Όταν είδα για πρώτη φορά το κρασί La Tour Melas, με τη γαλλικής αισθητικής ετικέτα του και τις φράσεις «mise en bouteille au domaine» και « propriétaire à Ahinos (Fthiotida)» τυπωμένες φαρδιά πλατιά επάνω της, ομολογώ πως σάστισα. Τι ήταν αυτό πάλι; Βeam me back to the 70s, Scotty; Η μετενσάρκωση του αδικοχαμένου Château Semeli εν έτη 2012 ή ένα, με 30 χρόνια καθυστέρηση, Château Carras wannabe;
Διότι αν δεν ξέρει κανείς την ιστορία πίσω από το La Tour Melas, σίγουρα θα παρεξηγήσει την προσπάθεια του οινοπαραγωγού Κύρου Μελά η οποία είναι ό,τι πιο αντισυμβατικό υπάρχει αυτή τη στιγμή στο χώρο του ελληνικού κρασιού! Σε μία στιγμή, δηλαδή, όπου όλοι προβάλλουν ελληνικές ποικιλίες (όσο πιο σπάνια τόσο το καλύτερο) και όπου τα ονόματα των κρασιών είναι 100% ελληνοπρεπή και ευφάνταστα για να κάνουν και διεθνή καριέρα, νάσου ένας τύπος που τολμά να λανσάρει ένα κρασί-απομίμηση των γαλλικών, με ποικιλιακή σύνθεση μερλό-καμπερνέ φραν, αλά Πομερόλ, με περιορισμένες εξαγωγικές προοπτικές και σε μία εγχώρια αγορά η οποία, στο κρασί τουλάχιστον, αναζητά εμφατικά το «Made in Greece».
Ωστόσο ο Κύρος Μελάς (ο αδελφός του ονομάζεται Δαρείος), μόνο προβλέψιμος δεν είναι και η εσωτερική δύναμη που τον οδηγεί στην προσπάθειά του να παράξει σπουδαίο κρασί,έχει ως αφετηρία μία προσωπική πρόκληση, που πολύ φοβάμαι θα τον τυραννά μια ζωή.
Όλα άρχισαν το 1994 στη Ζυρίχη. Ο κ. Μελάς, ευκατάστατος χρηματιστής εγκατεστημένος στην πόλη των τραπεζών, γευμάτιζε σε ένα εστιατόριο με έναν ελβετό φίλο του απολαμβάνοντας ένα μεγάλο κρασί από το Πομερόλ του Μπορντό, το Château La Fleur-Pétrus. Πώς το έφερε η συζήτηση και λέει στον Ελβετό «τι κρίμα να μην έχουμε ένα τέτοιο κρασί και στην Ελλάδα», όπου ο Ελβετός κάνει το λάθος να του απαντήσει πως «η Ελλάδα και να ήθελε δεν θα μπορούσε να βγάλει ένα τέτοιο κρασί» και τη συνέχεια τη φαντάζεστε: ο κ. Μελάς βάζει στοίχημα με τον Ελβετό πως, ναι, η Ελλάδα θα μπορούσε να βγάλει ένα τέτοιο κρασί «και θα στο αποδείξω κιόλας», με αποτέλεσμα να έχει περάσει τα τελευταία 10 χρόνια δαμάζοντας τις πλαγιές του όρους Όθρυς δίνοντας νόημα στο γνωμικό πως «από το κρασί μπορείς να αποκτήσεις μία μικρή περιουσία, φτάνει να επενδύσεις επάνω του μία μεγάλη».
