Σε πείσμα του αναποφάσιστου καλοκαιριού πήγα τις προάλλες για φαγητό στο Fuga, αγαπημένο μου εστιατόριο του Trastelis Group που τέτοια εποχή «βγαίνει» στον πανέμορφο κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Πανέμορφος; Όποιο επίθετο κι αν επιλέξω θα μου φαίνεται κοινότοπο και ανεπαρκές για να περιγράψει τον μαγικό τρόπο που τούτος ο κήπος αποκόβεται από τον ηχητικό ιστό της πόλης και μετατρέπεται σε αληθινή αστική όαση.
Γρήγορα συντονίστηκα με το χαλαρωτικό του mood. Κάτι οι «φλόγες» που τρεμόπαιζαν πάνω στην μπάρα, κάτι οι δίσκοι με τα γοητευτικά, στην όψη, ποτά που κατευθύνονταν προς τα γειτονικά μας τραπέζια, θέλησα να ανοίξω τη βραδιά με ένα κοκτέιλ που φαντάστηκα πως θα ταίριαζε με το sharing-style του μενού που διάβαζα στον κατάλογο.
Στη θερινή του εκδοχή το εστιατόριο διατηρεί τον itameshi χαρακτήρα του όπως και τα προηγούμενα χρόνια, μόνο που φέτος σ’ αυτό το Japanese-Italian fusion του προστέθηκε και μια άλλη διάσταση: η ισπανική. Το δείπνο μας ξεκίνησε, λοιπόν, με την ιαπωνική πλευρά του γευστικού τρίπτυχου, με πιάτα που επιμελείται η διάσημη cheffe Yuka Aoyama – παλιά μας γνώριμη από πάλαι ποτέ εμβληματικό Sea You Up του Sani Resort, αλλά και για κάποιους από το Roka Mayfair και το Nobu του Λονδίνου – η οποία επιμελείται τα ιαπωνικά πιάτα που εκτελεί με ακρίβεια η ομάδα του chef Μίλτου Κώτση.
Το δείπνο μας ξεκίνησε τη στιγμή που σταμάτησα να μασουλίζω τα εθιστικά νόστιμα και πικάντικα φασολάκια edamame. Η πρώτη εντύπωση ήταν καταλυτική: ένα άψογα κομμένο crudo μαγιάτικου – οι μαγειρικές δεξιότητες στα απλά φαίνονται – με ένα ελαφρώς καυτερό dressing πιπεριάς jalapeno, που αναδείκνυε τη γεύση του ψαριού. Παρότι λέω συνέχεια πως δεν θα ξαναβάλω στο στόμα μου σολομό, εκείνο το βράδι απόλαυσα ένα ψάρι ποιοτικό σε μια αλμυρόξινη εκδοχή του, με σάλτσα λευκού κρεμμυδιού με sumiso, δηλαδή αλμυρό miso με ξίδι (su) και λεπτοκομμένο σε julienne παντζάρι. Τα inside-out sushi rolls με μαγιάτικο και με τόνο και το nigiri με λαβράκι αλλά και με τόνο ήταν γευστικότατα και φτιαγμένα αριστοτεχνικά με ιαπωνική φινέτσα.
Αμέσως μετά ήρθαν κάτι μπαμπάτσικα arancini με σος τομάτας και στο καπάκι ένας φίνος αστακός με αυγό ποσέ, πιπεριές padrón και μια ευχάριστα πιπεράτη νότα από sobrassada – αντίστοιχο της ’nduja, ισπανικό αλλαντικό. Εδώ να κάνω μια παρένθεση λέγοντας πως το συγκεκριμένο πιάτο – όπως και το σάντουιτς που περιγράφω παρακάτω – «έδεσαν» τέλεια με τον Οδίτη, ΠΓΕ Πελοπόννησος το ξηρό ροζέ από Αγιωργήτικο της Στροφιλιά.
Όσο προχωρούσε η ώρα και, έχοντας πια αποδεχτεί το παιχνίδι της διαδοχής τόσο ετερόκλιτων γεύσεων, έπιανα τον εαυτό μου να διασκεδάζει με την «αντι-παράθεσή τους. Παραμένοντας πάνω στην ισπανική πλευρά, δοκίμασα τα μαριναρισμένα γαυράκια με τη σος gazpacho. Ήταν πολύ ευχάριστα, μοιραία όμως τα επισκίασε το μικροσκοπικό και πεντανόστιμο σαντουιτσάκι με χτένι, ψαχνό από χοιρινά ποδαράκια και πουρέ σελινόριζας. Μην φανταστείτε, βέβαια, κάτι σκληροπυρηνικό. Αν και yummy, θα το έλεγα περισσότερο λεπτό, παρά δύσκολο.
Στο γλυκό φινάλε το παγωτό καπνιστού τυριού με consommé (κρύα σούπα) κόκκινων φρούτων με κέρδισε από την πρώτη κουταλιά, ενώ βρήκα την zuppa inglese μάλλον πληθωρική για επιδόρπιο.
Μπορώ να πω ότι η φετινή εκδοχή της «πολιτισμικής τριπλέτας» ανανέωσε εύστοχα την κουζίνα του εστιατορίου και για αυτό σκοπεύω να επιστρέψω με την πρώτη ευκαιρία.
Info: Κήπος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών - Κόκαλη 1, τηλ.: 21 0724 2979
Σημαντικό tip: Ο χώρος στάθμευσης στο επίπεδο -3 του parking του Μεγάρου προσφέρει άμεση πρόσβαση στο εστιατόριο Fuga.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση