Η νεφελώδης σχέση μου με την υψηλή γαστρονομία.

Ούσα  παντρεμένη με έναν γευσιγνώστη, και μάλιστα έναν από τους καλύτερους που έχουμε και όχι επειδή είναι "δικός" μου, δόξα τον Θεό είχα τα τελευταία 30 χρόνια εκατοντάδες ευκαιρίες να φάω στα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας. Και της Ελλάδας... Συχνά και του κόσμου. Οπότε αν ήταν να συμβεί κάτι και να αρχίσει να μου αρέσει το σπορ, υποθέτω πως θα είχε συμβεί ήδη. Όμως μπα…

Ταυτόχρονα, γνωρίζω πολύ κόσμο ο οποίος αυξάνεται μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, που θα έπαιρνε με χαρά την θέση μου στο πλευρό του Πάνου, στις γαστρονομικές του βόλτες εννοείται, μην πάει το μυαλό σας αμέσως στο πονηρό.... Ειδικά όσο περνάει ο καιρός και  η γαστρονομία γίνεται όλο και πιο πολύ της μόδας... Φαντάζομαι μάλιστα πως και ο ίδιος ο Πάνος, παρόλο που δεν μου το έχει πει ποτέ, και παρόλο που προφανώς δεν θα μου το πει και στο μέλλον, θα προτιμούσε καμιά φορά να είναι παντρεμένος με μια από εκείνες τις γυναίκες που ασχολούνται περισσότερο με το θέμα. Και που συνοδεύουν τους άντρες τους στα μεγάλα εστιατόρια και καταφέρνουν να κουβεντιάζουν σοβαρά για γεύσεις και συνδυασμούς, και ισορροπίες και να το απολαμβάνουν αντί να στραβώνουν τα μούτρα τους κάθε φορά που εμφανίζεται πιάτο με τρούφα, ή φουά γκρά, δηλαδή all the time. Αλλά βέβαια, τώρα πια είναι αργά για δάκρυα. Ελπίζω και για αλλαγές.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Γιατί πολύ συχνά ο Πάνος πηγαίνει για φαγητό μόνος του, ή με φίλους του, ή με συνεργάτες από το FnL και γιατί ακόμα και σήμερα, όταν έρχεται η κουβέντα και ανακοινώνω πως εγώ δεν θα ακολουθήσω, διάφορος κόσμος με κοιτάζει άναυδος. Practically δηλαδή κάθε φορά που λέω πως δεν θα πάω κάπου που θεωρητικά, το φαγητό θα είναι εξαιρετικό, τα κρασιά ασορτί και το σέρβις άπαιχτο... Θέλω να δώσετε σημασία στο "θεωρητικά" όμως παρακαλώ, γιατί εμένα το θέμα μου είναι πρακτικό.... Δεν μου αρέσουν τα περίπλοκα φαγητά... Δεν τρώω μανιτάρια, ούτε τρούφα, ούτε φουά γκρα, ούτε κυνήγια, ούτε διάφορα εξωτικά κρέατα τύπου στρουθοκάμηλο και κροκόδειλο... Ούτε καν πάπια εκτός αν είναι σε κινέζικο , ξέρετε, αυτή την crispy με τις πιτούλες.... Επίσης δεν τρώω αρακά, αγκινάρες, όσπρια, άσπρα τυριά, και μια σειρά άλλων πραγμάτων που αυτή την στιγμή μου διαφεύγουν.. Και στο καπάκι, τι ντροπή, δεν έχω ιδέα από κρασιά.... Και μάλλον δεν θα αποκτήσω κιόλας....

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν είμαι ο απολύτως κατάλληλος άνθρωπος για να καθίσω σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε άλλους πέντε, δέκα ή δεκαπέντε , τρελαμένους με την γαστρονομία τύπους, και να δοκιμάσω , ας πούμε, ελάφι με τρούφα και φουα γκρά σοταρισμένο σε σάκε και γαρνιρισμένο με μικρές αγκινάρες βουργουνδίας και φύλλο χρυσού και συνοδευμένο από ένα σπάνιο chateau κάτι.. Και να πρέπει να κάνω ότι μου αρέσει... Και να το σχολιάσω κιόλας... Να το βρω "βελούδινο", "στρογγυλό", "άψογα ισορροπημένο" ή έστω "brilliant"... Μπορώ να κόψω τις φλέβες μου... Κανονικά όμως....Ή να καρφώσω το πιρούνι στο μάτι μου.  Και προτιμώ χίλιες φορές να καθίσω σπίτι μου, να δω τηλεόραση και να φάω σουβλάκια.... Που by the way, είναι από τα φαγητά που αγαπώ πολύ... Όπως και τα burgers, τα αυγά τηγανητά με πατάτες, κάθε είδους μαγειρευτό τύπου κοκκινιστό, λεμονάτο, ή αυγολέμονο αρκεί να είναι μαγειρεμένο με μοσχάρι, αρνί ή χοιρινό, τις πίττες, τις πίτσες, και ένα σωρό άλλα, κανονικά, mainstream φαγητά... Όπως επίσης και το κινέζικο, το ταυλανδέζικο, το ινδικό, το μεξικάνικο, το sushi, και διάφορα άλλα εξωτικά....

Δεν έχω αποφασίσει αν το πρόβλημα μου είναι στην συχνή χρήση όλων αυτών των πολυτελών υλικών που δεν αγαπώ ή γενικά στο σημένο concept που μου πατάει όλα τα λάθος κουμπιά μαζεμένα... Πιθανόν να είναι περισσότερο αντίδραση, σε όλα αυτά συν το γεγονός πως στους χώρους εκείνους ο Πάνος είναι το talk of the table ενώ εγώ απλά "αυτή η άσχετη που τον συνοδεύει"... Μπορεί να φταίει που είμαι κακός άνθρωπος και όταν πάρω κάτι στραβά δεν ισιώνω με τίποτα... Μπορεί να είναι και οι "τύψεις" που νοιώθω όταν πληρώνουμε έναν περίδρομο λεφτά - αυτά που αντιστοιχούν στο δικό μου φαγητό τουλάχιστον- για κάτι που πάει απολύτως χαμένο.... Προτιμώ να τα πάρω τσάντες δηλαδή, η περιοδικά, ή παιχνίδια για τον υπολογιστή μου... ( Η να τα δώσω κάπου που τα χρειάζονται περισσότερο από μένα, I know that, απλά δεν ταιριάζει να πιάσουμε αυτό το θέμα σε αυτό το post ξανά..) Μπορεί ακόμα και να φταίνε τα ψυχολογικά τραύματα που έχω, γιατί μην νομίζετε πως ήμουν πάντα έτσι... Γιατί στην αρχή πήγαινα η καημένη. Και προσπαθούσα φιλότιμα για καιρό. Όμως επειδή η υπομονή έχει και τα όρια της, φρόντισα από νωρίς να βάλω τα πράγματα στην σωστή τους θέση και να λύσω το πρόβλημα once and for all.

Η αφορμή μου δόθηκε μια βραδιά όχι στο Λεβερκούζεν αλλά σε γνωστό, πάρα πολύ γνωστό όμως εστιατόριο της Αθήνας που έχει ξεκινήσει από νησί... (Εσάς που ασχολείστε με το άθλημα τώρα σας έχω βοηθήσει ήδη πολύ).. Και του οποίου εστιατορίου ο σεφ και ιδιοκτήτης (άντε κι άλλη βοήθεια) πέρα από το ότι είναι super famous, είναι και από τους καλύτερους που έχουμε στην χώρα. Πάμε λοιπόν – χρόνια πριν, έτσι? -  καθόμαστε, ανοίγω τον κατάλογο και παθαίνω σοκ.... Το ένα πιάτο συνοδευόταν με σοκολατάκι γεμιστό με χαβιάρι, στο άλλο έπρεπε να φας με οδηγίες χρήσεις ( να δαγκώσεις μια μπουκιά κρέας, να πιείς μια γουλιά από ένα συνοδευτικό ζουμί και να φας και κάτι άλλο που έσκαγε στο στόμα σου ταυτόχρονα με τα άλλα δύο για να είναι ολοκληρωμένη η γεύση, κουράστηκα μόνο που το έγραψα τώρα), να μην σας τα πολυλογώ, χάζεψα... Και εκεί που έλεγα πως θα μείνω νηστική βλέπω την μαγική φράση... Χταπόδι με πατάτες!!! Και φυσικά το παραγγέλνω... Και το χταπόδι το τρώω, και τις πατάτες τις λατρεύω, ε, μια χαρά όλα... Και έρχεται μετά από λίγο ένα πιατάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτό του καφέ και λίγο μικρότερο από αυτό του φρούτου, και έχει μέσα : 6 ροδέλες χταπόδι, λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο και έξι ακόμα πιο λεπτές ροδέλες διάφανες, τόσο που έβλεπες απέναντι, και που σίγουρα δεν ήταν από πατάτες. Και ανάμεσα μια πινελιά από μια σάλτσα κόκκινη, της φωτιάς... Λέω λάθος έγινε, και παρακαλώ να ρωτήσουν στην κουζίνα αν οι πατάτες έρχονται χώρια... Και μετά από ένα λεπτό έρχεται ο ίδιος ο σεφ στο τραπέζι και τι μου λέει... "Όταν λέμε πατάτες, δεν εννοούμε ακριβώς πατάτες... Έχουμε βράσει τις πατάτες σε νερό πάρα πολύ ώρα, να βγάλουν όλο τους το άμυλο, και μετά, παίρνουμε αυτό το νερό, το σφαιροποιούμε - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων- και το σερβίρουμε.." Δηλαδή πετάνε τις πατάτες και σερβίρουν το νερό!! Τζήζους λίγο….

Μετά από αυτό λοιπόν εξήγησα στον αγαπημένο μου πως η σχέση μου με όλα αυτά θα περιοριστεί στο απολύτως απαραίτητο επίπεδο του να εμφανίζομαι μαζί του σε τέτοια εστιατόρια μια φορά στο τόσο ίσα για να μην νομίζουν πως έχουμε χωρίσει, και εκείνος από την μεριά του, μια φορά τον χρόνο – άντε δύο- θα κάνει πέτρα την καρδιά του και θα με συνοδεύει στα δικά μου αγαπημένα, δηλαδή στον Ρέμο. Τον υπόλοιπο χρόνο θα τρώμε παρέα σε όλα εκείνα τα υπέροχα αν και κάπως πιο mainstream μαγαζιά στα οποία βολευόμαστε και οι δύο, θα περνάμε υπέροχα, και θα έχουμε και άφθονο χρόνο να ασχολείται ο καθένας με αυτά που αγαπά πολύ. Ο Πάνος με την γαστρονομία και εγώ με τα girls nights out και τις κολλητές μου.

Και αυτό αγαπητοί φίλοι, είναι η επιτομή της ισορροπίας σε μια σχέση... Να περνάμε όλοι καλά και οι υποχωρήσεις να είναι τόσες ώστε να μην χαλάνε τα κέφια μας. Και κυρίως, να μην χάνεται το fun.