Ο Κύρος Μελάς έχει ένα μεγάλο ατού στα χέρια του για να κερδίσει το στοίχημα με τον Ελβετό: είναι τελειομανής. Έτσι στο Κτήμα Μελά όλα έχουν γίνει όπως πρέπει, από το σχεδιασμό και τη φύτευση του αμπελώνα μέχρι το οινοποιείο και τους ξενώνες. Η τοποθεσία είναι ονειρεμένη, με θέα τη θάλασσα από ύψος 300 μέτρων και τις πλαγιές του αλά Τοσκάνα λόφου Καβαλάρη να φιλοξενούν τα πυκνοφυτεμένα κλήματα (που ήρθαν φυσικά από τη Γαλλία). Την ημέρα της επίσκεψής μου έβρεχε, μία ελαφριά ομίχλη κάλυπτε τον αμπελώνα και ένα κοπάδι πρόβατα έβοσκε ανάμεσα στα πρέμνα κουρεύοντας με φυσικό τρόπο το χορτάρι που προστατεύει το έδαφος από τη διάβρωση δημιουργώντας ταυτόχρονα οικοσύστημα για ζωογόνους μικροοργανισμούς. Το οινοποιείο είναι χτισμένο μέσα στο βράχο του βουνού με πέτρες που έχουν βγει με πολύ κόπο από τα σωθικά του· η μεταφορά του μούστου και του κρασιού γίνεται με το νόμο της βαρύτητας. Τα μηχανήματα οινοποίησης είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά, οι γερμανικές δεξαμενές είναι μικρές και τα βαρέλια γαλλικά. Όλα είναι σε ανθρώπινη κλίμακα και το σύνολο θυμίζει μικρό σατό του... Μπορντό. (Είπαμε: υπάρχει θέμα!).
Του κτήματος δεσπόζει ένας πέτρινος πύργος, ο οποίος αρχικά χτίστηκε ως δεξαμενή νερού αλλά σήμερα έχει μετατραπεί σε έναν καταπληκτικό ξενώνα. Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο μακριά ένας άλλος ξενώνας, με εξίσου εντυπωσιακή θέα, βρίσκεται σε στάδιο αποπεράτωσης.
Όσο για τον αμπελώνα, είναι από τους ομορφότερους στην Ελλάδα, όχι μόνο λόγω της τοποθεσίας του, αλλά και λόγω του σχεδιασμού του από τη Μαρία Ζουμπούλη που διατηρεί φυτώριο αμπέλου στη Νότια Γαλλία. Η κα Ζουμπούλη επέλεξε ένα πυκνό σχήμα φύτευσης, με πάνω από 700 φυτά στο στρέμμα και ένα τρόπο κλαδέματος, το Γκιγιό μονό (guyot simple, ένα κεφάλι/μία αμολυτή) που χρησιμοποιείται στη Γαλλία από πολλούς αμπελουργούς που στοχεύουν στην υψηλή ποιότητα. Το αποτέλεσμα είναι καρπός εξαιρετικά υψηλής συμπύκνωσης, παρά το γεγονός ότι τα πρέμνα είναι ακόμα σχετικά νέα σε ηλικία.
Το στυλ του κρασιού δίνει έμφαση στο φρούτο και στη φινέτσα και όσο περνούν τα χρόνια βλέπει κανείς σαφή βελτίωση στις εσοδείες. Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω δείγματα του 2011 από διάφορα βαρέλια, παρακολουθώντας τους πειραματισμούς των οινολόγων του κτήματος (οινοποιεί η γαλλίδα Έλσα Πικάρ με σύμβουλο τον Πάνο Ζουμπούλη) και εντυπωσιάστηκα από την υψηλή ποιότητα που συνδυάζει σφρίγος με κομψότητα. Πέρα από οποιοδήποτε φαινόμενο μόδας, ο Πύργος Μελά θα είναι στο μέλλον ένα από τα ελληνικά κρασιά που θα μετρήσουν στο ελληνικό αμπελοοινικό γίγνεσθαι.
Όσο για τον Ελβετό, δοκίμασε το La Tour Melas από το οποίο εντυπωσιάστηκε, αλλά όπως λέει και ο Κύρος Μελάς, «δεν είμαστε ακόμα στο επίπεδο του La Fleur-Pétrus, και το στοίχημα παραμένει ανοιχτό».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση