Οι ταράτσες είναι της μόδας. Ειδικά στο κέντρο. Δεν υπάρχει κτίριο που να έχει θέα στην Ακρόπολη και τον τελευταίο όροφο του να μην τον έχουν διαμορφώσει σε ένα all day café ή bar ή εστιατόριο. Δεν το βρίσκω άσχημο αυτό, αν μάλιστα, παράλληλα με τη θέα «σερβίρουν» και ένα καλό προϊόν. Γιατί για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς τις περισσότερες φορές αυτός ο συνδυασμός απουσιάζει. Τα πλήθη απλά «σκαρφαλώνουν» σε αυτές τις όμορφα διακοσμημένες, ως επί το πλείστον, ταράτσες για να βγάλουν μια φωτογραφία και να την ποστάρουν στο Instagram. Τις προάλλες βρέθηκα και εγώ σε μια από αυτές, στην ταράτσα του εστιατορίου Míra me, και έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο πράγμα: να ψάχνει να βρει την καλύτερη γωνία για ένα κλικ. Ευτυχώς όμως, η βραδιά δεν έμεινε μόνο σε αυτό το κλικ .
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε αυτή την ήρεμη ταράτσα. Φέτος την έχουν «ντύσει» για να προφυλάσσεται από τον μεσημεριανό ήλιο και τις καλοκαιρινές μπόρες. Πήγα κάπως επιφυλακτικός, μιας και το περασμένο καλοκαίρι παρότι η κουζίνα έκανε φιλότιμες προσπάθειες, υπήρχαν κάποια προβλήματα. Έτσι λοιπόν, κρατούσα μικρό καλάθι που λένε. Ο executive chef του εστιατορίου είναι ο Άρης Ρούσσος και από φέτος υπεύθυνος για την εκτέλεση των πιάτων είναι ο chef Γρηγόρης Μπονιάκος.
Μέχρι να βρω τη γωνία που σας έλεγα και πιο πάνω για τη φωτογραφία, στο τραπέζι είχαν έρθει ήδη τα πρώτα. Εκτός από το ψωμί με το βούτυρο από κατσικίσιο γάλα – η focaccia με το δεντρολίβανο ήταν πολύ καλή – μπροστά μου είχα ένα ταρτάρ από μαγιάτικο, έναν ελαφρώς καψαλισμένο τόνο και μια σαλάτα με διάφορες υφές παντζαριού. Η τελευταία ήταν άκρως δροσερή και όλα τα υλικά της (μους αβοκάντο, σάρκα πορτοκαλιού, φράουλες, κατσικίσιο τυρί) έδεναν όμορφα με το βασικό πρωταγωνιστή, το παντζάρι, που άλλοτε είχε τραγανή υφή, άλλοτε γλυκό χαρακτήρα και άλλοτε ελαφρώς ξινό. Το ταρτάρ από μαγιάτικο δεν ήταν από δυνατά χαρτιά της βραδιά. Η αρκετά όξινη και δυνατή σάλτσα από εσπεριδοειδή και passion fruit σκέπαζε το μάλλον αδύναμο ψάρι. Αντίθετα ο καψαλισμένος τόνος που έρχεται με μους αβοκάντο μέσα σε νερό από πιπεριές jalapeños αν και καθόλου καυτερός, ήταν νόστιμος. Συνεχίζοντας, ενδιαφέρουσα ιδέα βρήκα το arancini – ντολμαδάκι, όπου στην ουσία η κροκέτα ρυζιού γίνεται με ψιλοκομμένα αμπελόφυλλο και αρωματίζεται με μυρωδικά. Ήταν ένας «έξυπνος» καλοκαιρινός μεζές. Τα χειροποίητα λινγκουίνι με ψιλοκομμένα χτένια και αχινό αν και ήταν σωστά βρασμένα θεωρώ ότι τους έλειπε κάποια ένταση που θα τα έκανε περισσότερο απολαυστικά.
Στα κύρια τώρα, η ρεβιθάδα με μάγουλα από σαλάχι, ουρά πεσκανδρίτσας, κρέμα σελινόριζας και πράσινου μήλου κι αφρό λεμονιού, με τόσα πολλά στοιχεία, μπορεί αρχικά να προϊδεάζει για φλύαρο πιάτο στο τέλος διαπιστώνει κανείς πως παραδόξως έδεναν μεταξύ τους αρμονικά. Μόνη μου ένσταση ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχαν μαγειρέψει την ίδια την ουρά της πεσκανδρίτσας ο οποίος "στερούσε" από το ψάρι όλη την νοστιμιά. Ο δε κρασάτος κόκορας με ξινό τραχανά και καπνιστό γιαούρτι, ήταν μεν πολύ «κρασάτος», αλλά το κομμάτι του στήθους παρέμεινε αρκετά στεγνό.
Όσο για τα γλυκά, που φέτος τα έχει αναλάβει ο ζαχαροπλάστης Μπάμπης Ζιντίλης, έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο το γεύμα. Τόσο η δροσερή κρέμα λεμονιού με ιταλική μαρέγκα και μαγειρεμένη μπανάνα όσο και η σοκολάτα σε διάφορες υφές (με 70% κακάο, namelaka σοκολάτας γάλακτος και crumble κακάο) με τα κρυμμένα Peta Zetas, που σκάνε παιχνιδιάρικα στο στόμα, συναγωνίζονταν το ένα το άλλο τόσο καλά που θα μου ήταν δύσκολο να πω ποιο προτίμησα.
Info : Ερμού 118, Μοναστηράκι, τηλ. 2152151930
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση