Ένας Χάνος έξυπνος και φιλικός

«Τί κοιτάς – ή τί χάσκεις – σαν χάνος;», συνηθίζαμε να λέμε όποτε κάποιος έμενε μας κοιτούσε άφωνος κι αποσβολωμένος. Χρειάστηκε, όμως, να δω από κοντά φρεσκοψαρεμένους χάνους, με το μάτι γουρλωμένο και το στόμα ορθάνοιχτο και ν’ ακούσω τους ψαράδες να περιγράφουν πώς ορμάνε και τσιμπάνε το δόλωμα για να καταλάβω τι σχέση έχουν οι χάνοι με την αδυναμία έκφρασης ή αντίδρασης. Δεν μου είχε περάσει, βέβαια, από το μυαλό πως θα συνδεόταν με τους άγριους Χάνους του Τσίνγκις Χαν∙ τί δουλειά να έχει ο ταλαίπωρος Σερρανέλλος ο αιγίσκος, ένα από τα πιο μικρόσωμα μέλη της οικογένειας των Σερρανίδων, με τους τρομερούς Μογγόλους μαχητές;

Αυτά κι άλλα παρόμοια, σχετικά με τους χάνους που, αν ευτυχήσουν να πέσουν σε μαστόρικο τηγάνι για να ξεροτηγανιστούν, αποδεικνύονται εξαιρετικός μεζές, παρά τη λιγοστή τους σάρκα, σκεφτόμουν καθώς περπατούσα στην οδό Νίκης, κάποιο βράδυ της άνοιξης, κατευθυνόμενη προς τον Χάνο, που άνοιξε, πριν λίγο καιρό, στο κέντρο της Αθήνας στοχεύοντας να ικανοποιήσει και τα ψαροφαγικά μας γούστα όσων τριγυρνάνε στο κέντρο της πόλης.

Το μπλε του βυθού, χρώμα φετίχ για κάθε εστιατόριο που αυτοπροσδιορίζεται ως seafood & wine restaurant, λειτουργεί χαλαρωτικό ακόμα και μέχρι το μικρό ανυψωμένο deck του πεζοδρομίου, όπου βρίσκονται αρκετά τραπέζια.

Ο κατάλογος προτείνει καταρχήν ωμά και παστά ψάρια, ποικιλίες θαλασσινών ορεκτικών, καθώς και μύδια, στρείδια, γυαλιστερές, κυδώνια και λοιπά όστρακα – όχι απλώς ωμά ή αχνιστά, αλλά και αρτυσμένα, με απρόσμενα στοιχεία. Για παράδειγμα τα στρείδια που σερβίρονται με σάλτσα εσπεριδοειδών και ροδιού ή γκρατινάρονται με σπανάκι – όπως επιτάσσει η συνταγή Rockefeller, την οποία αφιέρωσαν κάποτε στο διάσημο Αμερικανό, που έγινε συνώνυμο του αμύθητου πλούτου – τέλος, ψάρια, αρθρόποδα και κεφαλόποδα, σε μερίδες ή με το κιλό, που άλλοτε έρχονται μαγειρευτά και άλλοτε σερβίρονται με ζυμαρικά. Σε μια επόμενη επίσκεψη θα δοκιμάσουμε οπωσδήποτε τις γαρίδες με χυλοπιτάκι και Μοσχάτο Λήμνου, που μας έμειναν απωθημένο, παρότι έκαναν εξαρχής κλικ σε όλη την παρέα. Για ένα περίεργο λόγο επιμείναμε στα κεφαλόποδα κι έτσι δοκιμάσαμε το φουλ του καλαμαριού, ήτοι το πολύ νόστιμο spicy καλαμάρι, μαριναρισμένο με πιπέρι καγιέν, μυρωδικά και σπόρους ντομάτας, το πράσινο ριζότο με σπανάκι και φρέσκα αρωματικά βότανα, όπου πάλι πρωταγωνιστούσε το καλαμάρι αλλά και το πικάντικο χταποδάκι με μους καπνιστής μελιτζάνας, miso και μαρμελάδα πράσινης ντομάτας.

Αλλά κι ο κατάλογος του κρασιού, που έχει επιμεληθεί ο Άρης Σκλαβενίτης, είναι ευέλικτος κι αξιοπρεπέστατος. Περιλαμβάνει 35 σοφά διαλεγμένες για τις ανάγκες του καταστήματος ετικέτες από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα. Δώδεκα από αυτές μάλιστα σερβίρονται και σε ποτήρι και ενώ προτείνει και καμιά 10αριά αποστάγματα, που σήμερα πια θεωρούνται must για ένα εστιατόριο ψαροφαγικό κυρίως όταν δίνει έμφαση στα θαλασσινά.

Τελικά αυτός ο Χάνος ούτε αιμοβόρος είναι ούτε χάσκει, είναι έξυπνος, νόστιμος και φιλικός. Θα ξαναπήγαινα.