Τα υλικά στο προσκήνιο.

Διάβαζα στο Globe-Eater της εβδομάδας ότι πάνω στο τραπέζι του pop-up French Laundry που άνοιξε ο τριάστερος Thomas Keller στο Λονδρέζικο Harrod’s για δέκα μέρες, υπήρχε ένα 26σέλιδο βιβλίο με όλους τους παραγωγούς και προμηθευτές των υλικών που χρησιμοποίησε στο εστιατόριό του! Τι ωραία ιδέα! Μήπως αυτή δεν είναι η μισή δουλειά ενός καλού σεφ; Να βρίσκει τα καλύτερα υλικά για την κουζίνα του;

Το sourcing των υλικών στο Λονδίνο είναι κυρίαρχη τάση εδώ και λίγα χρόνια. Και μπορεί ένα 26σέλιδο βιβλίο να είναι ένα ακραίο δείγμα αυτής της τάσης, όμως σε πάρα πολλά εστιατόρια του Λονδίνου ο κατάλογος γράφει στρείδια από το τάδε μέρος, rib-eye από την δείνα φάρμα και ούτω καθεξής!

Στην Ελλάδα; Τι γίνεται στην Ελλάδα; Το Milos στο Hliton προσπαθεί να δώσει ονοματεπώνυμο σε κάποια από τα προϊόντα του. Πόσοι όμως μιμούνται το παράδειγμά του; Υπάρχουν εστιατόρια που πραγματικά ψάχνουν το κομμάτι της πρώτης ύλης. Δεν το γράφουν όμως! Ντρέπονται; Φοβούνται μην τους κλέψουν την ιδέα; Ή απλά δεν αντιλαμβάνονται την σκοπιμότητα; Και όμως το εστιατόριο, ο σεφ, είναι οι φυσικοί πρεσβευτές της καλής πρώτης ύλης. Και μπορεί κάποιοι να λένε rib-eye Black Angus Αργεντινής, αλλά γιατί το Base Grill ας πούμε να μην γράφει στον κατάλογο ότι η θαυμάσια σπαλομπριζόλα του είναι από τον τάδε παραγωγό, στο τάδε μέρος κλπ; Γιατί να μην προσπαθούν όλοι να δώσουν ονοματεπώνυμο στα καλά προϊόντα που χρησιμοποιούν;

Το ότι είναι ένα πολύτιμο εργαλείο marketing είναι σίγουρο. Επιπλέον όμως δεσμεύει τους ίδιους στην αναζήτηση της ποιότητας, δεσμεύει τους παραγωγούς να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους γιατί «παίζουν» το όνομά τους και φυσικά εκπαιδεύουν τον καταναλωτή να αναζητά και να γεύεται το καλύτερο. Να πάψει να βολεύεται με το χύμα, το ανώνυμο, το μέτριο. Και πέρα από όλα αυτά βέβαια, βοηθούν τα ελληνικά προϊόντα ιδιαίτερα να γίνουν πιο εξωστρεφή, να κερδίσουν την αναγνώριση που πολλά από αυτά αξίζουν.