Pappu: Μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη στο Περιστέρι

Μπορεί να χτυπάει κάπως άκομψα το «αναπάντεχα» δίπλα στο «ευχάριστη έκπληξη», αλλά δεν το λέω ασφαλώς με σκωπτική διάθεση. Έχοντας δοκιμάσει αρκετές φορές τη κουζίνα του Θωμά Μάτσα στο διάστερο πλέον Alemagou, σίγουρα περίμενα από το Pappu που άνοιξε πριν από τέσσερις μήνες, αν μη τι άλλο μια απολαυστική εμπειρία. Αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν πήγα μέχρι το Περιστέρι έχοντας μεγάλες προσδοκίες. Κι αυτό γιατί σπανίως οι επιμέλειες αποδεικνύονται μακροπρόθεσμα αποτελεσματικές, ενώ μια από τις «πληγές» αυτών των εστιατορίων είναι η αστάθεια στις επιδόσεις τους. 

Στο Pappu όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Μανώλης Καλιτσουνάκης μαζί με τον Δημήτρη Τσαγκαδά και τον Χρήστο Μινάι δούλευαν στο Alemagou για κάποια φεγγάρια κι εκτός από φίλοι αποφάσισαν να γίνουν και συνέταιροι. Το όνομα του εστιατορίου είναι ένας φόρος τιμής στον παππού του Μανώλη Καλιτσούνακη, ο οποίος έχτισε κάποτε το κτήριο. Το όνομα «Pappu» σε συνδυασμό με το ότι σέρβιραν σεβίτσε, με αποθάρρυνε αρκετές φορές από το να πάω. Όταν όμως τελικά δοκίμασα το σεβίτσε τους, είπα "κάτι γίνεται εδώ". Κι όντως γίνεται. 

Για τον διάκοσμο του Pappu με τις περιμετρικές τζαμαρίες, την μεγάλη ανοιχτή κουζίνα με τη μπάρα και τα stools, τον προσεγμένο φωτισμό που πέφτει όμορφα πάνω στο τραπέζι και ένα σωρό ακόμη βιομηχανικού στυλ στοιχεία που διατρέχουν την αισθητική του, έβαλαν κυρίως το χέρι τους οι τρεις τους, αφήνοντας τις γεύσεις στα χέρια του Θωμά Μάτσα και του Φάνη Αθανασιά.

Το μενού, μαζί με τα δυο επιδόρπια, έχει δεν έχει είκοσι πιάτα, ενώ η κορυφαία σχέση ποιότητας και τιμής το κάνουν ακόμη πιο ελκυστικό. Τα υφολογικά του χαρακτηριστικά παραπέμπουν σε μια ελληνική μπιστρονομία που αγαπάει να αποδίδει τις σπεσιαλιτέ της κρατώντας καλές ισορροπίες ανάμεσα στη δημιουργικότητα και στη comfort νοστιμιά. Η κουζίνα έχει μια αδυναμία στις οξύτητες και δεν το κρύβει: στα περισσότερα πιάτα δουλεύουν μια χαρά, ωστόσο στον ταραμά ήταν τόσο αιχμηρό το λεμόνι, με αποτέλεσμα να χάνεις αρκετή από την θάλασσα του. Στο Pappu δοκίμασα ίσως τα ωραιότερα βλήτα που έχω φάει τα τελευταία δυο χρόνια στην Αθήνα. Ήρθαν βρασμένα στην εντέλεια, σε υποδειγματικά δροσερή θερμοκρασία και με την ξεχωριστή γεύση τους να δένει άψογα με μια έξυπνη σάλτσα από Bloody Mary, κατίκι Δομοκού και σταφύλια. Το επόμενο γκολ μπήκε από τα αποδυτήρια με μια μελιτζάνα, τόσο μελωμένη και φίνα, με απαλή κρέμα από ταχίνι και μυρωδικά, που θα μπορούσε εύκολα να σταθεί σε μενού εστιατορίου που έχει δυο αστέρια FNL ή σε lunch μονάστερου στο Λονδίνο. Στο ίδιο μενού θα μπορούσαν να υπάρχει και το πιάτο με τις αγγινάρες: οι καρδιές τους είχαν ραφιναρισμένο ψήσιμο, η υφή και η πυκνότητα του πουρέ ήταν πολύ καλή και τα τσιπς βγήκαν από δεξιοτεχνικό τηγάνι. 

Όταν πήρα μια μπουκιά από τη τέλεια ψημένη σφυρίδα που συνοδευόταν με πουρέ κολοκυθιού και φανταστικό αυγολέμονο, φλέρταρα έντονα με την ιδέα να βαθμολογήσω το Pappu με 7.5/10, αλλά μια αδύναμη cacio e peppe με καβουρμά και το εντελώς άτεχνο επιδόρπιο με γιαούρτι, λευκή σοκολάτα και εσπεριδοειδή δεν μου το επέτρεψαν. Στον αντίποδα το κρεμέ από μαύρη σοκολάτα με καφέ, φυστίκι Αιγίνης και εξαιρετικό αφρό από χαλβά μου άρεσε αρκετά. Το Pappu είναι ήδη ένα πολύ ενδιαφέρον εστιατόριο που έχει τα φόντα να διαπρέψει σε μια κατηγορία εστιατορίων όπου η Αθήνα πονάει και δεν είναι άλλη από εκείνη όπου μπορεί κάποιος να φάει σε ένα πραγματικά καλό επίπεδο με λιγότερα από πενήντα ευρώ. Η κουζίνα του δείχνει για την βρεφική ηλικία της μια δυναμική που σπάνια συναντάμε τόσο νωρίς σε αθηναϊκά εστιατόρια, έχει ένα βαθμό φιλοδοξίας χωρίς να είναι επιτηδευμένη, χρησιμοποιεί υλικά υψηλής ποιότητας και η κλασική τεχνική της σπανίως οδηγεί σε στραβοπατήματα. Ελπίζω μόνο σύντομα να βελτιωθεί και η - κάπως υποβαθμισμένη σε σχέση με το πως θα μπορούσε να είναι - εικόνα του κρασιού.

*Φωτογραφίες: Άννα Τασιούλα