Το Rock που σώπασε….

06 Απριλίου 2011
Εύη Φέτση

Τέλος εποχής για ένα bar σύμβολο της ροκ και όχι μόνον, της κοσμικής και όχι μόνον, της thirty something και όχι μόνον Αθήνας και μιας ολόκληρης γενιάς που δημιούργησε το δικό της παρεϊστικο lifestyle, το δικό της soundtrack και τις δικές της μοναδικές αναμνήσεις. Τo Rock n’ Roll στις 3 Απριλίου έκλεισε για πάντα (;) τις πόρτες του και έγραψε το τελευταίο κεφάλαιο στην λαμπερή ιστορία του.

Κολωνάκι 1987. Ο Ισίδωρος Οδυσσέως και τα αδέρφια Ανδρέας και Γιώργος Πιτσιλής εκ πρώτης όψεως δεν είχαν πολλά κοινά πέρα από την αγάπη τους για το real rock και την εμπειρία τους στην νύχτα. Και όμως, όταν ο Ισίδωρος έριξε την ιδέα να πάρουν το παλιό Stage Coach που για δύο χρόνια είχε γίνει Bonanza και να το μετατρέψουν σε μπαρ, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Και την τρέλα τους. Και να ανοίξουν ένα μαγαζί που θα έπαιζε αυστηρά και μόνο ροκ, που θα μάζευε αυστηρά και μόνον τους φίλους τους και που θα ταίριαζε αυστηρά και μόνο στα δικά τους γούστα και στην δική τους φιλοσοφία ζωής. Και έτσι, εγένετο το Rock & Roll.

Ένα μαγαζί που έγραψε την δική του, μοναδική ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα. Για σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια. Στην διάρκεια των οποίων όλες οι παρέες της Αθήνας πέρασαν τουλάχιστον μια βόλτα από εκεί, και όλοι όσοι σήμερα είναι «κάποιοι», δημοσιογράφοι, εκδότες, επιχειρηματίες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, celebrities, you name it, είναι μέρος της ιστορίας του Rock & Roll.

Τα κάτω τραπέζια, τέσσερα μόνο και πόσους να βολέψουν, αποτελούσαν status symbol και θέμα προστριβών καθημερινά με πελάτες και φίλους. Το ίδιο και η σκληρή η πόρτα που μπορεί να έχτισε την εικόνα και το prestige του μαγαζιού, δημιούργησε όμως στα παιδιά και πολλά προβλήματα. Ειδικά τότε που το αστυνομικό τμήμα ήταν στην Υψηλάντου, κάθε βράδυ ξημέρωναν εκεί μετά από κάποια καταγγελία. Μέχρι που βρέθηκε η πατέντα και το θέμα έληξε οριστικά. Πήγε ο Ισίδωρος και ίδρυσε τον Σύλλογο Φίλων της Ροκ Μουσικής, με τα καταστατικά του, τα χαρτιά του και τα όλα του, έβαλε και μια πινακίδα αριστερά στην πόρτα και τέλος καλό, όλα καλά.

Και μετά ήρθαν τα πάρτι. Με πρώτο και καλύτερο το αποκριάτικο, πάντα την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, πάντα με κόσμο πελώριο, με ουρές από την πρώτη εκείνη χρονιά, πάντα με  τρομερή επιτυχία. Έσπαγε το μαγαζί στην κυριολεξία... Αφού την επόμενη τα παιδιά είχαν πάντα τον ξυλουργό stand by... Με όποιον και αν μιλήσουμε η ιστορία παραμένει η ίδια. «Η ενέργεια του μαγαζιού είναι απίστευτη» θυμάται ο Μίμης Φούκας που δούλεψε στο Rock & Roll κάποια χρόνια πριν φτιάξει το δικό του Sea Satin. «Ειδικά στα πάρτυ που τελείωναν ξημερώματα κάθε φορά με μπουγέλα φοβερά και με το μαγαζί να έχει μετατραπεί σε γήπεδο. Κανονικά. Βγαίναμε στην Λουκιανού και είχε βγει ο ήλιος, με τις στολές ή ότι είχε απομείνει από αυτές και ο κόσμος που πήγαινε στις δουλειές του μας κοίταζε σαν να έβλεπε εξωγήινους. Και μιλάμε για τον καλύτερο κόσμο της Αθήνας που στην διάρκεια αυτών των πάρτυ γινόταν μια παρέα. Πλούσιοι και διάσημοι, γυναίκες θεές, celebrities και wannabe, ροκάκια παράξενα και προσωπικό χορεύαμε σαν σεληνιασμένοι μέχρι όσο αντέχαμε. Και αντέχαμε πολύ...», θα πει ο Μίμης.

