Ένα μπουλντόγκ για το μπαρ σας

Το Bulldog Gin ήρθε στην Ελλάδα. Όπως λέει ένας αμερικανός blogger, «το τζιν αυτό θα μπορούσε να κατέχει περίοπτη θέση στο μπαρ ενός σαδομαχιστικού κλαμπ» και, πράγματι, το ντύσιμό του είναι όλα τα λεφτά (για να μην αναφερθούμε στο όνομά του!). Κατάμαυρο και απειλητικό, με κορμοστασιά που θυμίζει μεγάλο σέικερ, φαρδύ καπάκι και κολάρο σκύλου στο λαιμό, το Bulldog Gin είναι σχεδιασμένο για να βγάζει μάτι.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, αφού ολόκληρο το προϊόν είναι ένα δημιούργημα του μάρκετινγκ το οποίο, περισσότερο ακόμα και από μία βόλτα στην Τραφάλγκαρ Σκουέαρ, αποτυπώνει τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα του σημερινού Λονδίνου ―το οποίο και επικαλείται για να πουλήσει.

Δείτε τι εννοώ: το Bulldog London Gin είναι δημιούργημα του Ινδού πρώην χρηματιστή Anshuman Vohra, που ζει στην Αμερική, που το παράγει στην Αγγλία και το πουλά παντού. Το προϊόν υπάρχει από το 2007, δηλαδή δεν είναι καν 10 ετών, ωστόσο είναι τόσο επιτυχημένο που πέρσι τον Νοέμβριο η Campari ανέλαβε την παγκόσμια διανομή του.

Ο κ. Βόρα ξεκίνησε για να φτιάξει ένα τζιν υψηλής ποιότητας και τιμής και τα σχεδίασε όλα όπως έπρεπε: η συνταγή του είναι αρκούντως περίπλοκη για να μην αφήνει κανέναν αδιάφορο (περιέχει 12 βότανα και φυτά, νερά από λίμνες και σιτάρια αγγλικά), αποστάζεται τετράκις στους G&J  Greenall’s, ένα από τα πιο ιστορικά αποστακτήρια στα βάθη της Αγγλίας και, όπως είπαμε, είναι συσκευασμένο για να εντυπωσιάζει. Τώρα, τι τον ήθελαν τον καημένο τον Ουίνστον Τσέρτσιλ, τα κόκκαλα του οποίου σίγουρα τρίζουν, που τον επικαλούνται στην επικοινωνία τους για να δικαιολογήσουν το όνομα του προϊόντος, το οποίο υποτίθεται ενσαρκώνει το φρόνημα («the spirit») του μεγάλου Βρετανού ηγέτη και ανεπανάληπτου ρήτορα, ε αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Όπως λέει το δελτίο Τύπου (μα πώς τα αγαπώ αυτά τα δελτία Τύπου!), «είναι ένα brand με αντισυμβατικό χαρακτήρα και ανεξάρτητο πνεύμα, που ενσωματώνει την τολμηρή αυτοπεποίθηση και το αμείλικτο ‘bulldog πνεύμα’ που ενσάρκωσε ο Sir Winston Churchill, από τον οποίο εμπνεύστηκε το όνομά του». Στις επάλξεις!

Το δοκίμασα για πρώτη φορά όχι σκέτο αλλά με τόνικ, σε ειδικό μάλιστα ποτήρι (σχεδιασμένο και αυτό από τον κ. Βόρα;) στον κήπο της κατοικίας του Βρετανού πρέσβη, μία ζεστή βραδιά του Μάη. Οφείλω να ομολογήσω πως με συνεπήρε αμέσως και πως η ιδέα του Άνσουμαν (μετά τα δύο πρώτα ποτά περάσαμε στον ενικό) να το σερβίρει σε ένα τόσο μεγάλο ποτήρι με φαρδύ χείλος (σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι Βέλγοι για τις μπίρες τους) ήταν εξαιρετική, γιατί είχες όλο το άρωμα και οι μεγάλες γουλιές σε έκαναν να αισθάνεσαι όχι πως το πίνεις, αλλά πως κάνεις ντους με αυτό ―ιδιαίτερα χρήσιμη εμπειρία για τους γκεσταλτικούς ανάμεσά μας. Πρέπει να πω πως από την πλευρά μου είχα τα μάτια μου κολλημένα επάνω στο κορίτσι της υποδοχής που φορούσε, η καημένη, κάτι σαν κολάρο σκύλου προς τιμήν του Bulldog Gin (αυτή θα το θυμάται για καιρό!), που της τραβούσε τον λαιμό προς τα επάνω με αποτέλεσμα όλo της το κορμί να μοιάζει σαν να έχει υποστεί μία επιμήκυνση στα όρια της θραύσης. Πολύ ενδιαφέρον, ιδιαίτερα μετά από 2-3 G&T.

Μου αρέσει το τζιν, δεν λέω, στο κάτω-κάτω περιέχει άφθονο αλκοόλ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΟΤΚΑ (το ομολογώ, δεν τις συμπαθώ!) και κάνει και ωραία κοκτέιλ. Ακόμη και στην πιο απλοϊκή του μορφή, ως Gin and Tonic ή και στο, πιο παραμελημένο στην Ελλάδα, Τom Collins, είναι ένα θεσπέσιο all day ποτό που ποτέ δεν θα σε προδώσει. Όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον, «ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι πολλοί δεν χρωστούν τόσα πολλά σε τόσους λίγους», εννοώντας φυσικά τους δημιουργούς του τζιν & τόνικ.