Τέλος εποχής

Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση και το edito του FnL, που βγαίνει μια μέρα νωρίτερα, δεν έχει καμιά σχέση με γαστρονομία, κρασί ή ταξίδι.

Πριν λίγο ανακοινώθηκε επισήμως το κλείσιμο των εκδόσεων Λυμπέρη, μόλις λίγους μήνες μετά το ναυάγιο της Imako του Πέτρου Κωστόπουλου. Μέσα στο κλίμα των ημερών με απεργίες, κυβερνητική κρίση, μέτρα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, φαντάζομαι ότι πολλούς δεν τους απασχολεί και τόσο η είδηση. Ίσως πολλοί να επιχαίρουν και για τον «θάνατο του life-style», άλλωστε οι Έλληνες αρεσκόμαστε στις βαρύγδουπες εκφράσεις, στους αφορισμούς, στη χαιρεκακία.

Για όλους εμάς όμως που ζήσαμε από μέσα –άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο- την άνοιξη του περιοδικού τύπου στην Ελλάδα, η σημερινή είδηση σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Και αυτό –είτε θεωρείται λιγότερο είτε περισσότερο σημαντικό- είναι λυπηρό.

Δεν θα πω τα αυτονόητα, ότι τέτοιες ώρες όλοι σκεφτόμαστε φίλους, συναδέλφους, συνεργάτες κλπ, άλλωστε τα λόγια είναι εύκολα και είμαι βέβαιος ότι τα μέσα και το διαδίκτυο έχουν ήδη πλημμυρίσει βαρύγδουπες εκφράσεις. Οπότε επιτρέψτε μου να αποφύγω τόσο την αυτονόητη δημόσια συμπαράσταση στους εργαζομένους, όσο και την κριτική για τους εκδότες που δημιούργησαν ουσιαστικά τον περιοδικό τύπο στην Ελλάδα. Και φυσικά δεν πρόκειται να μιλήσω για το «αμαρτωλό» life style και δεν θα συμβάλλω βέβαια σε όλες τις βλακείες που θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τις επόμενες μέρες.

Θα πω απλά ότι ένα καλό περιοδικό σε κάνει να «ταξιδεύεις», οφείλει να σε κάνει να «ταξιδεύεις», σε κάνει να ονειρεύεσαι, να φαντασιώνεσαι. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί βέβαια την αμεσότητα και τον πλουραλισμό του ίντερνετ, ούτε την ζωντάνια του ραδιοφώνου ή την μαζικότητα της τηλεόρασης, όμως πουλάει όνειρο καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο μέσο. Και όποιος θεωρεί ότι δεν χρειαζόμαστε το όνειρο στη ζωή μας, είτε εθελοτυφλεί είτε είναι ηλίθιος. Ελπίζω το τέλος της εποχής να σηματοδοτήσει την αρχή μιας άλλης σύντομα.