Νταβαντούρι, νοστιμιά και χαρακτήρας

Όταν πρωτοέμαθα για το «Νταβαντούρι» αρχικά σκέφτηκα που να τρέχω τώρα και στην συνέχεια αναρωτήθηκα που τους ήρθε να ανοίξουν χοροπηδάδικο ελληνικό το 2012. Μετά βέβαια διάβασα και μου είπαν ότι νταβαντούρι σημαίνει φήμη, μεγάλο γεγονός κλπ οπότε απλά μου έμεινε η απορία: για ποιο λόγο κάποιος να επιλέξει ένα τόσο άστοχο όνομα για το μαγαζί του; Ένα όνομα που αποτρέπει όποιον έχει κατά νου ένα «κανονικό» εστιατόριο και απογοητεύει όποιον πάει με την προσδοκία να …ανέβει στα τραπέζια! Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι ότι θα ήταν άδικο να επιμείνω περισσότερο στο όνομα. Ειδικά που εδώ τρώει κανείς τόσο καλά.

Ο χώρος, πάνω στην Αγίου Ιωάννου, είναι άνετος με κλασικά στοιχεία, καρέκλες ταβέρνας αλλά και μια μεγάλη μπάρα καθώς και ένα τεράστιο, μοναστηριακό τραπέζι. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα κιόλας με την διακόσμηση. Όμως εδώ δεν θα έρθετε ούτε για αυτή. Είπαμε, θα έρθετε για το φαγητό! Ο σεφ Νίκος Φωτιάδης επιμελείται ένα μενού με άφθονο κρητικό χρώμα, επιρροές από την Μακεδονία και τη Θράκη, αλλά και δημιουργικές πινελιές. Το σημαντικό είναι ότι η κουζίνα εδώ έχει άποψη, χαρακτήρα, αυθεντικότητα και γευστική ένταση. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα σας αρέσουν όλα, αυτό είναι το τίμημα του να μαγειρεύει κανείς αυθεντικά και έντονα. Για παράδειγμα το «τζουλαμομπούρεκο», ένα είδος γλυκού-αλμυρού sheperd’s pie με γλυκιά μυζήθρα στη θέση του πουρέ και συκωτάκια με ρύζι, δεν είναι μια γεύση για όλο τον κόσμο, ούτε και οι –πολύ- ξυδάτοι χοχλιοί μπουμπουριστοί ή το άψογα ψημένο αρνάκι με μέλι και δεντρολίβανο που γλυκίζει αρκετά. Από την άλλη όσοι αγαπάτε τα τουρσιά πρέπει να πάρετε την σαλάτα με τους ξινόπικρους ασκορδουλάκους (είδος βολβού) με κουνουπίδι, μπρόκολο και βινεγκρέτ με μέλι και ταχίνι, είναι αριστούργημα!

Το σίγουρο όμως είναι ότι τα πάντα είναι καλομαγειρεμένα, βασίζονται σε πολύ καλά υλικά και στον βαθμό που θα διερευνήσετε μέσα από το μενού τα προσωπικά σας γούστα μπορείτε να φάτε αληθινά εξαιρετικά! Άλλωστε δεν είναι όλα τα πιάτα για ειδικές απαιτήσεις, το αντίθετο. Εδώ δοκίμασα τα ωραιότερα ντολμαδάκια που έχω φάει τα τελευταία χρόνια, όσο αφράτα και σφιχτά ταυτόχρονα πρέπει, αρωματικά, ιδανικά συνδυασμένα με ξύγαλο. Εδώ επίσης έφαγα το ωραιότερο (ελαφρά πειραγμένο) γαμοπίλαφο-ριζότο που έχω φάει στην Αθήνα, πλούσιο, πληθωρικό, άψογα χυλωμένο, όλο γεύση! Και δεν είναι μόνο αυτά. Ο λαγός είναι από τα κορυφαία πιάτα κυνηγιού στην πόλη, τα μάγουλα του νεροβούβαλου μαγειρεμένα σε μια πυκνή σάλτσα από τον χυμό τους, κρασί και παντζάρι είναι μια ρουστίκ γευστική βόμβα. Άφησα για το τέλος την παντσέτα ή καλύτερα το pork belly από μαύρο χοίρο που μαγειρεύεται με κράνα και λίγο λάδι τρούφας (μπορείτε να το δείτε και εδώ, στην συνέντευξη του Νίκου Φωτιάδη στην σειρά μας The Chefs). Πρόκειται για εκπληκτικό πιάτο με βαθιά και πολυεπίπεδη γεύση, το κορυφαίο του μαγαζιού κι ένα από τα πιο απολαυστικά πιάτα της πόλης!

Τελειώνοντας, δυο τελευταία θέματα. Τα επιδόρπια έχουν ενδιαφέρον αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ζαχαροπλαστική αναπτύχθηκε σε βασιλικές αυλές και στους αριστοκρατικούς κύκλους των κοινωνιών. Η Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου δεν περιμένουμε θαύματα αν κάποιος θέλει να σεβαστεί την παράδοση. Το γάστρι, ένα είδος μπακλαβά με ξερά φρούτα και πιπέρι είναι γευστικό, έντονο, ενδιαφέρον. Οι τυρολουκουμάδες με μέλι και ανθόνερο καλοφτιαγμένοι αν και υπερβολικά τυρένιοι για επιδόρπιο. Υπάρχει και μια μους χαρούπι με σοκολάτα και ελληνικό καφέ. Ένα γλυκό που χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλειά για να γίνει -εκτός από ενδιαφέρον και- ευχάριστο. Τέλος, ο οινοχόος και υπεύθυνος του μαγαζιού Γιώργος Σπύρου έχει επιμεληθεί μια ενδιαφέρουσα και σωστά τιμολογημένη λίστα κρασιών.

Το «Νταβαντούρι» μπορεί να είναι απλό και οικονομικό, είναι όμως και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εστιατόρια ελληνικής κουζίνας στην Αθήνα. Δοκιμάστε το!