Silver Star: The American way ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

Το φαγητό στα νότια προάστια είναι ένα θέμα πάντα. Σπάνια ανοίγουν εστιατόρια που σκοπεύουν να σε κερδίσουν κυρίως με την κουζίνα τους, συνήθως το παιχνίδι παίζεται περισσότερο στα trends, στον κόσμο, στο περιβάλλον. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, το Matsuhisa και η Γαλάζια Hytra στον Αστέρα είναι οι δυο προφανέστερες. Σε άλλο μήκος κύματος και διαφορετικό επίπεδο ασφαλώς, το Silver Star είναι μια ακόμη εξαίρεση.

Δεν είναι in, ούτε μπαίνοντας ο κόσμος σε συναρπάζει, είναι όμορφο εστιατόριο, καλοβαλμένο αλλά η εμφάνιση δεν αποτελεί λόγο επίσκεψης και δεν βλέπει θάλασσα παρόλο που είναι σχεδόν δίπλα της. Με δυο λόγια, το Silver Star ποντάρει στην κουζίνα για να κερδίσει το κοινό του. Το θέμα δημοφιλές: κρέας με αμερικάνικη προσέγγιση. Κοινώς διάφορα steaks (θα ήθελα μεγαλύτερη ποικιλία ωστόσο), τηγανιτά ορεκτικά, burgers, σαλάτες κλπ. Οι τιμές λογικές θα έλεγα αν και πιστεύω ότι υπάρχουν μικρά περιθώρια βελτίωσης. Και κάτι ακόμη. Το Silver Star πρακτικά συστεγάζεται με το Casa di Pasta οπότε όταν κάθεσαι σου φέρνουν και τους δυο καταλόγους! Ακόμη προσπαθώ να καταλήξω αν μου άρεσε αυτό. Σίγουρα εξυπηρετεί τα logistics της επιχείρησης, σίγουρα βόλεψε ένα-δυο από την παρέα που πήραν την ωραία και τραγανοτηγανισμένη κοτολέτα Μιλανέζε αλλά επίσης σίγουρα δημιουργεί ένα θεματάκι κρίσης ταυτότητας.

Η ουσία πάντως είναι το φαγητό. Και εδώ είναι καλό. Και το βασικότερο; Σταθερό. Κοινώς δεν χρειάζεσαι οδηγίες χρήσης για να αποφύγεις τις κακοτοπιές. Τα burgers είναι γευστικά και απολαυστικά κρεατένια, τα φαχίτας αρωματικά και ζουμερά, οι σαλάτες πληθωρικές και σωστά ανακατεμένες, θα ήθελα πάντως τα dressings  τους λίγο πιο αιχμηρά και δροσιστικά όπως θα ήθελα και τα επιδόρπια λιγότερο γλυκά συνολικά. Στο κομμάτι αυτό η «αμερικανιά» είναι εις βάρος του τελικού αποτελέσματος. Το κύριο θέμα όμως είναι ασφαλώς τα steaks. Δοκίμασα δυο διαφορετικά rib-eye, ένα από Αυστραλία και ένα αμερικάνικο. Άψογα ψημένα και τα δύο, χυμώδη με το αμερικάνικο να έχει μεστή, σχεδόν συκωτένια γεύση και το αυστραλέζικο να είναι λίγο πιο ελαφρύ. Οι ορκισμένοι σαρκοφάγοι μην το σκεφτείτε, διαλέξτε Αμερική, ο άμαχος πληθυσμός ας μείνει καλύτερα με την Αυστραλία!

Πριν κλείσω πρέπει να πω κάτι για τις τηγανητές πατάτες. Όταν είδα στον κατάλογο τηγανητές πατάτες με λάδι τρούφας και παρμεζάνα σκέφτηκα: «εδώ είμαστε! θα τις παραγγείλω για να έχω και μια σίγουρη κακιούλα να γράψω». Όταν όμως ήρθαν τηγανισμένες στην εντέλεια με το λάδι τρούφας διακριτικότατα να τις χρωματίζει και την παρμεζάνα ίσα να «ακούγεται» δεν μπορούσα παρά να βγάλω το καπέλο στον σεφ! Άλλωστε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά.