Η Γωνιά των Γεύσεων: οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν!

Η Αλσούπολη στο GPS μπορεί να μην υπάρχει ως περιοχή, μην μασάτε όμως, θα βρείτε τους δρόμους στην Νέα Ιωνία. Αναζητώντας την ιδανική σχέση ποιότητας και τιμής επισκέπτομαι για πολλοστή φορά ημιυπαίθρια εστιατορική σάλα κλεισμένη με νάιλον, με το όνομα «Η γωνιά των γεύσεων». Αχ καταραμένη κρίση! Ούτε φτου δεν θα κάναμε σε έναν τέτοιο χώρο, τουλάχιστον τον χειμώνα, πριν από 2-3 χρόνια και τώρα είναι σχεδόν trendy!

Την πρώτη φορά δεν βρήκαμε τραπέζι, την δεύτερη μεριμνήσαμε εγκαίρως και τα καταφέραμε. Ο χώρος απλοϊκός (για να είμαι επιεικής), η μυρωδιά του σκόρδου διάχυτη (τρώγοντας αργότερα κατάλαβα γιατί), ο κόσμος λίγο από όλα, η διαδρομή για να φτάσουμε στο τραπέζι γεμάτη από συγγνώμες για να κάνει ο ένας λίγο πιο μπροστά, ο άλλος να μαζέψει το καλαθάκι του ψωμιού κλπ, η υποδοχή θερμή, ο ημιυπαίθριος όχι και τόσο. Έρχεται ο κατάλογος (φωτοτυπία) και δεν πετάω και την σκούφια μου. Μεγάλη έμφαση σε ζυμαρικά, ριζότα και κάποια ψιλοαδιάφορα κρεατικά. Λίγο μετά όμως φτάνει ο σεφ-άνθρωπος ορχήστρα και με τα εκτός καταλόγου πιάτα μας ανεβάζει την διάθεση. Είχε βοηθήσει βέβαια πριν και ένα κρουστό και πεντανόστιμο καρπάτσιο από λαβράκι και ο γευστικός μαρινάτος γαύρος. Η έμφαση είναι προφανώς τα ψαρικά και ακολουθούμε τις προτροπές του σεφ. Με πιάτα όπως το ζουμερό, καπνιστό χέλι με μελωμένα όσπρια ή ο χυμώδης -αν και μια ιδέα παραψημένος- κιτρινόπτερος τόνος με μυρωδάτα χορταρικά, η κουζίνα με γεμίζει προσδοκίες. Αφήστε που οι ζοχοί είναι al dente βρασμένοι και όλο άρωμα! Έτσι θεωρώ άτυχη στιγμή μια αδιάφορη καπνιστή μελιτζάνα ή τις λιωμένες γαρίδες σε λαδοπιωμένη κρούστα πατάτας. Όμως τα κύρια πιάτα που ακολουθούν με ολιγόλεπτη διαφορά το ένα από το άλλο (ο σεφ-μετρ είναι μόνος στην κουζίνα και μας είχε προειδοποιήσει) δεν με πείθουν. Ένα ριζότο με τρούφα είναι παραβρασμένο και μοιάζει με σούπα, τα σπαγκέτι με βόνγκολες συμπαθή αλλά το σκόρδο καλύπτει τα πάντα, το ίδιο και στο κριθαρότο με γαρίδες που έκαιγε από την σκορδίλα σε βαθμό που δεν κατάλαβα καν το τζίντζερ που είχε μέσα. Για άρωμα γαρίδας βέβαια ούτε κουβέντα.

Για να μην τα πολυλογώ αν ένα εστιατόριο δικαιούται τον χαρακτηρισμό «άνισο» νομίζω ότι είναι αυτό. Ο σεφ είναι γεμάτος καλές προθέσεις και έχει σίγουρα δυνατότητες και μεράκι, δεν είμαι όμως σίγουρος ότι έχει τις προϋποθέσεις στην κουζίνα του να βγάλει πραγματικά σωστό αποτέλεσμα. Α ναι! Και σίγουρα δεν τα καταφέρνει στα γλυκά, εδώ μιλάμε για πανωλεθρία! Πάμε τώρα και στο φλέγον θέμα της τιμής. Αν προσέξετε σίγουρα μπορείτε να φύγετε με έναν λογαριασμό γύρω στα €30-35 το άτομο ίσως και με ένα φτηνό μπουκάλι κρασί ανά δύο. Εμείς δεν προσέξαμε, φάγαμε και ήπιαμε λίγο παραπάνω και τελικά πληρώσαμε €55 το άτομο. Και η αλήθεια είναι ότι σε εστιατόρια που παραγγέλνεις μεζέδες στην μέση ξεφεύγεις εύκολα, πάντως τα €55 μου κακοφάνηκαν δεδομένου του χώρου βασικά.

Ο δρόμος για την αναζήτηση ενδιαφέρουσας γαστρονομίας σε προσιτές τιμές είναι ακόμη ακανθώδης στην Αθήνα και καμιά φορά αυτά που παραχωρείς δεν αξίζουν τα λίγα ευρώ στη διαφορά τιμής.