Malconi’s (updated): Διαχρονικά επιτυχημένο και πιο «gastropub» από ποτέ

Το Malconi’s έσκασε σαν μετεωρίτης στο Κολωνάκι το 2011, μεσούσης της οικονομικής κρίσης και ακριβώς εκείνη τη περίοδο που η πάλαι ποτέ κοσμική πιάτσα, παρά τις αξιόλογες προσπάθειες κάποιων εστιατόρων να την κρατήσουν στη ζωή με τονωτικές ενέσεις, άρχιζε σιγά σιγά να προβάρει τις πλερέζες για μια μαύρη πενταετία που ήταν προ των πυλών. Θυμάμαι σαν τώρα, την εντυπωσιακή άφιξη του Malconi’s εκείνη τη περίοδο, το οποίο a propos είναι συνομήλικο με το FNL, και τους λόγους για τους οποίους μου έκανε από την αρχή παραπάνω από ένα κλικ. Με το που ξεκίνησε να λειτουργεί μάζεψε σχεδόν όλη τη κοσμική Αθήνα, αλλά ποτέ δεν είχαν το τουπέ που συναντούσαμε τότε σε άλλα παρεμφερή μαγαζιά. Όμως, δεν ήταν μόνο εκείνη η ευγενής χαλαρότητα και τα πιο ανεπιτήδευτα vibes που το διαφοροποιούσαν. Η έμφαση που δόθηκε στη κουζίνα από τη πρεμιέρα του κιόλας, το έκανε να ξεχωρίζει, κι έτσι χωρίς λεονταρισμούς, τυμπανοκρουσίες και περιττές φανφάρες έχτισε ένα αξιόλογο γευστικό προφίλ με συνέπεια και σταθερότητα, το οποίο καταπιάστηκε με την τάση του comfort food, στο πιο κοσμοπολίτικό βέβαια και με ξεκάθαρο ιταλικό πρόσημο, πολύ πριν αυτή γίνει «επιδημία» στη πρωτεύουσα. Ο σεφ Γιάννης Κοσμαδάκης που πιλοτάρει μαεστρικά τη κουζίνα του Malconi’s όλα αυτά τα χρόνια κρατώντας τους τόνους χαμηλά έδειξε νωρίς-νωρίς τις δυνατότητες του, αφήνοντας τον χρόνο να δουλέψει ευεργετικά υπέρ των γεύσεων. Τις προάλλες που πήγα για φαγητό, δοκιμάζοντας μεταξύ άλλων κι ορισμένα νέα πιάτα του, αναλογίστηκα ότι σε σχέση με το παρελθόν, το Malconi’s του Αντώνη Κονιάκου είναι πλέον ένα άλλο εστιατόριο. Αυτή η εξέλιξη άρχισε να διαφαίνεται έντονα το 2017, ενώ την πιστοποίησε επίσημα και ο θεσμός των FNL Best Restaurant Awards, δίνοντας στο εστιατόριο μια πενταετία σχεδόν μετά το άνοιγμα του, ένα αστέρι για τις πραγματικά πολύ καλές επιδόσεις που σημείωνε. Αξίζει ακόμα να πω ότι από τη στιγμή της βράβευσης την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα, δε με διέψευσε σε καμία από τις επισκέψεις μου. Ακόμη και όταν ο σεφ είχε το ρεπό του, τα πάντα κυλούσαν σαν να ήταν εκεί. Αν κρίνω, τώρα, από το πιο πρόσφατο δείπνο μου εκεί, σας λέω με βεβαιότητα ότι η κουζίνα του Γιάννη Κοσμαδάκη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο καλύτερο σημείο της. Μπορεί να μην μεταπηδά προς το παρόν στο επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, το οποίο ως επί το πλείστον βέβαια κατακτούν γαστρονομικά εστιατόρια, αλλά είναι πρώτη φορά πάνω από τον ούτως ή άλλως υψηλό βαθμός της (7/10 από το 2017) και κοντεύει στα μέσα της διαδρομής για το 7.5 /10. Σημειώστε επίσης ότι πρόκειται για ένα εστιατόριο το οποίο ανοίγει κάθε μέρα από τις δώδεκα το μεσημέρι, οπότε ο μέρος όρος των κουβέρ ξεπερνάει τις περισσότερες φορές κατά πολύ τα εκατόν πενήντα. Το λες και θρίαμβο.

Το μενού ανθολογεί μια σειρά από πληθωρικές σπεσιαλιτέ οι οποίες παρά τη ρουστίκ ραχοκοκαλιά τους, έχουν πλέον και αρκετές λεπτομέρειες που δίνουν στα πιάτα αυτό το κάτι παραπάνω. Ένα διακριτικό αλλά εμφανές ραφινάρισμα, μια ενδιαφέρουσα σπίθα που κουμπώνει όμορφα στην οικεία αίσθηση των γεύσεων. Να, για παράδειγμα, το μοσχαρίσιο ταρτάρ από black angus (€18) σερβίρεται απλωμένο στο πιάτο, έτσι που με μια πρώτη μάτια το περνάς για καρπάτσο. Καρυκεύεται ισορροπημένα με τσίλι, σχοινόπρασο, λεμόνι, φαγόπυρο και λευκή μπουράτα, ενώ από πάνω βάζει την πινελιά του ένας καπνιστός κρόκος αυγού, βάφοντας τη γεύση του με τα χρώματα του ξυλόφουρνου. Αν μάλιστα παίξετε και με τα διάφορα εξαιρετικά ψωμάκια που έρχονται στην αρχή, εκεί θα δείτε τη χαρά που μπορεί να δώσει ένα comfort food υψηλών προδιαγραφών. Καλύτερα από κάθε άλλη φορά ήρθαν και τα βασιλικά χτένια (€6/τμχ) με άψογο ψήσιμο και αρωματικό βούτυρο με μια γοητευτική και λεπτοδουλεμένη ένταση, που σε κάνει να μπεις στο πειρασμό να επιστρέψεις το κέλυφος άδειο. Άλλη σπεσιαλιτέ που με κέρδισε ήταν ένα υποδειγματικά ψημένο φαγγρί (€24), φοβερά νόστιμο, με λευκά σπαράγγια που τον συνόδευε μια εκπληκτική beurre blanc με βελούδινη υφή και έναν υπαινιγμό από wasabi, τόσο ώστε να δώσει στη σάλτσα μια κεντημένη ένταση που σου σταμπάρεται στο μυαλό. Ο homemade καπνιστός σολωμός (€14) είναι καλός, το αρκετούτσικο finger lime του πάει αρκετά, αλλά η έντονη κι αιχμηρή κρέμα από horseradish στο πλάι κάνει χαλάστρα στην αρμονία του πιάτου. Περνώντας στο κεφάλαιο pasta, ο Κοσμαδάκης περνάει τις εξετάσεις με πολύ καλό βαθμό: τα spaghetti (€24) έχουν εξαιρετική al dente υφή και μια κρεμώδη μπίσκ που δένει ολόσωστα με την γενναιόδωρη ποσότητα αχινού και αυγοτάραχου. Απολύτως comfort αλλά και με μια λεπτότητα που ευωδιάζει θάλασσα. Στις surf & turf ταλιατέλες με τον αστακό (€28), όλα τα λεφτά είναι μια εθιστικά νόστιμη σάλτσα από sobrassada. Κλείσαμε με ένα νοστιμότατο, λεπτοκομμένο σνίτσελ (€22), με ίσως παραπάνω από όση προσωπικά αντέχω βουτυράτη κρούστα κι ένα απολαυστικό στιφάδο με short ribs, ίσως το πιο ανάλαφρα φτιαγμένο που έχω δοκιμάσει εδώ και πολλά χρόνια. Κρατήστε χώρο για τα αναβαθμισμένα επιδόρπια, σε αντίθεση με μένα που μετά βίας πήρα δυο πιρουνιές από την καλοφτιαγμένη κι όμορφη Baked Alaska (€9) με κέικ σοκολάτας, κρέμα gianduja και λεμόνι confit, η οποία σε κάθε περίπτωση ταΐζει άνετα δυο, μπορεί και τρία άτομα, αν έχει προηγηθεί μακρόσυρτο φαγοπότι. Το κουκλίστικο κηπάκι του Malconi’s, ανακαινίστηκε πρόσφατα με καλαίσθητο στυλ δίνοντας στον χώρο έξτρα πόντους και άπλα. Αξίζει να καθίσετε εκεί, αν και στη δική μας περίπτωση η υπερβολική φασαρία από τον πολύ κόσμο κάποια στιγμή με κούρασε. Μπορεί όμως κι εγώ μεγαλώνοντας να μην αντέχω τόση βαβούρα. Όχι, βέβαια ότι αυτό θα με εμποδίσει να επιστρέψω σύντομα μέχρι εκεί.