Το Okio ανεβάζει επιδόσεις και φλερτάρει με ένα πιο γκουρμέ προφίλ

Παρότι το Okio άνοιξε το περασμένο καλοκαίρι σε μια από τις πιο πολυσύχναστες και εξωτικές γειτονιές του κέντρου, εκεί στα όρια Συντάγματος και Πλάκας, διαπιστώνω ότι το ευρύ κοινό δεν του έχει δώσει ακόμη τη πρέπουσα σημασία. Δεν λέω ότι δεν έχει κόσμο, προφανώς και υπάρχει κίνηση, αλλά αν κρίνω από τη πιο πρόσφατη εμπειρία μου εκεί,  η γευστική πρόταση του Παναγιώτη Γιακαλή και του Πέτρου Φωτείνη, ιδιαίτερα όπως την έχουν εξελίξει το τελευταίο δίμηνο, αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη.

Είχε πολύ ωραίες στιγμές αυτό το mediterasian fusion, αλλά δεν ήταν ούτε εξαρχής τόσο φορμαρισμένο και δημιουργικό όσο σήμερα, ούτε βέβαιο ως προς το πόσο ψηλά πρέπει να βάλει κουζίνα και σάλα τον πήχη. Πλέον, για εμένα τουλάχιστον, η κατεύθυνση που δείχνει να παίρνει ως προς γαστρονομικότερο, είναι σωστή.   

Η κουζίνα έχει ανεβάσει αισθητά ταχύτητα, εμβαθύνοντας περισσότερο στη νοστιμιά, ενώ ταυτόχρονα τα πιάτα υποστηρίζονται από εξαίσια τεχνική, ποιοτικά υλικά και ακόμη πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Ο Βαγγέλης Δαγδελένης που ξεκίνησε το μαγαζί ως head chef και πλέον έχει δώσει τη σκυτάλη στον Γιώργο Τσόλκα μαγείρευε με ντελικάτο χέρι και μπόλικο ταλέντο - το θαυμάσιο Pao de Lo του θα μου μείνει αξέχαστο - αλλά κάπου κάπου έλειπε το νεύρο και η ένταση στις γεύσεις. Ο Τσόλκας είναι πιο συντονισμένος στην φιλοσοφία του Γιακαλή που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο φινέτσα και νοστιμιά, γκουρμέ και οικειότητα σε ένα σώμα. 

Παρότι, τώρα, το μενού παραμένει a la carte και στη λογική της μοιρασιάς, κατά τη γνώμη μου θα ήταν πιο πειστικό, πιο ουσιαστικό και άκρως ιντριγκαδόρικο να διαλέξουν τα best sellers τους και να τα βάλουν σε ένα βαγόνι, δηλαδή σε ένα degustation που θα διηγείται με πιο άμεσο και συνεκτικό τρόπο τι θέλει να πει ο ποιητής. Βέβαια μια τέτοια στροφή του τιμονιού απαιτεί μεγάλη τόλμη και βαθιές αναπνοές, όμως πιστεύω ότι θα αποδώσει και το Okio θα μπορέσει να ισχυροποιήσει τη θέση του αθηναϊκή σκηνή. Δοκίμασα ορισμένα δυνατά πιάτα στο πιο πρόσφατο δείπνο μου εκεί και θα επέστρεφα ευχαρίστως για χάρη τους. Γεμίζουν ένα «σπιράλ» από φίνο ραβιόλι με μυζήθρα και το σερβίρουν σε μπωλ με νερό ντομάτας και ρίγανη, για να ακολουθήσει ίσως η κορυφαία σπεσιαλιτέ της βραδιάς και σίγουρα μία από τις καλύτερες που σερβίρονται αυτή τη στιγμή σε εστιατόρια της Αθήνας: τα φασολάκια στη σχάρα που σερβίρονται σε γάλα καρύδας αρωματισμένο με  κάρυ, δυόσμο και crispy φρέσκα κρεμμυδάκια. Αλλά και το δεξιοτεχνικά ψημένο καλαμάρι με σάλτσα μάνγκο και τεμπούρα κολοκυθιού ήταν εξίσου μια δημιουργία επιπέδου. Στα ίδια κυβικά του 7.5/10 στέκεται και ο ντελικάτα βουτυράτος μπακαλιάρος, με άπαιχτη σάρκα που κρατάει τα ζουμιά της και κρέμα κολοκυθιού με μύδια.

Το φινάλε με μαρέγκα κρέμα λεμονιού και δυόσμο ήταν ευχάριστο και δροσιστικό. Αναβαθμισμένη βρήκα και τη λίστα κρασιών, με αρκετές επιλογές από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα. 

Info: Νίκης 33 & Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Σύνταγμα τηλ. 210 3311436