Ο καφές ήταν πάντα στη ζωή μου. Θυμάμαι μικρός να βουτάω ένα μπισκότο στον «ελληνικό» του παππού και να του «σπάω» το καϊμάκι. Αργότερα στα σχολικά και φοιτητικά χρόνια, που ήταν η εποχή του φραπέ, να πίνω με τους φίλους για ώρες στις καφετέριες της Φωκίωνος ένα «γαλακτομπούρεκο» όπως αποκαλούσαμε τον φραπέ με μπόλικό γάλα και ζάχαρη. Ύστερα ήρθε η ώρα του «γαλλικού» με τις γεύσεις: φουντούκι, καραμέλα κ.α. που όταν τον έφτιαχνε μοσχομύριζε όλο το γραφείο. Μέχρι να φτάσω πριν από μερικά χρόνια να συναντήσω κάποιούς ανθρώπους που μου άλλαζαν όλα όσα ήξερα για τον καφέ. Μου τον σύστησαν από την αρχή και με έκαναν να τον δω με άλλο μάτι και να τον προσεγγίσω. Έγινα και εγώ οπαδός του λεγόμενου Τρίτου Κύματος του καφέ. Λέξεις όπως «οξύτητες», «σώμα», «επίγευση», «νότες», «καβούρδισμα» μπήκαν στο καθημερινό λεξιλόγιο μου και άρχισα να κυνηγάω τον «καλό καφέ» στην πόλη. Δηλαδή, να ψάχνω τα coffee shop που σέβονται τον πράσινο κόκκο. Στην αρχή δεν ήταν και τόσο πολλά, όμως σίγα σιγά ξεπηδούσαν όλο και περισσότερα. Όπου σήμερα μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και κάθε μέρα ανοίγουν και άλλα. Κάποια από αυτά έχουν ενδιαφέρον γιατί υπηρετούν την φιλοσοφία του «καλού καφέ», κάποια άλλα απλά ακολουθούν τη μόδα αυτή και παραμένουν εμπορικά. Φυσικά για όλους έχει ο μπαξές. Και δεν θα γίνω ελιτιστής. Στο κάτω κάτω ο καφές είναι προσωπική υπόθεση και το καλύτερο φλιτζάνι είναι αυτό που απολαμβάνουμε έτσι όπως το θέλουμε: με ή χωρίς ζάχαρη, με ή χωρίς γάλα, με κανέλα ή τριμμένη σοκολάτα.
Στον «χαμό» λοιπόν, των coffee shop της πόλης, θα σας προτείνω αυτά που έχω κάνει στέκια μου και απολαμβάνω να τα επισκέπτομαι. Θα ξεκινήσω με το λεγόμενο «γραφείο» μου, το The Underdog στο Θησείο. Φυσικά δεν χρειάζονται πλέον συστάσεις για αυτό το μαγαζί. Ο Τάσος Δεληχρήστος και η ομάδα του έδωσαν ένα προσωπικό στοίχημα και το κέρδισαν. Συστάσεις φυσικά δεν χρειάζονται και για το καφέ της Taf στην Εμμανουήλ Μπενάκη στο κέντρο που ήταν από τα πρώτα μέρη όπου μπορούσε να βρει κανείς ποιοτικό καφέ, σωστά εκτελεσμένο. Στον ίδιο δρόμο πριν από λίγους μήνες άνοιξε το Kolor. Με κέρδισε με την απλότητα του αλλά και με το cold brew που σέρβιρε όλο το καλοκαίρι. Μένοντας στο κέντρο, στην Πραξιτέλους πιο συγκεκριμένα βρίσκεται το Anana. Ένα σκανδιναβικού τύπου coffee shop που διαθέτει μια από τις καλύτερες στοές της Αθήνας. Στέκι για καφέ με φίλους, για ραντεβού για δουλεία αλλά και για διάβασμα. Από την μεριά των Εξαρχείων τώρα, λατρεύω να κάθομαι στο Warehouse στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου. Όμορφο, ήρεμο περιβάλλον στην καρδιά της πόλης με καφέ που καβουρδίζει ο Γιώργος Λούκας (Wisecup).
Προς τα βόρεια στο Νέο Ψυχικό, η εταιρία του καφέ Kudu έχει στήσει ένα όμορφο μαγαζί που η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίνω πολύ συχνά μιας και βρίσκεται έκτος κάποιας πιάτσας. Παρ’ όλα αυτά είναι από τα μέρη που βρίσκονται στην προσωπική μου λίστα. Όπως επίσης το σχετικά πρόσφατο coffee shop της εταιρίας Samba στους Αμπελόκηπους, το Crossroads. Στο Παγκράτι, αγαπημένο μέρος είναι το The Rabbit Punch, το αδερφάκι του The Underdog, όπου εκεί ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος, barista από τους λίγους, θα σας κάνει να νιώσετε σαν το σπίτι σας. Στην πιο δίπλα γειτονία, στο Νέο Κόσμο, πίσω από την Στέγη, υπάρχει το Naif. Ένα all day café που πίστεψε σε μια περιοχή που δεν υπήρχε τίποτα. Μου αρέσει να κάθομαι στη χαμηλή μπάρα στην τζαμαρία, να απολαμβάνω τον καφέ που ετοιμάζουν και να γεμίζω τις λευκές σελίδες με λέξεις. Απέναντι στο Κουκάκι, είναι το Morning bar που δεν είναι ένα μέρος που πάω για να καθίσω αλλά για να πάρω τον καφέ στο χέρι μαζί με κάποιο από τα νόστιμα γλυκά που φτιάχνουν. Για καφέ στο χέρι επίσης σταματάω στο 2γουλιες 2 μπουκιές απέναντι από την πλατεία των Αγ. Θεοδώρων στο κέντρο. Η Τάνια και ο Νίκος είναι εξαιρετικοί οικοδεσπότες και αγαπούν με την καρδιά τους αυτό που κάνουν. Δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μου το Kaya στην στοά Μπολάνη, στο Σύνταγμα. Από τα πρώτα coffee shop που πίστεψαν στον ποιοτικό καφέ αλλά και στους Έλληνες roasters καθώς συνεργάζονται σχεδόν με όλους και τους φιλοξενούν στους μύλους τους.
Δεν γίνεται να μην σας αναφέρω το Mind the cup στο Περιστέρι, του Χρήστου Καβράκου. Τα τραπέζια κάτω από τον πλάτανο, στην Αιμιλίου Βεάκη, γεμίζουν καθημερινά και δύσκολα βρίσκει να κάτσει κανείς. Ίσως γι αυτό να έχω να πάω καιρό αλλά και γιατί την τελευταία φορά το σέρβις του δεν ήταν αυτό που έπρεπε. Τέλος, το παρεϊστικο Omson κοντά στη στάση του μετρό Αγ. Αντώνης, έχει γίνει ένα από τα μέρη που συνηθίζω να πηγαίνω με τους φίλους μου.
Φυσικά υπάρχουν και άλλα πολλά coffee shop στην Αθήνα που κάνουν καλή δουλεία και προσφέρουν προσεγμένα φλιτζάνια καφέ. Όμως, τα παραπάνω είναι αυτά που βρίσκονται στη προσωπική λίστα μου. Μια λίστα που αλλάζει και εμπλουτίζεται κάθε μέρα, γιατί η ελληνική σκηνή του καφέ είναι μια από της καλύτερες παγκοσμίους. Πιστέψτε το!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση