Το Χατίρι: Ένα φανερά κρυμμένο μυστικό στο Παγκράτι

Το Χατίρι στο Παγκράτι άρχισε να ακούγεται πολύ τα τελευταία δύο-τρία χρόνια, αλλά λειτουργεί στην οδό Ριζάρη 28 από το 2012. Το κλειδί στην πόρτα το έβαλε ο Μάριος Παπαδήμας κι εκείνη την περίοδο η κουζίνα του ήταν πέρα για πέρα ελληνική. Μετά το γύρισε σε μαγέρικο που άνοιγε μόνο για μεσημεριανό. Βέβαια αυτό το χαριτωμένο ημιυπόγειο δεν ήταν η πρώτη φορά που φιλοξενούσε εστιατόριο. Οι παλιοί παγκρατιώτες θα θυμούνται ίσως τον «Άνθρωπο» ένα καλτ ψαρομάγαζο που χάλασε κόσμο στην εποχή του. Όμως πριν γίνει Χατήρι στέγασε κι άλλα μικρά εστιατόρια κυρίως με έθνικ κουζίνα - ωστόσο κάνενα από αυτά δεν πήγε πολύ μακριά. 

Το Χατίρι όμως, αντέχει. Κι υπάρχουν λόγοι για αυτή την μακροημέρευση. Η ατμόσφαιρα στη σάλα όπου συνυπάρχουν από κρασοβάρελα μέχρι αντίκες και γουστόζικα έπιπλα από παλιατζίδικα έχει αδιαμφισβήτητα μια ζεστασιά. Έχει μια γοητεία. Οι δε τιμές, είναι φιλικότατες. Αν δεν πάρετε ένα από τα απειροελάχιστα κρασιά της λίστας, μετά βίας θα φτάσετε τα τριάντα ευρώ το άτομο. Το φαγητό, τώρα, σηκώνει μια κουβέντα. 

Το 2020 προστέθηκε στο σχήμα ο Γιώργος Κωστόπουλος. Προηγουμένως είχε δουλέψει για κάμποσα χρόνια στο διαχρονικό εστιατόριο «Σπύρος και Βασίλης», με αποτέλεσμα να εμπλουτίσει το Χατίρι με κάποιες σπεσιαλιτέ από τη γαλλική κουζίνα. Έχουν άλλωστε αφιερώσει ένα σκέλος του μενού στην entrecôte, ενώ σερβίρουν και μια γευστικότατη γαλλική κρεμμυδόσουπα σε μικρή (€5.5) και ολόκληρη μερίδα. Σαφώς και δεν ήταν η κορυφαία που έχω δοκιμάσει, την βρήκα όμως αρκετά καλοφτιαγμένη, ορεκτική και με σωστή πυκνότητα. Διάλεξα την πικάντικη καροτοσαλάτα που σερβίρουν με σκόρδο και πιπέρι ακριβώς, αλλά τελικά δεν ήταν καθόλου πικάντικη. Στο Χατίρι πρωταγωνιστεί μάλλον η ιταλική κουζίνα με τα περισσότερα πιάτα του βραδινού μενού να είναι μακαρονάδες και πίτσες. Πήραμε την καρμπονάρα και με βαριά καρδιά θα πω ότι είναι από τις πιο μέτριες που έχω δοκιμάσει όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα. Η πίτσα τους βγαίνει αρκετά συμπαθητική, μια και έρχεται με το ζυμάρι της τραγανό αν και εκείνη με την ‘nduja, τη μοτσαρέλα και την ολόφρεσκη ρόκα χρειαζόταν περισσότερη σάλτσα ντομάτας για να έχει την υγρασία που πρέπει. Ευχαριστήθηκα περισσότερο τη δεύτερη, με τα τέσσερα τυριά που ήταν πιο γεμάτη σε υλικά αλλά και με μεστή γεύση. 

Περίμενα πως και πως την entrecôte, μήπως γυρίσει το παιχνίδι. Για τα €19 της ευρώ θα πω πως ήταν τίμια: ήρθε στο ψήσιμο που ζητήσαμε με πλούσια, γλυκοφάγωτη σάλτσα πιπεριού. Το κρέας ως πρώτη ύλη δεν έλεγε πολλά, όμως σε αυτή την τιμή δεν γίνεται να έχεις δα και τρομερές απαιτήσεις. Για μένα το καλύτερο πιάτο της βραδιάς ήταν το συκώτι τους, με σωτέ μανιτάρια και μια τόσο-όσο σκορδάτη σάλτσα που δεν θες να τελειώσει. Για φινάλε σερβίρουν δύο απογοητευτικά γλυκά: μια εντελώς άτεχνη τάρτα λεμονιού κι ένα cheesecake με σάλτσα ροδάκινο και πορτοκάλι. Στα γλυκά η απόδοση τους είναι σίγουρα κάτω από το επίπεδο που αναμένεται από μια επαγγελματική κουζίνα. 

Αν και το βράδυ που πήγαμε, ήταν δεν ήταν στο εστιατόριο άλλα δέκα άτομα, το σέρβις μου φάνηκε απλώς διεκπεραιωτικό. Περίμενα κάτι παραπάνω. Να μην χρειάζεται δηλαδή να τους ψάχνουμε για να μας αλλάξουν ένα πιάτο. Το Χατίρι είναι ένα γλυκύτατο μπιστρουδάκι στο Παγκράτι με συμπαθητική κουζίνα και πολύ ανθρώπινες τιμές, οι οποίες όμως στην τελική δε δικαιολογούν όλες τις αστοχίες. Είμαι βέβαιος πως αν δώσουν μεγαλύτερη έμφαση τόσο σε λεπτομέρειες όσο και σε κάποιους βασικούς μαγειρικούς κανόνες, οι γεύσεις τους θα βελτιωθούν αισθητά και θα προσελκύσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο κοινό που ψάχνει μανιωδώς να δοκιμάσει εστιατόρια αυτής της κατηγορίας, στην οποία δυστυχώς η Αθήνα, παρά την πρόοδο που κάνει η γαστρονομική της σκηνή τα τελευταία χρόνια, ακόμη πονάει.