Καραβίτης: Εικόνες και γεύσεις μιας άλλης εποχής

Που λέει ο λόγος δεν υπάρχει κείμενο να έχει γραφτεί για τον ιστορικό Καραβίτη στο Παγκράτι και που να μην αναφέρει πως ήταν ένα από τα αγαπημένα στέκια του Μάνου Χατζιδάκι. Ακόμα κι εγώ την πρώτη φορά που πέρασα τη πόρτα του, όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, αυτή ήταν η αφορμή που πήγα κι εκεί και στον Μαγεμένο Αυλό. Ο Χατζιδάκις έμενε στην γειτονιά όποτε τα τιμούσε και τα δύο δεόντως. Δεν το λέω αυτό καθόλου για κακό, αν και ποντάρω πως δεν θα του πολυάρεσε - για να το θέσω κομψά - να είναι μέρος ενός μάρκετινγκ που δεν αφορούσε τη δουλειά του.

Πάμε παρακάτω ή μάλλον παραπίσω μια και αυτή η all time classic, πλέον, ταβέρνα ξεκίνησε πριν από περίπου έναν αιώνα ως ένα μαγαζάκι που προμήθευε τη γειτονιά με κάρβουνα. Ήταν όμως να μη κάνει την αρχή η σύζυγος του Καραβίτη, Ισμήνη Λινάρδου. Έβγαλε πρώτα κάποια μεζεδάκια σε γνωστούς και φίλους, που δεν ήθελαν να πίνουν ξεροσφύρι το κρασί κι αυτό ήταν. Τα υπόλοιπα κύλησαν σαν το νερό. Όταν πέθανε ο Καραβίτης, δώσαν στη ταβέρνα το όνομά του, μέχρι τότε λεγόταν αλλιώς. Το ωραίο, τώρα, είναι ότι παρότι κουβαλάει έναν αιώνα στη πλάτη του, παραμένει απολύτως διαχρονικό, πολύ νοικοκυρεμένο, με αξιοπρεπές φαγητό και μεγάλο ατού την απέναντι χάρμα οφθαλμών αυλή στην οποία βέβαια γίνεται πατείς με πατώ σε. 

Περνούσα τις προάλλες απέξω και δεν της αντιστάθηκα. Αν και αργά ένα τραπεζάκι ήταν διαθέσιμο όλο κι όλο. Άλλωστε δε χρειάζεται έξτρα επιχείρημα αυτή η ομορφιά από τα παλιά. Μοιάζει πραγματικά σαν σκηνικό ταινίας, από εκείνα που νομίζεις ότι σε λίγο κάποιος θα σου φωνάξει «Γράφουμε!». Μου άρεσε και το σέρβις το οποίο είναι σβέλτο, ευγενικό και άμεσο, τώρα αν τους θυμίσεις και μια μπίρα που καθυστερεί δεν έγινε και τίποτα. Θα έχετε ίσως ακούσει για τα φοβερά κεφτεδάκια του Καραβίτη, τα οποία όντως «λένε» και με το παραπάνω αν και όταν πήγα μου ξέφυγαν. Ή εκείνη τη βραδιά δεν ήταν διαθέσιμα ή εγώ είχα παραχαλαρώσει  και δεν τα πρόσεξα στο μενού. Δεν παίρνω κι όρκο. Θυμάμαι όμως ότι τα έψαξα. Από εκεί και πέρα το τζατζίκι τους το βρήκα καλοφτιαγμένο, ενώ στο παρελθόν έχω πετύχει και πιο «ζωντανή» ντομάτα. Μέσα Σεπτεμβρίου ήταν βέβαια δε περιμένω και θαύματα. Τα τηγανητά κολοκυθάκια μου φάνηκαν συμπαθητικά, κρατούσαν ελάχιστο λάδι στη κρουστά τους αλλά είχαν ωραία τραγανότητα και γεύση, οι τηγανητές πατάτες από την άλλη δεν ήταν αξιομνημόνευτες. Θα πήγαινα ξανά όμως για το μερακλίδικο λουκάνικο που ήρθε ζουμερό και νόστιμο. Η σχάρα όμως τα πήγε αρκετά καλά και με τα παϊδάκια τα οποία βέβαια αν και απολαυστικά τα πιο πολλά κομμάτια ήταν χοντροκομμένα, όποτε έχασαν κάποιους πόντους. Κλείσαμε με εξαιρετικό καρπούζι, πληρώνοντας περίπου €25 το άτομο για ένα πλήρες γεύμα. Καθόλου, μα καθόλου άσχημα.