Αλεξάνδρα, καθημερινή πρόταση

Είχα γράψει πριν χρόνια ότι εστιατόρια όπως το «Αλεξάνδρα» λείπουν στην πραγματικότητα από την Αθήνα, «απλά, καθημερινά, προσιτά εστιατόρια που σερβίρουν αξιόλογο φαγητό χωρίς φανφάρες και ντιζαϊνιές». Εξακολουθώ να το πιστεύω, αν και η κρίση πυροδοτεί –ευτυχώς- το άνοιγμα τέτοιων εστιατορίων πια. Ωστόσο το «Αλεξάνδρα», μετά από 21 χρόνια λειτουργίας, δικαιούται πια και τον χαρακτηρισμό κλασικό!

Η πρόσφατη ανακαίνισή του το έχει κάνει πιο ανάλαφρο και όμορφο, ισορροπεί πολύ πετυχημένα ανάμεσα στην μοντέρνα ταβέρνα και το αστικό εστιατόριο που τόσο λείπει από την πόλη. Παράλληλα με την ανακαίνιση, εδώ και λίγα χρόνια, ο Χριστόφορος Σιούνας ψάχνεται και λίγο περισσότερο στην ελληνική κουζίνα. Έχει δώσει ισχυρότερη ταυτότητα στο εστιατόριό του, αποφεύγοντας όλα εκείνα τα «διεθνή» πιάτα που ζημίωναν τον χαρακτήρα του την περασμένη δεκαετία.

Το φαγητό στο «Αλεξάνδρα» ήταν πάντα τίμιο και αξιοπρεπέστατο. Τώρα όμως μπορεί να γίνει και πραγματικά νόστιμο και ενδιαφέρον. Τα πρώτα βήματα έγιναν, ίσως να πρέπει να γίνουν και τα επόμενα. Το μενού δείχνει μια τάση προς την αναζήτηση τοπικών υλικών και συνταγών, πιστεύω ότι η τάση αυτή πρέπει να γίνει ακόμη ισχυρότερη. Επιπλέον όμως, πρέπει και τα ίδια τα πιάτα να αποκτήσουν βαθύτερη νοστιμιά και γευστική ένταση.

Οι λαχανοντολμάδες, για παράδειγμα, είναι αφράτοι και γευστικότατοι, θα ήθελα όμως ένα πιο έντονο και πληθωρικό αβγολέμονο και δεν αντιλαμβάνομαι την λογική του να συνοδεύονται από –πολύ καλές πάντως- τηγανιτές πατάτες που μουλιάζουν μέσα στην σάλτσα. Οι γίγαντες Καστοριάς με σπανάκι και ελιές, χρειάζονται περισσότερο μέλωμα για να αναδείξουν την ωραία πρώτη ύλη. Το κοτόπουλο με χυλοπίτες και γραβιέρα Αμφιλοχίας είναι καλομαγειρεμένο και γευστικό, όμως οι χυλοπίτες παραβρασμένες και κολυμπούν στο λάδι. Διαβάζοντας στο μενού τα «πράσα στον φούρνο με τυρί Μετσόβου και καπνιστό χοιρομέρι» τα λιγουρεύτηκα, όμως το πιάτο ήρθε πνιγμένο στην κρέμα που έκρυβε ακόμη και αυτή την καπνιστή του διάσταση. Από την άλλη, τα ψητά του είναι θαυμάσια, οι πατάτες άψογες, η χορτόπιτα με καλομποκάλευρο νοστιμότατη και η καρυδόπιτα απλά εξαιρετική!

Τα διάφορα «αλλά» που συνοδεύουν την περιγραφή πολλών πιάτων του «Αλεξάνδρα» διορθώνονται εύκολα. Είναι όμως ακριβώς αυτά που μεταμορφώνουν μια κλασική, καμιά φορά παλιομοδίτικη ελληνική κουζίνα σε ενδιαφέρουσα, τοπική γαστρονομία! Και είναι ακριβώς αυτή η κουζίνα που σερβιρισμένη με τόσο άρτιο και φιλικό τρόπο και συνοδευμένη από τα ωραία κρασιά της κάβας του, σε συνδυασμό και με τις πολύ λογικές τιμές του μπορεί να κάνει το «Αλεξάνδρα» ένα πραγματικά ενδιαφέρον εστιατόριο από απλά «τίμιο».