Η ρεβιθάδα δεν είναι απλά άλλο ένα φαγητό, όταν έχεις κάνει επί δεκαετία διακοπές στη Σίφνο. Την νιώθεις αναπόσπαστο μέρος του τόπου, γιατί την έχεις βιώσει σαν σύμβολο, έθιμο και τελετουργία. Γιατί σύμφωνα με την παράδοση των Σιφνιών, η ρεβιθάδα ετοιμάζεται κάθε Σάββατο στο τσικάλι, μπαίνει στον ξυλόφουρνο αποβραδίς και είναι έτοιμη το πρωί, αποτελώντας το Κυριακάτικο εθιμικό πιάτο ενός Κυκλαδίτικου νησιού που έχει ταυτιστεί με τη γαστρονομία. Από τότε λοιπόν που πρωτοπήγα στη Σίφνο το 94 και λάτρεψα το νησί, αυτή η Σιφνέικη ρεβιθάδα, έγινε μέρος της οικογενειακής παράδοσης και στο σπίτι μου, στην Αθήνα.
Πριν 15 χρόνια περίπου, αγοράστηκε και το παραδοσιακό σκεύος, το τσικάλι και έτσι πολύ συχνά, τα Σαββατόβραδα που μέναμε σπίτι, έμπαινε στο φούρνο η παραδοσιακή ‘Aθηνο-σιφνέικη’ πλέον ρεβιθάδα, για να ξυπνήσουμε Κυριακή πρωί μέσα στα γλυκά της αρώματα, αφού σιγοψηνόταν στον φούρνο για 7-10 ώρες τουλάχιστον. Όποιος δεν έχει ‘τσιμπήσει’ ρεβιθάδα για πρωϊνό, δεν έχει ζήσει!
Βέβαια αυτό που περιγράφω συνέβαινε τις μισές φορές που θέλαμε να φάμε ρεβιθάδα την Κυριακή. Γιατί τις άλλες μισές, μέσα στη τούρλα του Σαββάτου (κυριολεκτικά), είχαμε ξεχάσει να μουσκέψουμε τα ρεβίθια. Μεγάλο χουνέρι μ’ αυτά τα ταπεινά ρεβίθια που απαιτούν προγραμματισμό Γερμανικού λαιφστάϊλ!
Έτσι όταν σε μια επαγγελματική συνάντηση με τους ανθρώπους του Μπάρμπα Στάθη, έμαθα ότι τα ρεβίθια πλέον υπάρχουν προμουσκεμένα και κατεψυγμένα σε σακούλα, ομολογώ ότι αναφώνησα “τι καταπληκτική ιδέα”! Αλλά βέβαια έπρεπε οπωσδήποτε να τα δοκιμάσω πριν σιγουρέψω ότι είναι και νόστιμα, γιατί ομολογώ στο συγκεκριμένο όσπριο στην αποξηραμένη μορφή του, μου έχουν τύχει και πολύ κακές ποιότητες, ακόμη και σε βιολογικά. Το κύριο ζητούμενο στα ρεβίθια είναι να είναι “βραστερά”, δηλαδή να μαλακώνουν χωρίς απαραίτητα να λιώνουν μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση