The Hinds Head: Η υπέροχη pub του Heston Blumenthal στο Bray

Αλλά επειδή η ζωη παίζει περίεργα παιχνίδια το βράδυ που πήγα εγώ συνέβη το εξής: Το άρωμα του 15^ου αιωνα σε συνδυασμό με τήν τυπική βρεττανική πελατεία-πιο cliché δεν έχεις- ήρθε να σπάσει ζευγάρι Ελλήνων με το προεφηβικής ηλικίας παιδάκι τους συνοδευόμενο από φίλη τους με το δικό της τερατάκι. Και ζήσαμε μαγικές στιγμές γιατί κάθε απόφαση ήταν κι ένα δράμα (που θα καθήσουμε, τι θα φαμε, πόσα αστερια εχει ο Χέστον, ποιος ξερει να οδηγεί καλύτερα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου κτλ) παιγμένο ειδικά από τους άντρες με τέτοιο νάζι και σκέρτσο που θα το ζήλευε και η Αλίκη και από τις γυναίκες με πολύ μαγκιά ειδικά όταν η μία «διέταξε» τον άντρα της να σταματήσει να σκαλίζει τη μύτη του.

Όπως καταλαβαίνετε για να αποσπάσω την προσοχή μου από το εργάκι στο διπλανό τραπέζι παρήγγειλλα το μισό κατάλογο, σοφή επιλογή όπως αποδείχτηκε γιατί το μενού που είναι ένα μείγμα από ιστορικές και παραδοσιακές εποχικές συνταγές έκρυβε μικρά αριστουργήματα φτιαγμένα από τον πολύ ταλαντούχο σεφ Kevin Love.

Θα ξεχωρίσω ένα πιάτο τόσο εμβληματικό σχεδόν όσο και το περίφημο μανταρίνι στο Dinner. Μια μους από συκωτάκια κοτόπουλου μπρυλέ με την καραμέλα να σπάει και ν’αποκαλύπτει μια αέρινη, ελαφριά και αρωματική κρέμα συνοδευμένη με μια φέτα ζεστό ψωμί ένα πιάτο που θα ταίριαζε απόλυτα σε οποιοδήποτε μεγάλο εστιατόριο. Μια εξαιρετική σαλάτα με πάπια και σπαράγγια ξεχείλιζε από αρώματα και οι μικρές μπουκιές βακαλάου φτιαγμένες με 3 διαφορετικούς τρόπους ήταν ένα γευστικό σνακ μαζί με τις περίφημες τριπλοτηγανισμένες πατάτες που από εδώ ξεκίνησαν την πορεία τους. Τα 2 ψάρια που δοκίμασα ένα με σως από μύδια κι ένα με horseradish μου απέδειξαν πως η κουζίνα ξέρει να χειρίζεται άψογα λεπτές γεύσεις και φίνα αρώματα αλλά και βόμβες υδατανθράκων όπως το macaroni cheese τελειωμένο στο φούρνο με μια κρούστα ψωμιού κι ένα ολόκληρο κρόκο αυγού πάπιας.

Το παιχνίδι συνεχίστηκε στα γλυκά με το παράξενο Wassailing και το Chocolate Wine Slush ένα γλυκό που εμφανίστηκε το 1660 το ονόμαζαν Ινδικό νέκταρ και θεωρούνταν αφροδισιακό. Το δείπνο έκλεισε μ’ένα ποτήρι vintage Armagnac του 1986 από τον μικρό αλλά πολύ ενδιαφέροντα παραγωγό  Clos Martin.

Είχα να έρθω περίπου 3 χρόνια στο Hinds head και η εξέλιξη του είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Λίγο το σέρβις είναι ανομοιόμορφο αλλά δικαιολογείται ως στοιχείο συμβατότητας με το περιβάλλον και τους ρυθμους της εξοχής. Και η εκδρομή μέχρι το Bray αξίζει από κάθε άποψη.

ΒΑΘΜΟΣ: 7.5 / 10

Email: [email protected]

Twitter: @drstat