Και φυσικά, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις παραδοσιακές συνταγές ενός τόπου -πόσο μάλλον πέντε γειτονικών χωρών- την βρίσκουμε σε πολυάριθμες παραλλαγές, με διαφοροποιήσεις στην υφή, αλλά και στην ίδια τη σύσταση. Μπορεί να περιέχει λεμόνι ή ξύδι, να έχει καπνιστό άρωμα, διαφορετικά αρωματικά, να είναι πιο λεπτόρρευστη σαν σάλτσα ή πηχτή σαν πελτές και άλλοτε περισσότερο ή λιγότερο καυτερή. Βέβαια, όταν λέμε περισσότερο ή λιγότερο καυτερή εννοούμε από καυτερή έως πάρα πολύ καυτερή, γιατί, κακά τα ψέματα, η χαρίσα που δεν καίει, δεν είναι χάρισα.
Στη ζωή μας μπήκε σχετικά πρόσφατα. Θυμάμαι -και συγγνώμη αν αδικώ κάποιον- ότι πρώτη φορά τη συνάντησα στο Απλά το εστιατόριο του ανήσυχου Χριστόφορου Καραμολέγκου και του Δημήτρη Λίτινα. Έκτοτε όμως, η χρήση της γενικεύτηκε, καθώς εντάχθηκε στην ελληνική κουζίνα κυρίως ως άρτυμα, όπου μία πολύ μικρή ποσότητα της θα ανεβάσει γευστικά όλα τα ψητά μας από κρέατα μέχρι λαχανικά, εξ ου και οι πολλές χρήσεις της. Αν προστεθεί σε γιαούρτι ή ταχίνι φτιάχνει μία θαυμάσια σος. Μπορεί να ζωντανέψει οποιαδήποτε σάλτσα και κυρίως μία κόκκινη σάλτσα ντομάτας, αλλά και μια μελιτζανοσαλάτα, μια μαγιονέζα, μια τυροκαυτερή, ένα χούμους. Μία ελάχιστη δόση της θα δώσει σπιρτάδα σε οποιοδήποτε σάντουιτς με κρέας, θαλασσινά η όσπρια ( φαλάφελ). Ιδανική προσθήκη σε μαρινάδες, αλλά και σαν επάλειψη κρεάτων που θα ψηθούν στα κάρβουνα.
Στις μέρες μας τη βρίσκουμε εύκολα, ακόμη και στα σούπερ μάρκετ και δεν χρειάζεται να την αναζητήσουμε στα ειδικά παντοπωλεία με τα έθνικ προϊόντα, αν και αξίζει τον κόπο να αναζητήσουμε την πιο αυθεντική εκδοχή της.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση