Chefi, νέα άφιξη στο Χαλάνδρι

Το 2014, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, δεν έχουν πάψει να ανοίγουν εστιατόρια στην πόλη. Το αντίθετο θα έλεγα. Μπορεί να κλείνουν επίσης, νομίζω όμως ότι, τελικά, αυτά τα τέσσερα χρόνια βρίσκουν την γαστρονομική σκηνή της Αθήνας πιο ώριμη και αντικειμενικά πλουσιότερη σε επιλογές. Τουλάχιστον σε επιλογές που ενδιαφέρουν τον μέσο πελάτη εστιατορίων. Τα φανταχτερά, wannabe «καλά» εστιατόρια με τις τιμές των €70 και €80 το άτομο έχουν μειωθεί και έχουν αυξηθεί αντίστοιχα τα πιο καθημερινά με τις πιο λογικές τιμές. Συμβαίνει δηλαδή, επιτέλους, αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει από πάντα! Ασφαλώς έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε για να γίνει η «καλή σχέση ποιότητας και τιμής» κοινός τόπος από ευχάριστη εξαίρεση, αναμφίβολα όμως κινούμαστε προς την σωστή κατεύθυνση.

Θα μου πείτε προς τι όλη αυτή η εισαγωγή στην κριτική ενός νέου εστιατορίου. Βρήκα το Chefi συμπαθητικό αλλά με προβλημάτισε. Ο χώρος είναι λιτός, κομψός, άνετος. Η λίστα κρασιών σύντομη, με συμπαθείς επιλογές και κανονικές τιμές. Το μενού μεσογειακό κατά βάση, με ορισμένες έθνικ πινελιές. Τα πιάτα αρκετά καλοφτιαγμένα, αλλά χωρίς κάποια ιδιαίτερη ταυτότητα ούτε στην σύλληψή τους, ούτε στην εκτέλεσή τους, ούτε και στα υλικά τους. Οι τιμές οκ, αλλά θα έπρεπε να είναι πιο προσγειωμένες γενικά. Συνολικά το Chefi είναι ένα εστιατόριο που μου μοιάζει εκτός εποχής. Θα ήταν μια χαρά αν άνοιγε, έτσι όπως είναι, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, όμως σήμερα πιστεύω ότι ένα νέο εστιατόριο χρειάζεται μια πιο σαφή ταυτότητα και ένα πιο ξεκάθαρο προϊόν για να πετύχει. Το Chefi κινείται ανάμεσα στο καθημερινό και το επιτηδευμένο, ανάμεσα στο φτηνό και το τσιμπημένο, ανάμεσα στο comfort-food και το πιο απαιτητικό. Και αυτό το «ανάμεσα» είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό που συναντούσαμε συχνά παλιότερα και που θεωρώ στοιχείο μιας ανώριμης εστιατορικής αγοράς.

Αρκετά όμως με τις θεωρίες. Δοκίμασα αρκετά πιάτα από την δροσερή σαλάτα με πρασινάδες και μαυρομάτικα φασόλια με προσούτο και αβοκάντο και καμαμπέρ ψητό σε κρούστα φουντουκιού με μύρτιλο, μέχρι το πολύ ενδιαφέρον ριζότο-χωριάτικη σαλάτα^ κοινώς ριζότο με ντομάτα, φέτα, λίγο κρεμμυδάκι κλπ, ένα καλό πιάτο που θα ήταν ακόμη καλύτερο αν το ίδιο το ριζότο ήταν πιο σωστά χυλωμένο και βρασμένο. Ο σολομός τατάκι ήταν ζουμερός και νόστιμος, αν και μάλλον άσχετος με το υπόλοιπο μενού. Στα κύρια πιάτα, το –αναπόφευκτο- χάμπουργκερ από κιμά Black Angus είναι αρκετά καλό αν και προδίδεται από το υπερβολικό ψωμάκι του, ενώ δεν θεωρώ ότι η μελιτζανοσαλάτα είναι ο ευτυχέστερος συνδυασμός. Η αντρεκότ από μοσχάρι γάλακτος είναι παντελώς αδιάφορη, οι τηγανιτές πατάτες μέτριες και η σος μουστάρδα-μανιτάρια αδύναμη. Τέλος, τα επιδόρπια ήταν πολύ καλοφτιαγμένα και ανάλαφρα.