Η μέθοδος του καπνίσματος είναι πάρα πολύ παλιά και κατά κανόνα ήταν συνδυασμένη με το αργό μαγείρεμα, κυρίως τον ψαριών, με πιο γνωστό παράδειγμα αυτό του σολομού. Βέβαια η αγάπη για το άρωμα του καπνιστού υπήρχε πάντα, καθώς το ψήσιμο στα κάρβουνα θεωρούνταν ανέκαθεν, ότι προσέδιδε ιδιαίτερη νοστιμιά στο φαγητό. Το ίδιο συνέβαινε και με τους ξυλόφουρνους. Η σιφνέικη ρεβυθάδα έχει γίνει διάσημη όχι για τα ρεβίθια που χρησιμοποιούνται - η τοπική ποικιλία των μικρόσπερμων ρεβυθιών έχει σχεδόν εκλείψει εδώ και καιρό- αλλά για τον τρόπο, που σιγοψήνονται στο πήλινο τσουκάλι για πολλές ώρες μέσα σε έναν κλεισμένο ξυλόφουρνο. Ας θυμηθούμε ακόμη, πόσο περισσότερο προτιμάμε τη γεύση μίας μελιτζάνας, που έχει καψαλιστεί από αυτήν που απλά έχει ψηθεί στο φούρνο.
Σε αυτήν λοιπόν την αυξανόμενη τάση η αγορά ανταποκρίθηκε άμεσα. Εμφανίστηκαν μικρά οικιακά εργαλεία παραγωγής καπνού σε μορφή πιστολιού, όπου για να καπνιστεί ένα τρόφιμο το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να το καλύψουμε με μία καμπάνα ή και με ένα αλουμινόχαρτο, να γεμίσουμε το χώρο με καπνό και να το αφήσουμε για λίγη ώρα να απορροφήσει το άρωμα του καπνού. Μία ακόμη πιο εύχρηστη λύση είναι τα μπουκαλάκια με τον υγρό καπνό, που μας δίνουν τη δυνατότητα προσθέτοντας μερικές σταγόνες - προσοχή όχι πολλές- να πετύχουμε το άρωμα του καπνιστήριου. Μέσα στο νερό, που περιέχεται σε αυτά τα μπουκαλάκια, έχει εγκλωβιστεί το άρωμα από το αργό κάπνισμα δέντρων, συνήθως hickory (λευκή Καρυά), που είναι και το πλέον διαδεδομένο για αυτή τη χρήση.
Έτσι λοιπόν, μερικές σταγόνες αρκούν για να δώσουν την ταυτότητα του καπνιστού στις μελιτζάνες που θα χρησιμοποιήσετε για μία μελιτζανοσαλάτα ή για ένα χουνκιάρ μπεγεντί, ή στη ρεβυθάδα που θα φτιάξετε στην κατσαρόλα, αλλά και στο κρέας που θα ψήσετε σε ένα σχαροτήγανο. Μπορεί βεβαίως να χρησιμοποιηθεί και σε μαρινάδες και σάλτσες.
Το συγκεκριμένο προϊόν της φωτογραφίας το βρήκα στο Culpa Deli, Σολωμού 1, Ν. Ψυχικό.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση