Για την ιστορία: Το Les Grandes Tables du Monde, είναι μια εμβληματική πλατφόρμα που προάγει τη γαστρονομική αριστεία σε παγκόσμιο επίπεδο και ιδρύθηκε το 1954 από μια ομάδα φίλων και εστιατόρων στο Παρίσι, όπως ο Jean Barnagaud (Prunier), ο André Vrinat (Taillevent), ο Claude Terrail (La Tour d’Argent), ο Raymond Oliver (Le Grand Véfour), ο René Lasserre (Lasserre) και Louis Vaudable (Maxim’s), που συνενώθηκαν με κοινό στόχο την προάσπιση των αξιών της υψηλής γαστρονομίας και της τέχνης της φιλοξενίας. Σε μια φιλική συζήτηση, τους ενέπνευσε η αγάπη τους για την μαγειρική τέχνη, η οποία τους οδήγησε στην ιδέα της δημιουργίας μιας κοινότητας που θα στηρίζεται σε αρχές ποιότητας και καινοτομίας. Σημαντική στιγμή στην ιστορία του Les Grandes Tables du Monde ήταν όταν, στο εστιατόριο Le Grand Véfour, ο διάσημος καλλιτέχνης Jean Cocteau αποτύπωσε πάνω σε ένα τραπεζομάντηλο τον μπλε, λευκό και κόκκινο κόκορα, ο οποίος το 1959 καθιερώθηκε ως το θρυλικό επίσημο λογότυπο.
Φέτος το ετήσιο, μεγάλο κογκρέσο του Les Grandes Tables du Monde διοργανώθηκε στην Αθήνα, στο Four Seasons Astir Palace, από τις 12 έως και τις 14 Οκτωβρίου, όπου κορυφώθηκε με έναν πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου dinner de gala στο Island, όπου μαγείρεψαν ο Arnaud Bignon από τη Σπονδή, ο σεφ του Blue Bay στο Μονακό, Μarcel Ravin, ο Hens Neuer από το Ocean στη Πορτογαλία και ο σεφ και ιδιοκτήτης του Amelia στο San Sebastián, Paulo Airaudo (φωτό επάνω). Λιγο πριν την αποφώνηση της βραδιάς δόθηκαν τα ετήσια ειδικά βραβεία στον Stephan Gass από το Traube Tonbach που ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος σομελιέ για το 2025, στον Sean Kemper από το Saison στο San Francisco το Restaurant Mixologist Award, ως Pastry Chef of the Year βραβεύτηκε ο Benoît Godillon από το τριάστερο Coutanceau, ενώ οι κορυφαίοι εστιάτορες της χρονιάς για το 2025 ήταν ο Tim Boury και η Inge Waeles από το Boury, στο Βέλγιο. Φέτος το Les Grandes Tables du Monde υποδέχτηκε 18 νέα μέλη: το Aramburu του Gonzalo Aramburu από την Αργεντινή, το La Paix του David Martin από το Βέλγιο, το La Table de Maxime του Maxime Collard επίσης από το Βέλγιο, το Maison Colette του Thijs Vervloet, και το Le Mas Les Eydins του Christophe Bacquié από τη Γαλλία. Επιπλέον, το Tohru in der Schreiberei του Tohru Nakamura από το Μόναχο, το Restaurant George με σεφ Domenico Candela από την Ιταλία, το Quintonil του Jorge Vallejo από το Μεξικό, και το Re-naa του Sven-Erik Renaa από τη Νορβηγία ενδυναμώνουν την ένωση. Από τη Σλοβενία, προστίθενται τα Milka του David Žefran και Hiša Franko της Ana Roš, ενώ από την Ελβετία η λίστα περιλαμβάνει το Widder του Stefan Heilemann και το Stucki της Tanja Grandits. Ο Olivier Le Guy εκπροσωπεί την Ταϊλάνδη με το Chef’s Table, ενώ από τις Ηνωμένες Πολιτείες προστίθενται τα Melisse του Josiah Citrin, Jônt του Ryan Ratino, Addison του William Bradley και Cesar του César Ramirez.
«Κάθε χρόνο, μας συγκινεί το πάθος και η αναζήτηση της τελειότητας που εκφράζουν τα μέλη μας», είπε ο David Sinapian, πρόεδρος του Les Grandes Table. «Η υποδοχή αυτών των 18 νέων εστιατορίων επαναβεβαιώνει ότι η αληθινή φιλοξενία ξεπερνά τα σύνορα». Είχα τη χαρά να παρουσιάσω μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Managing Director του La Liste, Helena Pietrini, την Founder του The Foodalist, Amelie Vincent, και τον σεφ-ιδιοκτήτη Andrea Aprea, με θέμα «One of the highlights of the congress was the talk “How to Navigate Between Creativity and the Guides’ and Guests’ Expectations, δείχνοντας για πάνω από μία ώρα στο τραπέζι το πώς μπορεί κανείς να παραμείνει πιστός στην καλλιτεχνική του ταυτότητα, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιεί τις προσδοκίες των των επισκεπτών του.
Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου κορυφώθηκε με ένα ελληνικό γλέντι που έγραψε ιστορία, όχι για τη φοβερή σκηνοθεσία του, αλλά για την αυθεντικότητά του. Στην Taverna 37, στο αθηναϊκό Four Seasons, οι προσκεκλημένοι κάθισαν σε ένα παραδοσιακό τραπέζι γεμάτο χωριάτικη, ντολμαδάκια, μεζέδες και αρνί αντικρυστό που ψηνόταν επιτόπου σε αυτοσχέδιες ψησταριές. Το σκηνικό ήταν ειδυλλιακό, σχεδόν αθώο, μέχρι που άρχισε το γλέντι, κι από εκεί και πέρα, όλα «ξέφυγαν» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Λίγο πριν, είχαμε βρεθεί να μοιραζόμαστε το τραπέζι με την κόρη του Bernard Loiseau και την κόρη του Paul Bocuse, μια στιγμή σχεδόν εξωπραγματική για όποιον ξέρει τι συμβολίζουν αυτά τα ονόματα για την παγκόσμια γαστρονομία. Και μετά, μέσα σε λίγα λεπτά, τους βλέπαμε όλους – σεφ με αστέρια και μύθους στις πλάτες τους – να στήνουν χορό ανάμεσα σε πενιές, ντέφια και τραγούδια της πατρίδας μας. Γιατί ένα ζεϊμπέκικο μπορεί να είναι παγκόσμιο όταν το έχει γράψει ο Σταύρος Ξαρχάκος. Εκεί, στην καρδιά της Αθήνας, η κοινότητα του Les Grandes Tables du Monde ενώθηκε πραγματικά, με τρόπο άμεσο και βαθιά ανθρώπινο, σε μια βραδιά που θύμιζε γιατί η γαστρονομία είναι πρώτα απ’ όλα πολιτισμός, που μπορεί να ενώσει ανθρώπους, κουλτούρες και γενιές πάνω από ένα κοινό κι εν προκειμένω ελληνικό τραπέζι.
* Photos Ilya Kagan
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση