Prac • Sitele: Οι Κρεμαστοί κήποι της Πραξιτέλους

Το Prac • Sitele άνοιξε περίπου πριν από έξι μήνες στο Σύνταγμα και πρόκειται για μια κοινή επιχειρηματική δράση των Σπύρου Κερκύρα και Ηλία Ανθίδη με τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου Belle Epoque Suites. Έβλεπα από φωτογραφίες στα social media τον ισόγειο χώρο που διαμόρφωσε ο Γιώργος Παντελούκας, αλλά από κοντά αυτή η γοητεία μεγεθύνεται: από την στολισμένη με λουλούδια εντυπωσιακή είσοδο και τις κρεμαστές πρασινάδες στο ξύλινο ταβάνι, μέχρι τα μαρμάρινα οβάλ τραπέζια που σετάρονται με κομψούς ημικυκλικούς καναπέδες, το Prac • Sitele αποπνέει μια ανοιχτόκαρδη αλλά και αριστοκρατική θα τολμούσα να πω ατμόσφαιρα που θυμίζει περισσότερο all-day cafe-restaurants στο Λονδίνο, πάρα ιταλικό στη Πραξιτέλους. Εκείνο το «Veni, Vidi, Amavi» που θα δείτε σε μια επιγραφή στο εσωτερικό του αλλά και στις πετσέτες σας, είναι το moto τους και ισχύει απόλυτα τουλάχιστον για τον διάκοσμο. Αποκλείεται δηλαδή να περάσει κάποιος από αυτή την περαντζάδα και να του διαφύγει ένα τόσο όμορφο σκηνικό. Σε τραβάει έστω για να πιεις ένα καφέ ή ακόμη καλύτερα ένα απογευματινό aperitivo στη μπάρα τους. 

Το βράδυ που πήγα είχε ανυπόφορη ζέστη και παρότι ανυπομονούσα να μπω σε ένα δροσερό περιβάλλον, η θερμοκρασία στη σάλα τελικά δεν βοήθησε ιδιαίτερα, σχεδόν μέχρι τη μέση της βραδιάς που κάπως διορθώθηκε το πρόβλημα. Από την άλλη, τώρα, τα παιδιά στο σέρβις έχουν εκείνη τη διάθεση, το χαμόγελο και τον επαγγελματισμό που συνδράμει για να περάσεις καλά κι αυτό είναι αναμφίβολα ένα ακόμη από τα ατού του εστιατορίου. Προσεγμένη δουλειά έχει γίνει όμως και στην λίστα κρασιών, με αρκετές φημισμένες ετικέτες του ελληνικού και ιταλικού αμπελώνα, σε διπλάσια τιμή από ότι θα τα βρείτε στο ράφι, και κάποια Super Tuscans με πιο δελεαστικό value for money.

Ο Βασίλης Παύλος, καταπιάνεται στο Prac • Sitele με την ιταλική κουζίνα, την οποία αρκετές φορές προσεγγίζει κομματάκι πιο δημιουργικά, ενώ κάποιες άλλες αφήνει να μιλήσει περισσότερο η κλασικότητά της. Σε γενικές γραμμές το φαγητό είναι αξιοπρεπές, νόστιμο και καλοβαλμένο, χωρίς ωστόσο να λείπουν εδώ και εκεί ορισμένες αστοχίες στην τεχνική ή σε επίπεδο σύλληψης ιδεών που αποδυναμώνουν κάποιες γεύσεις. Να φέρω δυο παραδείγματα: το vitello tonnato το περίμενα με πιο εκφραστικό τον αφρό τόνου ο οποίος όμως είχε πολύ ωραία υφή, στην κρουστά από τα arancini με ριζότο μιλανέζε έλειπε η φινέτσα και η γέμιση μου φάνηκε λίγο άτονη, αν και η κρέμα παρμεζάνας είχε και νοστιμιά και απαλή υφή. Επίσης είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από την πίτσα. Ωραίο το ζυμάρι της με τη ναπολιτάνικη σαμπρέλα να είναι αρκετά αεράτη και κυψελωτή, όμως τα υλικά δεν έδεσαν με την σάλτσα κι εκείνο το picante που υποσχόταν η εκφώνηση της τελικά έμεινε ανεκπλήρωτο. 

Η εικόνα βελτιώνεται αισθητά στα ζυμαρικά: απολαυστική η cacio e peppe με pecorino Sardo και πιπέρι Σετσουάν σε μια ζυγισμένα πυκνή και πικάντικη σάλτσα, ενώ και στην aglio olio με άγριο σκόρδο, pepperoncino και crispy bread, τα ζυμαρικά ήταν βρασμένα al dente με ακρίβεια δευτερολέπτου. Φαίνεται πως καθώς περνούσε η ώρα η κουζίνα ανέβαζε στροφές κι έτσι ακόμη και ένα μοσχαρίσιο black Angus κομμένο σε tagliata ήρθε σωστά αλατισμένο και με υποδειγματικό ψήσιμο, οι δε τηγανητές πατάτες που το συνόδευαν ήταν κόλαση. Με τα επιδόρπια δεν τρελάθηκα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ήταν πολύ συμπαθητικά, με το tiramisu να τερματίζει οριακά πρώτο σε σχέση με το semifredo al limone.