Στον κήπο του Μεγάρου έχω βρεθεί αρκετές φορές. Τις περισσότερες για κάποια συναυλία και όχι για να επισκεφτώ το Fuga. Άλλωστε μέχρι πριν από ένα χρόνο δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Η αρχή έγινε όταν αποφάσισαν να αλλάξουν λίγο τη φιλοσοφία και να επενδύσουν στον όμορφο αυτό χώρο. Ήταν λοιπόν το περσινό καλοκαίρι, όταν ο Fabrizio Bulliani ανέλαβε την κουζίνα και ο Xavier Μισαηλίδης με την ομάδα του αποφάσισαν να «ντύσουν» με τα ποτά τους και το Holy Garden τις δημιουργίες του Ιταλού chef. Το εγχείρημα λίγο ριψοκίνδυνο, όμως το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Τόσο στην κουζίνα όσο και στο μπαρ.
Φέτος έγιναν κάποιες αλλαγές, σημαντικές, στην κουζίνα, μιας και ο εκκεντρικός Δημήτρης Κατριβέσης πήρε τα ηνία και ο προσανατολισμός της άλλαξε ριζικά. Αυτό φυσικά δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορο το μπαρ, κι αυτό με την σειρά του έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τα ποτά του και να τα ταιριάξει με της εκρηκτικές γεύσεις των πιάτων του Δημήτρη. Μια νέα πρόκληση λοιπόν για τον Xavier, τον Διαμαντή Ηλιάδη, τον Στέλιο Ράπο και τον Ηλία Μαρινάκη. Έστησαν λοιπόν έναv κατάλογο με κάποια χαρακτηριστικά tiki κοκτέιλ από το Holy Spirit της Γλυφάδας- προτάσεις του Xavier-, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν τις signature προτάσεις της υπόλοιπης ομάδας που παίζουν με τον ανθικό χαρακτήρα αλλά και τις καθαρές γεμάτες γεύσεις, κάτι σαν το Basil Smash που δοκίμασα πρώτο. Πρόκειται για μια παραλλαγή του Gin Basil Smash, που σε αυτή την εκδοχή του φτιάχνεται με pisco αρωματισμένο με κάρδαμο και λεμόνι, ενώ πριν σερβιριστεί ψεκάζεται με ανθόνερο. Άκρως αρωματικό, με έντονη την παρουσία του κάρδαμου, χωρίς να καλύπτει το pisco που βγάζει τον χαρακτήρα του. Στο ίδιο μοτίβο και η παραλλαγή του Moscow Mule, που το yusu αλλά και το γκρέιπφρουτ του δίνουν μια έξτρα φρεσκάδα. Πίνοντάς το μου ήρθε αμέσως στο μυαλό το ceviche που φτιάχνει ο Δημήτρης εδώ, και τι ωραία που θα ταίριαζαν μιας και το ποτό θα ακολουθούσε τις εντάσεις και τις οξύτητες του πιάτου χωρίς να τις επιδεινώνει. Περνάω στο Nostaglia που βασίζεται σε έναν συνδυασμό από βότκα και σάκε στην βάση του, και συμπληρώνεται από organic kafir lime και φρέσκο χυμό yuzu. Πλούσιο σε σώμα και γεμάτη μύτη που ταιριάζει με το tiradito. Και εδώ είναι που καταλαβαίνω ότι τα παιδιά έχουν δουλέψει την λίστα τους πάνω στα πιάτα της κουζίνας προσπαθώντας να τα ταιριάξουν.
Σε λίγο πιο διαφορετικό στιλ ήταν το Pnc, μια ακόμα παραλλαγή, αυτή τη φορά του Penicillin. Η παρουσία του ουίσκι Lagavulin του έδινε έναν όμορφο καπνιστό χαρακτήρα, ενώ τα ελαιοσάκχαρα από τσίλι του πρόσθεταν μια ευχάριστη κάψα. Το Coachella με τεκίλα που ακολούθησε έπαιζε και αυτό καυτερά λόγω του λικέρ Ancho Reyes. Είχε παράλληλα και μια γλυκιά γεύση βανίλιας και φράουλας που εντεινόταν από την παρουσία του λιναρόσπορου. Τέλος, το Red Devil Beet ήταν ένα ποτό που με κέρδισε με τις εναλλαγές του. Gin που αρωματίζεται από πιπέρι maricha, ένα σιρόπι ξυδιού με φράουλα και παντζάρι, αρμπαρόριζα, λάιμ για την φρεσκάδα και στο τέλος τριμμένο μαύρο πιπέρι. Όξινο αποτέλεσμα, αρωματικό, σε κάποια σημεία του γλυκό ενώ στην επίγευση ελαφρώς καυτερό. Ένα πολυπρόσωπο πότο με δυναμικό χαρακτήρα που κερδίζει τις εντυπώσεις.
Συνοψίζοντας λοιπόν την επίσκεψή μου σε μια φράση, έχω να πω ότι τα ποτά που έχουν φτιάξει φέτος στο Holy Garden δεν έχουν σκοπό να εντυπωσιάσουν, αλλά να συνοδέψουν το φαγητό ενώ ταυτόχρονα να μπορούν να σταθούν και μόνα τους. Και το έχουν καταφέρει. Παίζουν πολύ με τα αρώματα και το ανθικό προφίλ, έχουν προσωπικότητα, και σίγουρα δεν κρύβονται πίσω από τα συστατικά τους.
Κόκκαλη 1, Αμπελόκηποι τηλ. 210 7242979
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση