένοι –τυχαία- ανάμεσα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και είναι οι εξής (μαζί και οι εντυπώσεις μου από τα κοκτέιλ τους και την παρουσίασή τους όπως τις κατέγραψα στα προηγούμενα κομμάτια μου):

Whisky is

Κωνσταντίνος Μούχαλος (Dante’s, Αθήνα)

Το Dante`s είναι απλά εντυπωσιακό. Ένα παλιό αρχοντικό των αρχών του 18^ου αιώνα, όλο πέτρα, με μοντέρνες επεμβάσεις, έχει μετατραπεί σε ένα υπέροχο lounge-restaurant με ένα υπέροχο μπαρ. Εκεί, μας περιμένει ο συνιδιοκτήτης και bartender Κωνσταντίνος Μούχαλος. Η παρουσίασή του είναι πολύ καλή και όταν βγάζει πάνω το “mixing glass” (λέγε με κουβαδάκι) από ατόφιο, πεντακάθαρο πάγο μας εντυπωσιάζει. Όμως το πιο εντυπωσιακό τελικά ήταν το ίδιο το κοκτέιλ του! Το Frisking the Whiskers αντλεί έμπνευση από το Cotton Club και τον Cab Calloway και αναμιγνύει Carhu, Talisker, Cherry Heering, Campari, σιρόπι βανίλιας Μαδαγασκάρης και bitters και είναι όλο πολυπλοκότητα, ένταση και γεύση! Ένα απίθανο κοκτέιλ που μετά, εκτός διαγωνισμού, το δοκιμάσαμε και σε εμφιαλωμένη εκδοχή αφού είχε παλαιώσει πρώτα 35 μέρες σε βαρέλι! Έξοχο!

Τεό Τερζόπουλος (Elvis, Θεσσαλονίκη)

Ο Τεό Τερζόπουλος κάνει μια εξαιρετική παρουσίαση και εμπνέεται από την Ρίτα Χέιγουορθ. Αφορμή του ένα φανταστικό ταξίδι της στην Ευρώπη για να γνωρίσει τις ρίζες της. Μέχρι να φτάσουμε στην ώρα του κοκτέιλ, ο Τερζόπουλος έχει ήδη ολοκληρώσει ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό perfect serving για το Cardhu προβάλλοντας διαδοχικά όλα τα επιμέρους στοιχεία που χαρακτηρίζουν το ουίσκι! Θα μπορούσε να έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και μια από τις υψηλότερες βαθμολογίες ακόμη και αν σταματούσε εδώ! Όμως ήμασταν ακόμη στην μέση. Ετοιμάζει το Rita Cancinni (από το αληθινό όνομα της Χέιγουορθ) και μας «στέλνει». Χρησιμοποιεί Cardhu, Talisker, homemade σιρόπι από βυνοποιημένο κριθάρι, λίγο σιρόπι ζάχαρης και lemon bitters. Αποτέλεσμα; Ένα πραγματικά εξαιρετικό κοκτέιλ που έκλεισε την πρώτη μέρα με τον πιο απόλυτο τρόπο!

City Glamour

Αλέξανδρος Γκικόπουλος (Apsendi Mystery Box, Αθήνα)
Ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας καθώς μας μεταφέρει νοερά στην ιαπωνική πρεσβεία του Παρισιού κάπου εκεί στα 50ς. Σε μια απολαυστική παρουσίαση (βλ. φωτογραφία παρουσίασης του άρθρου) δημιουργεί το Fisherman’s Friend και κυριολεκτικά μας στέλνει. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο, σύνθετο και κομψότατο κοκτέιλ που αν είχε λίγη ένταση και νεύρο παραπάνω θα ήταν απλά συγκλονιστικό. Τολμηρός συνδυασμός από Don Julio Bianco infused με …κοιλιά τόνου (!!!), σιρόπι από κόλιανδρο, Grand Marnier infused με δεντρολίβανο και λεμονοθύμαρο και bitters. Η τελική πινελιά; Μπλε αλάτι Περσίας και κόκκινο Ιμαλαΐων στο χείλος του ποτηριού. Και η συνοδεία του; Βελούδινο τατάκι τόνου, ελαφρά καψαλισμένο από τον ίδιο μπροστά μας!

Κωνσταντίνος Παναγιωτίδης (Boston, Θεσσαλονίκη)

Ο Κώστας Παναγιωτίδης είχε στήσει μια εντυπωσιακή παρουσίαση- τελετουργία τσαγιού. Μας μετέφερε στο λογοτεχνικό Παρίσι των 50-60ς και ετοίμασε ένα ακόμη πολυσύνθετο κοκτέιλ, το Bon Vivant,  με βάση το Grand Marnier που στηρίχθηκε σε ένα δικό του εξαιρετικό ποτό, το Tea Formula, με Tanqueray Ten, Calvados Brusnel VSOP και δύο διαφορετικά τσάγια από τον Δρόμο του τσαγιού: τον θησαυρό των Μάγιας και το Roibus Afea. Τα συνδύασε μαζί και με bitters grapefruit, τα σέρβιρε σε φλιτζάνι τσαγιού και στην συνέχεια μας προέτρεψε να το δοκιμάσουμε σκέτο, με «ζάχαρη» (μια σκόνη από Chartreuse), με «μέλι» (σιρόπι Βενεδικτίνης) ή «γάλα» (γάλα καρύδας). Τι να πω; Δεύτερη συναρπαστική εμπειρία στην σειρά! Το ίδιο το κοκτέιλ ήταν έξοχο και εξίσου δυνατές και όλες οι παραλλαγές του, εκτός ίσως από αυτή με το σιρόπι Βενεδικτίνης που έγερνε λίγο προς την υπερβολική γλύκα.

Ketel One Vintage with a twist

Δημήτρης Κιάκος (The Gin Joint, Αθήνα)

Στο Gin Joint, βρίσκουμε το μαγαζί κλειστό, με τη σιδεριά μισοκατεβασμένη. Ένας βλοσυρός Βασίλης Κυρίτσης, σε ρόλο μπράβου, μας λέει ότι εδώ δεν είναι μπαρ και φυσικά δεν σερβίρεται αλκόολ. Άλλωστε είμαστε στην καρδιά της ποταπαγόρευσης, στο 1923. Η Άντζελα Μαριδάκη του λέει το σύνθημα blind pig, το αριθμητικό παρασύνθημα και η συμπεριφορά του αλλάζει. Μας βάζει μέσα από μια πλαϊνή είσοδο, κατεβαίνουμε μια μισοσκότεινη σκάλα, περνάμε σε μια υπόγεια αποθήκη διαμορφωμένη σε παράνομο μπαρ του ’23! Ο Δημήτρης Κιάκος μας περιμένει, οι υπόλοιποι θαμώνες (μεταξύ των οποίων οι Παναγιώτης Γρηγορίου του 1900 The Barber Shop & o Γιάννης Κοροβέσης του Osterman) ντυμένοι με ρούχα εποχής σιγοπίνουν το ποτό τους, ακούγοντας μουσική από ένα παλιό πικάπ. Το σκηνικό είναι ατμοσφαιρικό, μυσταγωγικό, μας μεταφέρει πραγματικά αλλού! Ο Δημήτρης Κιάκος διαγωνίζεται στην βότκα Ketel One και αποφασίζει να μας ετοιμάσει μια δική του πρόταση στο κλασικό Dry Martini, το The Cat’s Meow (έκφραση της αμερικάνικης slang των 20ς που σημαίνει στιλάτο). Αναμιγνύει την Ketel One, με το τζιν Nolet’s (από το ίδιο αποστακτήριο με την βότκα!) σε λόγο 6 προς 1 και προσθέτει λίγο Sauternes Ch. De Reynaud 1998 στον ρόλο του βερμούτ. Η γοητεία της απλότητας, μην ξεχνάτε άλλωστε ότι και το κλασικό Dry Martini είναι ένα θεωρητικά «απλό» cocktail. To The Cat’s Meow είναι απλά τέλειο! Έξοχα ζυγισμένο, άψογα ισορροπημένο, καταφέρνει να συνδυάσει την παγωμένη ατσάλινη αίσθηση του τέλειου Dry Martini με την ανεπαίσθητα γλυκιά πολυπλοκότητα του Sauternes και τολμώ να πω ότι ο Δημήτρης Κιάκος δημιούργησε ένα Martini Cocktail που θα ζήλευε ακόμη και το λονδρέζικο Artesian! Το συνδύασε δε εξαιρετικά και πρωτότυπα με δύο γαλλικά τυριά (comte & tete de moine), μαζί με λίγη μαρμελάδα σταφύλι και μας έστειλε… το κερασάκι ήταν τα πούρα Romeo y Julieta Wide Churchill που με τον διακριτικά πικάντικο και ταυτόχρονα ανθώδη χαρακτήρα του ταίριαξαν υπέροχα με όλα τα παραπάνω. Από τις κορυφαίες στιγμές αυτού του διαγωνισμού… όμως δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον Δημήτρη Κιάκο!

Νίκος Μπάκουλης (Boston, Θεσσαλονίκη)

O Νίκος Μπάκουλης κάνει μια αληθινά συναρπαστική παρουσίαση δίνοντας ταυτόχρονα ρεσιτάλ άνεσης και προετοιμασίας. Σε ένα τραπέζι ντυμένο με πράσινη τσόχα και μια ρουλέτα μας περιμένουν διάφορα καλυμμένα μπουκάλια με ετικέτες με νούμερα και χρώματα. Είναι τέσσερα διαφορετικά λικέρ με βάση το πορτοκάλι, τέσσερα διαφορετικά βερμούτ, δύο διαφορετικά bitters. O τζόγος και για εμάς και για τον διαγωνιζόμενο ξεκινά «παιδικά» με κορώνα-γράμματα, συνεχίζεται με ρουλέτα και ολοκληρώνεται με ρώσικη ρουλέτα με ένα περίστροφο-παιχνίδι που αλλού έχει καψούλια κι αλλού όχι. Με διαδοχικές τυχαίες επιλογές, ο Μπάκουλης μας ετοιμάζει ένα απίθανης ισορροπίας twist του Martinez με Ketel One αρωματισμένη με …ουσιαστικά τζιν αφού χρησιμοποίησε juniper berries και ρίζα αγγελικής, Carpano Classico βερμούτ, Grand Marnier κεράσι και bitters λεβάντας, το Dutch Roulette! Έξοχη παρουσίαση, απίθανη προετοιμασία για να έχει δοκιμάσει όλες τις πιθανές περιπτώσεις, ρίσκο και τελικά μια από τις πιο συναρπαστικές στιγμές του διαγωνισμού!

Συγχαρητήρια στους νικητές αλλά και σε όλους τους πολύ καλούς συμμετέχοντες! Το επόμενο ραντεβού τώρα είναι στις 24 Απριλίου, για τον ελληνικό τελικό μαζί και με τους έξι φιναλίστ του πρώτου γύρου. Εγώ να πω ότι οι διαφορές ήταν πραγματικά μικρές και ότι έμεινα εκτός εξάδας πολύ σπουδαίες προσπάθειες για λεπτομέρειες. Άλλωστε κρίναμε τόσο τα κοκτέιλ και την τεχνική όσο και τη δημιουργικότητα και την παρουσίαση. Στα προηγούμενα κομμάτια με τις εντυπώσεις ανά ημέρα από Αθήνα και Θεσσαλονίκη διαπιστώσατε ποιους ξεχώρισα, θα ήθελα όμως εδώ σε αυτό το κομμάτι να ξεχωρίσω για μια ακόμη φορά την προσπάθεια του Γιώργου Μπάγκου ο οποίος μπορεί να μην έκανε σπουδαία παρουσίαση, τολμώ όμως να πω ότι είχε μια ιδέα που ίσως προχωρήσει τον κόσμο των κοκτέιλ ένα βηματάκι παραπέρα.