Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η φήμη του μεταξύ των ναπολιτάνων ευγενών εκείνης της εποχής, που στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ίδρυσε τη φίρμα του με την επωνυμία London House. Ακούγεται λίγο περίεργο το όνομα, αλλά ο Gennaro, έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τα αγγλικά υφάσματα. Παράλληλα βέβαια, το Λονδίνο ήταν τότε η αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα της ανδρικής κομψότητας. Πέρα όμως από την αγάπη του για τα αγγλικά υφάσματα, το ατελιέ του επικεντρώθηκε στην ιδέα αυτού που στις μέρες μας, ονομάζουμε ως Neapolitan Style. Στην πραγματικότητα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρέσβευε η Saville Row, καθώς στην πρώτη περίπτωση, είχαμε ένα ελαφρύ, μαλακό και me χαλαρούς ώμους σακάκι που μπορούσε να διπλωθεί έως και οκτώ φορές, ενώ στη δεύτερη, συναντούσαμε σκληρές βάτες, αυστηρά κοψίματα και σακάκια «χτισμένα» πάνω στο σώμα.
Η αλήθεια είναι ότι η περιουσία των Rubinacci, ανήκε σε αυτό που ονομάζουμε old money, καθώς προερχόταν από τον 19ο αιώνα από την ενασχόληση τους με τη ναυτιλία. Κάπως έτσι ο Gennaro, που είχε και τον τίτλο του αξιωματικού του συντάγματος ιππικού, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να ιδρύσει τη φίρμα του, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του με γόνους άλλων καλών οικογενειών. Συχνά στο κτήμα της οικογενείας έξω από τη Νάπολη, αλλά και κάνοντας 2-3 εξορμήσεις το χρόνο στο Λονδίνο για ψώνια και εύρεση μπαστουνιών πεζοπορίας, ώστε να εμπλουτίσει τη συλλογή του. Αν και ήδη απογυμνωμένες από επίσημες εξουσίες, οι βασιλικές και πριγκιπικές οικογένειες της Ιταλίας εκείνη την εποχή, εξακολουθούσαν να ασκούν επιρροή στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της χώρας. Και βέβαια, ο Gennaro που παρεμπιπτόντως υπήρξε και συλλέκτης έργων τέχνης, ήταν φίλος και αντάλλασσε επισκέψεις με όλα τους τα μέλη, καθώς τον εμπιστεύονταν για οτιδήποτε αφορούσε στην εμφάνιση τους.
Το 1961, μετά το θάνατο του Gennaro, ο γιος του Mariano σε πολύ μικρή ηλικία, ήταν μόλις 18 ετών, ανέλαβε τα ηνία του οίκου. Πολύ σύντομα, μόλις δύο χρόνια μετά, μετονόμασε την εταιρεία σε Rubinacci, αλλάζοντας και το λογότυπο της. Αποδείχτηκε ιδιαίτερα δραστήριος, καθώς διαιώνισε με τον καλύτερο τρόπο το όραμα του πατέρα του για τη ναπολιτάνικη κομψότητα, ανοίγοντας καταστήματα στο Μιλάνο, το Λονδίνο και αργότερα στο Τόκιο, τη Νέα Υόρκη και πολλές ακόμα πόλεις στον κόσμο. Στο Λονδίνο μάλιστα, όταν μετά από πενήντα χρόνια από την ίδρυση του οίκου από τον πατέρα του, έγιναν τα εγκαίνια του καταστήματος στο Mayfair, δήλωσε ότι «τώρα κλείνει ο κύκλος», εννοώντας φυσικά την αγάπη του Gennaro για την αγγλική πρωτεύουσα.
Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι master tailor τα πρώτα χρόνια του οίκου, δεν ήταν άλλος από τον περίφημο Cesare Attolini, ο οποίος υπήρξε και ο βασικός συνεργάτης του Gennaro στη δημιουργία του ναπολιτάνικου στυλ, με τα ελαφριά σακάκια και την πιο χαλαρή εφαρμογή στο ανδρικό σώμα. Η επιρροή του οίκου στη σύγχρονη ανδρική μόδα, είναι εμφανής και τη διακρίνουμε ακόμα και στη δουλειά του Giorgio Armani. Στο ατελιέ της Νάπολης εργάζονται δεκάδες υπάλληλοι, μεταξύ αυτών περισσότεροι από είκοσι ράφτες, καθώς για κάθε κοστούμι κατά παραγγελία, χρειάζονται δεκάδες ώρες δουλειάς και το λιγότερο 5.000 ευρώ για την απόκτηση του. Παρόλα αυτά, στις μέρες μας η ραπτική της Ιταλίας τουλάχιστον στον ανδρικό τομέα, μοιάζει να έχει ένα αβέβαιο μέλλον καθώς όλο και λιγότεροι νέοι ασχολούνται με αυτήν. Σε αντίθεση με την Αγγλία, που διαθέτει την πολυπληθέστερη κοινότητα ραφτών ανδρικού κοστουμιού, από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Για να αντιμετωπίσει το γεγονός ο Mariano και ο γιος του Luca που έχει αναλάβει τη θέση του creative director από 2018, προσπαθούν να προσλαμβάνουν νέους σε ηλικία μαθητευόμενους, ώστε να μη ξεχαστεί η ναπολιτάνικη ραπτική τέχνη.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση