ΜFlavours: Ο Δημήτρης Μπούτσαλης κρατάει γερά το τιμόνι στο βραβευμένο εστιατόριο του Athens Capital

Μπορεί το καλοκαιρινό Mappemonde στο roof top του όμορφου ξενοδοχείου να κλέβει δικαίως  τη παράσταση λόγω της θέας που προσφέρει σε Ακρόπολη και Πανεπιστημίου, αλλά και το χειμωνιάτικο αδερφάκι του, βλέποντας το κάποιος κυρίως από γευστική σκοπιά, μια και αισθητικά είναι εδώ που τα λέμε κάπως αμήχανο, έχει μια - προς το παρόν - κρυμμένη αλλά ξεκάθαρη δυναμική.

Ήταν η δεύτερη φορά που πήγα για φαγητό, αφότου το εστιατόριο λόγω των πολύ καλών του επιδόσεων βραβεύτηκε με ένα αστέρι από τα φετινά FNL Best Restaurant Awards και διαπίστωσα με χαρά ότι ο executive chef του ξενοδοχείου, Δημήτρης Μπούτσαλης (φωτό κάτω) μαζί με τον chef de cuisine του MFlavours, Δημήτρη Αρσενίδη, όχι μόνο κρατάνε σε σταθερό επίπεδο την ενδιαφέρουσα γαστρονομική τους πρόταση, αλλά δουλεύουν συστηματικά και πάνω στην εξέλιξη της. Αυτή τη φορά κάθισα στο πάσο, μπροστά από την κουζίνα, που μοιάζει με chef’s table και που ως αίσθηση θυμίζει fine dining εστιατόρια του εξωτερικού και ομολογώ πως στο εξής έγινε το «τραπέζι» μου. Το βράδυ που βρέθηκα στο MFlavours, στη κουζίνα μαγείρευε ο Δημήτρης Αρσενίδης κι αν κρίνω από το αποτέλεσμα στο τέλος του δείπνου, πρόκειται για καλό τεχνίτη που προσέχει τις εκτελέσεις των πιάτων, δουλεύοντας με ακρίβεια, μεθοδικότητα και απόλυτη ηρεμία, σε σημείο μάλιστα που αναρωτήθηκα κάποια στιγμή αν έχει ιαπωνικές ρίζες. Αισθάνομαι δε, ότι θα τον ακούμε συχνά πυκνά στο μέλλον.

Δοκιμάζοντας, τώρα, διάφορα πιάτα από το μενού του Δημήτρη Μπούτσαλη, ο οποίος κάθε φορά πατάει όλο και πιο γερά στα πόδια του, να σας πω ότι το πρώτο λόγο έχει η νοστιμιά σε ένα μοντέρνο comfort μενού που όμως δεν του λείπει ούτε η δημιουργικότητα, ούτε οι καλές πρώτες ύλες, ούτε και οι προσλαμβάνουσες που έχει αποκτήσει από διάφορα περάσματα του σε εστιατόρια του εξωτερικού, όπως το Noma και το De Librije. Οι ωμές γαρίδες του είναι εξαιρετικής ποιότητας κι αυτό φαίνεται από τη ντελικάτη γλυκά που αναδύεται στο δάγκωμά τους, ταιριάζουν με τα χτένια και το αυγοτάραχο. Η δε κρέμα από χρένο, finger lime και λάδι άνηθου έχει όμορφη πυκνότητα. Της λείπει όμως μια - λεπτή έστω - οξύτητα που θα σήκωνε ψηλότερα το πιάτο.  Στην κομψή τάρτα τα λαχανικά έχουν τραγανές υφές και φρεσκάδα, η γέμιση με φρέσκα μυρωδικά είναι πάρα πολύ νόστιμη και με ελληνικά αρώματα, ενώ υποστηρίζεται από μια καλοφτιαγμένη ζύμη που έχει ψηθεί υποδειγματικά. Είναι μάστορες όμως και στα ζυμαρικά, μια και τα tagliolini, αν εξαιρέσω τη στεγνή γαρίδα ήταν εξαίσια, όπως «έγραψε» και το ριζότο με μελάνι σουπιάς, καραβίδα και καλαμάρι. Δεν το συνηθίζω, αλλά αποδείχτηκε σωστό το ένστικτο μου να ζητήσω ένα απλό ribeye για φινάλε με (κορυφαίες) τηγανητές πατάτες, το οποίο θα μπορούσε να σερβίρεται, έτσι ως ντουέτο, σε κάποιο από τα premium κρεατάδικα της Αθήνας, κάνοντας σουξέ.

Φτάνοντας στα γλυκά, η γαλατόπιτα με βουβαλίσιο γάλα παρότι συνοδεύεται από ένα εντυπωσιακά νόστιμο και φίνο παγωτό κανέλας, αν και ευπαρουσιάστη τη βρήκα (ακόμα και για μένα που μου αρέσει πολύ ως γλυκό) κομματάκι βαριά για φινάλε. Τα επιδόρπια του Arnaud Lahrer θα τα αφήσω (για ακόμη μια φορά) ασχολίαστα, αν και αυτό είναι από μόνο του ένα κομψό σχόλιο. Θα επιδιώξω να ξαναπάω σύντομα. 

Info: Ελ. Βενιζέλου 4 & Κριεζώτου 2, Σύνταγμα τηλ. 2144442000