Έτσι… χωρίς πρόγραμμα.

Χθες σε ένα τραπέζι επαγγελματιών και φανατικών φίλων του κρασιού η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από δυο θέματα… Το κρασί και την κρίση. Το πρώτο μοιραία απόρροια μιας βραδιάς πνιγμένης σε Savennieres, Musigny και Rioja. Το δεύτερο αναπόφευκτο κακό των τελευταίων δύο ετών.

Πίνοντας σπουδαία κρασιά, ένας φίλος γνώστης με ακραίες απόψεις αλλά και ακραίο ήθος και πατριωτική (με την καλή έννοια) συνείδηση έλεγε πως έχει αποφασίσει να ενισχύσει με όποιον τρόπο μπορεί τα ελληνικά προϊόντα και πολλά άλλα ενδιαφέροντα που δεν είναι όμως η στιγμή να αναλύσουμε. Βέβαια είχε πλάκα αν σκεφτούμε ότι την ώρα που μιλούσε με πάθος για τον Σιγάλα, για την θρυλική Νάουσα του Μπουτάρη του 1969, για την εξίσου θρυλική Cava Tsantali της ίδιας χρονιάς και άλλα σπουδαία ή εν δυνάμει σπουδαία κρασιά, ταυτόχρονα όλοι μαζί πίναμε Βουργουνδίες και Ριόχες! Όμως έτσι είναι το κρασί. Από την φύση του δεν γνωρίζει σύνορα, η ποικιλία είναι καταγραμμένη μέσα στο DNA του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πλέον σημαντικότατα ελληνικά κρασιά που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.

Δεν θα μιλήσω και εγώ για κρασί. Ο Ντίνος Στεργίδης στο «Αμπελοτόπι» του και ο Γιώργος Φλούδας στο «Log Book» του τα λένε συχνά-πυκνά. Το θέμα όμως είναι ότι αυτή η πρωτοφανής κρίση πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Πρέπει να ανακαλύψουμε και να προβάλλουμε τα ποιοτικά ελληνικά προϊόντα. Και φυσικά, πριν από αυτό, πρέπει να αρχίσουμε να παράγουμε ποιοτικά ελληνικά προϊόντα. Θα μου πείτε δεν το κάνουμε ήδη; Σε ένα βαθμό ναι. Αλλά δεν φτάνει. Χρειάζονται περισσότερα, καλύτερα, σωστότερα τιμολογημένα, αρτιότερα συσκευασμένα, εξυπνότερα προβεβλημένα και αποτελεσματικότερα πουλημένα. Από εκεί και πέρα όμως είναι και χρέος όλων μας να τα υιοθετήσουμε, να τα προβάλλουμε και να τα απολαύσουμε. Δεν λέω να κυλήσουμε σε ακραίο σωβινισμό, ούτε να θυμηθούμε κατ’ ανάγκη τις ημέρες του «Εισαγόμενου».

Η κοινωνία έχει αλλάξει, η παγκοσμιοποίηση είναι εδώ και ότι και να γίνει με την Ελλάδα δεν θα καταλήξουμε –ελπίζω- σαν την Αλβανία του Χότζα. Όπως όμως δεν γίνεται να ζούμε αποκομμένοι από τον κόσμο, έτσι δεν γίνεται να ζούμε και αποκομμένοι από την παράδοση μας.