Nolita Corfu, μια «κλωνοποίηση» που πείθει

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί κατά πόσο είναι εφικτό να λειτουργήσει το ίδιο καλά το επιτυχημένο concept ενός εστιατορίου, σε κάποιον άλλο τόπο. Στην περίπτωση του Nolita, το πρώτο που περιμένει κανείς να του λείψει είναι η theatrale ατμόσφαιρα του κηφισιώτικου προτύπου, με τους σκουροπράσινους τοίχους, τα μπακιρένια σκεύη και τους ξυλόφουρνους της ανοιχτής κουζίνας, όπου το μαγειρικό δρώμενο αφενός αποτελεί μέρος του decor κι αφετέρου υπογραμμίζει την ιταλική ταυτότητα του εστιατορίου.

Η πρώτη δοκιμή αλλαγής σκηνικού ήρθε με το Nolita- Athens, by the pool, όπου, αποδείχτηκε πως όταν πιάνουν οι ζέστες όλοι είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε το καλοκαίρι να επιβάλει τους όρους του, προκειμένου να χαρούμε τη δροσιά.

Στην Κέρκυρα είναι ο τόπος που επιβάλει το ύφος του. Όπως θα διαπιστώσετε, όσοι διασχίσετε τη μαγευτική πλατεία του Δημαρχείου της Κέρκυρας για να φτάσετε στο κερκυραϊκό Nolita, το σκηνικό που δημιουργεί το φωταγωγημένο Δημαρχιακό Μέγαρο-η άλλοτε Στοά των Ευγενών (Loggia dei Nobili) η οποία φιλοξένησε αργότερα θέατρο San Giacomo, το πρώτο λυρικό θέατρο της ανατολής- είναι μοναδικό. Πρόκειται για ένα κτίριο του 17ου αιώνα, που θυμίζει ιταλικό παλάτσο με τις πέτρινες μάσκες στο αέτωμα του και το έμβλημα της Κέρκυρας (την άπήδαλον ναῦν) πάνω από την κύρια είσοδο του,.

Σαφώς λιγότερο φαντασμαγορικό, το μικρό κτίριο που στεγάζει το Nolita, ουσιαστικά, χρησιμεύει ως χώρος εξυπηρέτησης, όπου κυριαρχεί και πάλι μια ανοιχτή κουζίνα ενώ η «σάλα» του εστιατορίου είναι στημένη στην όμορφη πλατεία όπου τα τραπέζια έχουν τοποθετηθεί κάτω διακριτικά ψάθινα φωτιστικά και οι γύρω πρασινάδες λειτουργούν ως φυσικά διαχωριστικά.

Το μενού του κερκυραϊκού Nolita είναι στημένο ακριβώς στην ίδια λογική με της Αθήνας: “Σύγχρονη ιταλική κουζίνα και ιταλική κουζίνα που εμπνέεται από τις κουζίνες του κόσμου.” Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, θα επαναλάβω όχι μόνο πόσο μου αρέσει, αλλά ότι κι εδώ ένα από τα καλύτερα πιάτα του καταλόγου είναι το ταρτάρ τόνου, με πικάντικη κρέμα αβοκάντο, πίκλες αγγουριού, ζελέ λάιμ και πούδρα ελιάς. Αυτή τη φορά όμως στα αγαπημένα μου προστέθηκε και μια φρέσκια μπουράτα με σάλτσα verde, κρέμα γιαουρτιού, κολοκυθάκια και κραμπλ από καψαλισμένο ψωμί.

Επειδή κι εδώ έμφαση δίνεται στα ζυμαρικά και τις πίτσες, δοκιμάσαμε μια πίτσα uova e pancetta, με μοτσαρέλα, αβγό, μανιτάρια, περκορίνο και καπνιστή παντσέτα και μια πίτσα diavola και πάλι με μοτσαρέλα, καραμελωμένα κρεμμύδια, τοματίνια και πικάντικο σαλάμι `nduja (της Καλάμπρια), η οποία με κέρδισε με τον πιο καυτερό της χαρακτήρα. Στον κατάλογο έχουν προστεθεί και δυο κερκυραϊκά πιάτα: οι πολύ καλές ταλιατέλες με ραγού από κόκορα-παστιτσάδα και ένας μπακαλιάρος μπουρδέτο με κρέμα και πίκλες από λευκά κρεμμύδια, πατάτες κονφί και τσιπς ρυζιού, το οποίο με ιντριγκάρισε τόσο ώστε σίγουρα θα παραγγείλω και σ’ ένα επόμενο ταξίδι μου.

Όταν επισκέφθηκα το εστιατόριο είχε ανοίξει μόλις πριν λίγες μέρες και ενώ το επίπεδο της κουζίνας του ήταν ήδη πολύ καλό, ένιωσα πως όταν δέσει η ομάδα θα γίνει ακόμα καλύτερο. Στη «σάλα» τα πράγματα ήταν πιο αρμονικά και το σέρβις, για τον «ελεγχόμενο»-σε αριθμό- κόσμο που υπήρχε εκείνο το βράδυ, τα πήγε πολύ καλά.

Αν οι πίτσες δεν έχουν φτάσει ακόμα το υψηλό επίπεδο της Αθήνας ή αν κάτι άλλο που θα τύχει να παραγγείλετε εσείς δεν θα φτάσει το αθηναϊκό πρότυπο, δεν μου φαίνεται πως θα πειράζει. Όντας σε mood διακοπών, ακόμα κι όσοι νιώσουν πως τους λείπει το «άγγιγμα» του σεφ Γιάννη Λιόκα, που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στα δύο Nolita, θα βρουν, πιστεύω, άμεση παρηγοριά στα επιδόρπια του Διονύση Αλέρτα: τη φίνα κρέμα λεμονιού, με σαμπλέ βανίλιας, σάλτσα φραμπουάζ και σορμπέ φράουλας ή την αμαρτωλή κρέμα σοκολάτας bitter, με κούμ-κουάτ κονφί και σάλτσα βανίλιας. Αφήστε που η ατμόσφαιρα της παλιάς Κέρκυρας τριγύρω τους θα ολοκληρώσει το ζητούμενο «χάσιμο» των διακοπών.

Σημ. Παρότι το Nolita λειτουργεί και μεσημέρι, θα επιμείνω να επισκεφθείτε και βράδυ που είναι πιο αισθητό το σκηνικό της πλατείας.