Είναι ίσως ανάρμοστο να την ονομάσουμε αλλαντικό, με την έννοια ότι δεν περνάει από την ίδια διαδικασία ωρίμανσης, που ζητάει ένα αλλαντικό, έχει όμως αρκετά κοινά στοιχεία με αυτό, γιατί παραδοσιακά φτιάχνονταν από «δεύτερα» κρέατα και μορφοποιούνταν, έτσι ώστε να έχει σταθερό περίβλημα και να κόβεται σε φέτες, καταναλώνεται δε αναγκαστικά πάντα κρύα, γιατί αν θερμανθεί η ζελατίνη που αποτελεί το συνεκτικό στοιχείο και κρατάει το σχήμα της, θα λειώσει και θα την απομορφοποιήσει. Για το φορμάρισμα της χρησιμοποιούνταν ενδιαφέρουσας μορφής σκεύη και τα χρωματιστά λαχανικά τοποθετούνταν προσεκτικά για να διακοσμήσουν τις επιφάνειες της. Όλα αυτά βέβαια αφορούν την εορταστική χρήση της, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η αρχική προέλευση της δεν είχε να κάνει με την πολυτέλεια και τον εντυπωσιασμό. Η καταγωγή της οφείλεται κυρίως στα χοιροσφάγεια, όπου αξιοποιούνταν όλα τα μέρη του ζώου, συμπεριλαμβανομένων του κεφαλιού και των άκρων των ποδιών, που με τη μεγάλη περιεκτικότητα τους σε φυσική ζελατίνη έφτιαχναν την πηχτή. Αυτή τη συνταγή την συναντούμε σε ολόκληρη την Ελλάδα κάτω από διαφορετικές ονομασίες και με πάμπολλες παραλλαγές σε ό,τι αφορά τα καρυκεύματα, τα μυρωδικά και τα λαχανικά που εμπλούτιζαν τον ζωμό.
Σήμερα, μάλλον είναι απίθανο να συναντήσουμε μια σπιτική μαγειρεμένη πηχτή. Φαίνεται όμως, ότι η χρήση της ως μεζές δεν έχει χαθεί και αναζητάται ακόμη. Μόνο που τώρα πια την βρίσκουμε έτοιμη, τυποποιημένη και μεριδοποιημένη, συνήθως στα ψυγεία με τα αλλαντικά.
Δοκίμασα πρόσφατα την χοιρινή πηχτή που φτιάχνει η εταιρία Μουλκιώτη και την βρήκα πολύ καλή. Έχει πετύχει ένα «αέρα» αλλαντικού, με σφιχτή υφή -όπου στη σύσταση της υπερτερούν κατά πολύ τα μεγάλα κομμάτια κρέατος- και έντονα αρωματική από τα καρυκεύματα που περιέχει. Το μόνο που θα αναζητούσα εγώ ακόμη σε αυτό το μωσαϊκό είναι λίγο περισσότερο χρώμα, από λίγο περισσότερα λαχανικά.
Την βρήκα στο Παντοπώλιον Δημητρακοπούλου 34 Κουκάκι
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση