ΘάΜα, συνοικιακό εστιατόριο καλών προθέσεων, αλλά…

Μια κατάφωτη σάλα με τζαμαρία μπροστά, πάνω στην Λεωφόρο Μεσογείων δύσκολα μπορεί να μεταμορφωθεί σε θερμό, νέο-παραδοσιακό εστιατόριο. Οι –αναπόφευκτες- λευκοβαμμένες καρέκλες, οι δεκάδες παλιές διαφημίσεις και δημοσιεύσεις για το εστιατόριο αλλά και η μεγάλη ασπρόμαυρη φωτογραφία της ελιάς στον τοίχο δεν αρκούν για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα στον μάλλον ψυχρό χώρο. Ευτυχώς που οι άνθρωποι εκεί είναι ζεστοί και φιλόξενοι και καταφέρνουν σε ένα βαθμό ότι δεν κατορθώνει η διακόσμηση.

Δεν θέλω να γίνω κακός, αλλά ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω για ποιον λόγο ένα τέτοιο μαγαζί, που είναι απλά αποδεκτό, συγκέντρωσε τέτοιο ενδιαφέρον από τους συναδέλφους δημοσιογράφους γεύσης και κριτικούς. Φαίνεται πως στην Αθήνα είμαστε τόσο διψασμένοι για κλασική ελληνική κουζίνα και ανόθευτη νοστιμιά που καμιά φορά θεοποιούμε κουζίνες που θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένες.

Την φημολογούμενη ιδιαιτερότητα του «ΘάΜα» δεν την ένιωσα πουθενά. Εντάξει, δεν λέω ότι η –ενδιαφέρουσα- μεσσηνιακή κουζίνα είναι καθημερινά μπροστά μας, αλλά δεν βρήκα καμιά ιδιαίτερη αναζήτηση στα υλικά και η τεχνική της κουζίνας ήταν απλά -και στην καλύτερη περίπτωση- σπιτική. Και, να με συγχωρείτε δηλαδή, αλλά δεν θεωρώ ότι τα €35 περίπου το άτομο με κρασί σε έναν τέτοιο χώρο, με αυτό το φαγητό είναι και καμιά ευκαιρία! Αν αυτό το εστιατόριο, ειδικά σε περίοδο κρίσης, δεν κοστίζει με ένα απλό εμφιαλωμένο κρασί ή δυο μπύρες μέχρι €20-25 τότε δεν πάμε πουθενά! Και ίσως όλα τα παραπάνω να είναι και μια εξήγηση για το ότι, παρά την δημοσιότητα, Δευτέρα βράδυ τρώγαμε μόνοι μας εκεί.

Κατά τα άλλα, για να περάσω και λίγο στο φαγητό, εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο για ελληνικό εστιατόριο: τα κύρια πιάτα είναι καλύτερα από τα ορεκτικά! Το αρνάκι φρικασέ ήταν γευστικό, ωραία αβγοκομμένο αλλά τα πικρούτσικα και αρωματικά χόρτα του ήταν λιωμένα από το βράσιμο. Το λεμονάτο κατσικάκι νοστιμότατο και μελωμένο αλλά οι, πρώτα ψημένες και μετά τηγανισμένες, κυδωνάτες πατάτες που το συνόδευαν, αν και νόστιμες, ήταν φοβερά λαδοπιωμένες και βαριές. Τα χόρτα γιαχνί με μαυρομάτικα φασόλια τέλος, ήταν μάλλον το καλύτερο πιάτο που δοκίμασα εδώ και είχε μια ωραία, βαθιά γήινη νοστιμιά. Στα πρώτα πιάτα, τα γιαπράκια με χοιρινό και λάπαθο ήταν αρκετά καλά αλλά τους έλειπε και αλάτι και λεμόνι. Ο καγιανάς με τσιγαρίδες (εδώ ένα light παστό) ήταν αρκετά καλός αλλά έχανε πόντους από την τομάτα και το ίδιο το αβγό. Αυτό όμως που βρήκα απαράδεκτο ήταν οι τσιγεροσαρμάδες. Αυτή η βορειολλαδίτικη μεταγραφή στην κουζίνα ατύχησε απολύτως από μια παχιά μπόλια δυο-τρία νούμερα μεγαλύτερη από όση θα αντιστοιχούσε στο μέγεθος του τσιγεροσαρμά (από τις ζάρες και το λίπος μου θύμισε τον σκύλο μου που είναι σαρπέι… ξέρετε, αυτά με τις ζάρες που έχουν –και αυτά- δυο νούμερα μεγαλύτερο δέρμα από σώμα!). Πέραν της πλάκας τώρα, ο τσιγεροσαρμάς οφείλει να έχει λεπτή, διάφανη, φίνα μπόλια που σχεδόν να μην φαίνεται, απλά να μπολιάζει με το άρωμά της την γέμιση και να την συγκρατεί. Σωστά; Ε, εδώ καμία σχέση!

Τα επιδόρπια, όπως φοβόμουν, δεν μου είπαν κάτι. Άτεχνες τάρτες σοκολάτας και λεμονιού. Είχα διαβάσει και για πιο ενδιαφέροντα και ελληνικά γλυκά, αλλά δεν τα συνάντησα. Αυτό που είναι καλύτερο του αναμενόμενου είναι η σχετικά ενδιαφέρουσα και σωστά τιμολογημένη λίστα κρασιών που όμως πρέπει να τη ζητήσετε γιατί το –μετριότατο- χύμα είναι η προφανής επιλογή δυστυχώς.