Single Thread Farm, φορτωμένο διακρίσεις στη Sonoma της California

«Εξαιρετική κουζίνα που αξίζει ιδιαίτερο ταξίδι». Έτσι περιγράφει ο κόκκινος οδηγός την ποιότητα της μαγειρικής των τριάστερων εστιατορίων υπονοώντας πως οι 2 ώρες οδήγησης από το Σαν Φρανσίσκο, παρά την όποια εκνευριστική κίνηση λόγω έργων, αξίζει και με το παραπάνω. Φτάνω έξω από το εστιατόριο με 1 λεπτό στη διάθεσή μου για να βρω να παρκάρω και μία κόκκινη, ανοιχτή Mustang ξεπαρκάρει ακριβώς μπροστά από το εστιατόριο. Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και η χαμογελαστή οικοδέσποινα με καλωσορίζει έξω από το εστιατόριο, με το όνομά μου. Μικρή αναμονή για να στηθεί το τραπέζι και βρίσκομαι μπροστά σε ένα μικρό μποστάνι με πάνω από 10 μικρά πιατάκια που εκφράζουν την νοοτροπία του ζευγαριού.

Μετά τη γνωριμία τους στο Λύκειο στο Λος Άντζελες και αφού μετακόμισαν στο Χοκάιντο, στην Ιαπωνία, για 10 χρόνια, όπου είχαν την ευκαιρία να εξελίξουν ο καθένας την τέχνη του, τη μαγειρική για τον Kyle και την καλλιέργεια για την Katina Connaughton, γύρισαν στην Καλιφόρνια για να βάλουν την εκπαίδευσή τους σε πράξη. Το αποτέλεσμα στο τραπέζι είναι το πάντρεμα των προϊόντων του κήπου τους με τις γαστρονομικές ιδέες και εμπειρίες τους με τις ιαπωνικές επιρροές να είναι πάνδηλες και να εκφράζονται στο τύπου kaiseki μενού με θαλασσινά και wagyu, ασιατικά υλικά, ντελικάτα πικλαρίσματα και κοπές σασίμι, που εκφράζονται και στα 10 amuse bouche που έχω μπροστά μου. Πάνω σε ένα ξύλο και ανάμεσα σε κλαδάκια και φύλλα σερβιρίζομαι ένα ζουμερό στρείδι σε ξινή σάλτσα, σκουμπρί και μαγιάτιακο σασίμι με σάλτσα κόκκινων φρούτων, μαστιχωτό geoduck με πικλαρισμένο λευκό κρεμμύδι, wagyu ταρτάρ με πικάντικα φύλλα hoja santa και sisho και μια εξαιρετική μους φουά γκρα σε ταρτούλα σαμπλέ.

Και το δείπνο θα μπορούσε να τελειώσει ακριβώς εκεί. Χωρίς να έχω εντυπωσιαστεί από τις πρώτες μπουκιές, πέραν από την αδιαμφισβήτητα κορυφαία ποιότητα των υλικών, το δείπνο εν γένει δεν προσέφερε την αναμενόμενη ευφορία, αίσθηση ανακάλυψης και συγκίνηση που αναμένεις από τα κορυφαία τραπέζια του κόσμου. Κορυφαίο το, μαγειρεμένο σε beurre noisette, αμπαλόνε πάνω σε μια συνεφένια, γεμάτη σαμπαγιόν και αναζωογονητική η ντελικάτη πινελιά με φύκια νόρι που άφηνε επίγευση ουμάμι αλλά τετριμμένο, υπέροχο το χαβιάρι με πουρέ πατάτας αλλά σχεδόν μπανάλ, άψογη η πάπια ειδικής εκτροφής με σπαράγγια και σπανάκι με μια υπέροχη επίγευση κυνηγιού αλλά είχα μαγειρέψει το ίδιο πιάτο το προηγούμενο βράδυ. Ειδική μνεία, βέβαια, αξίζει η σαλάτα με φρέσκο κρατσανιστό αρακά από τον κήπο τους, πρασινάδες, μορχέλες και δέρμα από τόφου που συνοδευόταν από ένα κορυφαίο μπριός με βούτυρο και σάλτσα μανιταριού, για να μαζέψεις τις εναπομείνασες στο πιάτο σάλτσες, που ως αμετανόητος ζουμάκιας εκτίμησα βαθύτατα, αλλά και το Νυχτέρι του Χατζηδάκη που περιχαρής η σομελιέ σέρβιρε με το πιάτο. Ακόμα, ενδιαφέρουσα και η αλλαγή γεύσης, πριν την πάπια, με σορμπέ λάιμ και πεντανόστιμες, αψές, άγουρες, πράσινες φράουλες από τον κήπο τους αλλά δεν είναι αρκετά.

Αυτό που μου έμεινε από το Single Thread Farm είναι η αδιαμφισβήτητη τεχνική της κουζίνας αλλά και η μοναδικότητα των πρώτων υλών. Η εμμονή όμως να χρησιμοποιήσουν τα κορυφαία υλικά που καλλιεργούν, παρόλο που προσφέρει insight στις εποχές και τη διαθεσιμότητά τους και προσδίδει ιδιαιτερότητα στην εμπειρία, δεν εξυπηρετεί τα πιάτα τα οποία χάνονται. Κρίμα γιατί όλα τα άλλα στοιχεία που κάνουν ένα εστιατόριο κορυφαίο, από το σέρβις και την αισθητική του χώρου έως την art de la table και την κάβα, ικανοποιούνται.

Έως την επίσκεψή μου στο Singe Thread Farm διατυμπάνιζα ότι ο οδηγός δεν με απογοήτευσε ποτέ στην κατηγορία των τριών αστεριών, κάτι που άλλαξε από εκείνο το βράδυ. Κακό σίγουρα δεν ήταν αλλά δεν ήταν και εξαιρετικό. Όσο για εκείνους και εκείνες που το ψήφισαν για να μπει στη δεύτερη τη τάξει λίστα των World’s 50 Best, τι να πω; Ίσως να αποφάσισαν και αυτοί/αυτές πάνω από την κάλπη.