Φέρνοντας στο μυαλό μου τις βραδιές στο Rock,  βλέπω μια παρέλαση από γνωστούς, λαμπερούς ανθρώπους σε στιγμές απίστευτου κεφιού. Ο Βλάσης Μπονάτσος με την Αλίκη που τους θυμάμαι να έρχονται σχεδόν επί καθημερινής βάσεως μετά το θέατρο. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης με την παρέα του, ο Πέτρος Κωστόπουλος με τον Τζώνη Καλημέρη και τον Θήρο Κανελόπουλο,  η Μπέττυ Μαγγίρα που αν δεν κάνω λάθος πέρασε και μια περίοδο από την μπάρα, η Μιμή Ντενίση και ο Λάκης Λαζόπουλος σε σπάνιες κοινές στιγμές, ο Βαγγέλης Χατζής με τον κουμπάρο του Γιώργο Δουδέση, η Νατάσσα Λιακουνάκου που ο έρωτας της με τον μετέπειτα σύζυγο της Θωμά ξεκίνησε στο Rock, όπως άλλωστε και το ειδύλλιο Γιάννη Λάτσιου και Ελένης Μενεγάκη, ο Λάκης Γαβαλάς, ο Γιώργος Μαζωνάκης, ο Αντώνης Ρέμος, η Άννα Βίσση, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που είναι από τους πιο παλιούς και μόνιμους πελάτες, ο Βαγγέλης Μυτιληναίος, σύσσωμη η οικογένεια Κανελόπουλου της γνωστής τσιμεντοβιομηχανίας, ο Στέλιος Χατζηιωάννου, ο Γιώργος Σαραντόπουλος, ακόμα και ο πασίγνωστος στους παλαιότερους «Σεθέλος» που ήταν και κουνιάδος του Ισίδωρου... Του Ισίδωρου που θα τον θυμάμαι πάντα γελαστό, πριν τα προβλήματα κι οι εξαρτήσεις χτυπήσουν επισήμως την πόρτα του και τον οδηγήσουν πρώτα εκτός Rock και λίγα χρόνια μετά, στον θάνατο.

Φέτος το αποκριάτικο πάρτυ του Rock & Roll έμελε να είναι το τελευταίο. Είκοσι κάτι χρόνια από εκείνο το βράδυ που περάσαμε την πόρτα ντυμένοι «γύφτοι» έχοντας παρκάρει μπροστά, επί της Λουκιανού, ένα Datsun γεμάτο σακιά με πατάτες, ευγενική προσφορά του Τάκη του Μαδεράκη, αν θυμάμαι καλά γιατί έχω πάψει και εγώ να είμαι είκοσι από καιρό, το συμβόλαιο έληξε, η Αθήνα της κρίσης έχει κάνει πια το Κολωνάκι να ερημώσει και τα παιδιά, ο Αντρέας και ο Γιώργος, νοιώθουν πως το Rock σε αυτή του την μορφή τους έχει πια τελειώσει. Και έτσι, η μεγάλη απόφαση πάρθηκε. Και το Rock έκλεισε όπως άνοιξε. Με ένα μεγάλο πάρτι..

«Ήταν συγκινητικό. Μαζεύτηκαν 400 άτομα από όλο τον κόσμο. Φίλοι μας από εδώ και από το εξωτερικό που ήρθαν να αποχαιρετήσουν το μαγαζί, πελάτες όλων αυτών των χρόνων που φίλοι έχουν γίνει πια και αυτοί,  παιδιά που έχουν δουλέψει εδώ. Νομίζω πως ήταν μια βραδιά έτσι όπως άξιζε να είναι η τελευταία» θα μου πει ο Αντρέας και προσπαθώ να φανταστώ πόσο δύσκολο θα τους ήταν να κλείσουν για τελευταία φορά την ξύλινη πόρτα της Λουκιανού. Δεν τα καταφέρνω. Νομίζω πως κάποια πράγματα θα θέλαμε να μην τελειώσουν ποτέ, να μας θυμίζουν για πάντα την εποχή που ήμασταν νέοι και ανέμελοι και  αράζαμε με τα ποτά στο χέρι σε εκείνο το παταράκι που η σκάλα του αποτελούσε για πολλά χρόνια την καβάτζα μας όταν θέλαμε να αποφύγουμε την πολυκοσμία. Όπως και να έχει όμως, το Rock από προχτές το βράδυ αποτελεί παρελθόν. Και μαζί ένδοξο κομμάτι της νυχτερινής ιστορίας της πόλης. Με λίγα λόγια, end of an era..

Όμως τα μαγαζιά- θρύλοι δεν είναι τα ντουβάρια που αλλάζουν επωνυμίες και διακοσμήσεις αλλά η αύρα και η ενέργεια των ανθρώπων που τα έκαναν από όνειρο πραγματικότητα μέσα στην ζωή των χιλιάδων ανθρώπων που πέρασαν εκεί κάποιες από τις ωραιότερες νύχτες τους. Και έτσι είμαι σίγουρη πως όποτε και αν ξαναπεράσω αυτό το κατώφλι, ότι και να έχει γίνει, αν σηκώσω τα μάτια μου θα δω τον Ισίδωρο να παίζει ακόμα τις μουσικές του εκεί ψηλά, πάνω από την μπάρα, χωρίς μπλούζα, με φόντο μια σημαία των Νοτίων... Όπως παλιά... `Όπως πάντα... Άλλωστε τα λόγια του Αντρέα πριν κλείσουμε τον τηλέφωνο χτες το βράδυ είναι ο καλύτερος επίλογος για το Rock που αγαπήσαμε.. «Το Rock μπορεί να μας τελείωσε έτσι όπως το ξέραμε και το ζήσαμε τόσα χρόνια, αλλά δεν θα τελειώσει μέσα μας ποτέ οριστικά. Άλλωστε έχουμε παιδιά και έτσι σίγουρα, κάποια στιγμή θα ξανανοίξει. Σε άλλη μορφή ίσως και σε άλλη μεριά, αλλά θα ξανασυναντηθούμε και θα ξαναπεράσουμε όμορφα."

Μέχρι τότε το πάρτι μεταφέρεται το καλοκαίρι, στο Rock της Μυκόνου.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

ΕΥΗ ΦΕΤΣΗ - 15 Μαΐου 2011

Είμαι περήφανη για δυό λόγους.. Ο πρώτος είναι γιατί το κομμάτι αυτό που το έγραψα με όλη μου την αγάπη για ένα μαγαζί που στέγασε τα νιάτα μου, είχε τόσο μεγάλη απήχηση που παραμένει ακόμα το δημοφιλέστερο του site.. Και ο δεύτερος γιατί το αντέγραψαν τόσο πολλοί "συνάδελφοι", σε τόσα πολλά - τάχα μου δικά τους- κομμάτια σε εφημερίδες και περιοδικά, είτε σαν βάση είτε και σχεδόν αυτόνομο (αλλά με την δική τους φυσικά υπογραφή) που πάει να πει πως τελικά, έκανα καλή δουλειά...:-))))
υ.γ. Παρόλα αυτά, για να είμαστε δίκαιοι, το αυθεντικό πρώτο κείμενο που αποτέλεσε την βάση αυτού του κομματιού δημοσιεύτηκε κάποια χρόνια πριν στο Nitro. (Και ναι, το είχα γράψει και τότε εγώ...)

ΒΙΚΤΩΡ ΣΙΜΩΣΙΣ - 08 Απριλίου 2011

Όλοι λυπηθήκαμε αλλά αφήνει πίσω του έναν θρύλο 24 ετών!

ΕΥΗ ΦΕΤΣΗ - 09 Απριλίου 2011

Προσπαθώ η ξανθιά να απαντήσω αλλά ματαίως απ΄οτι βλέπεις... Σβήσε το προηγούμενο σχόλιο πληζ...:-) Φιλιά.